Οκ, ας είμαστε ρεαλιστές: το πιο πιθανό είναι ότι η απεργία των καθηγητών στο τέλος θα ηττηθεί. Όχι βέβαια γιατί δεν έχουν δίκιο· δεν χρειάζεται να είσαι ούτε δημόσιος υπάλληλος, ούτε άνεργος, ούτε κανένας επαναστάτης κομμουνιστής, για να καταλάβεις ότι μία πολιτική που πρόπερσι έκλεισε 1000 σχολεία και φέτος διώχνει 10.000 καθηγητές, δυσκολεύοντας ταυτόχρονα όσο μπορεί τη δουλειά των υπολοίπων, στρέφεται ενάντια στο δημόσιο σχολείο, την κοινωνία και –κυρίως- τα πιο φτωχά παιδιά της. Αυτονόητο θα πείτε, αλλά και τα αυτονόητα είναι καλό να τα λέμε πότε-πότε.
Παρόλα αυτά, υπάρχει –τουλάχιστον- μεγάλος κίνδυνος η απεργία να χάσει. Η κυβέρνηση, η πιο αδίστακτη και ταξικά ακομπλεξάριστη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών και πασών των δυτικών δημοκρατιών, δεν δίνει δεκάρα για οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία, ενώ επενδύει τα ρέστα της στην καταστολή, για να το παίξει νόμος και τάξη (όπου φυσικά ο νόμος δεν περιλαμβάνει ούτε τα νόμιμα εργατικά δικαιώματα). Με αυτούς τους όρους, το επίδικο κάθε κόντρας μετατρέπεται σε στοίχημα όλα ή τίποτα και σίγουρα θα ήταν υπερβολικό να απαιτούμε εκ των προτέρων από μία κλαδική απεργία να ρίξει την κυβέρνηση, το μνημόνιο, αν όχι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πόσο μάλλον όταν ακόμα κι ο αυτοαποκαλούμενος πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν βρήκε δυο κουβέντες να πει, για το δικαίωμα έστω στην απεργία βρε αδερφέ.
Το σημαντικό όμως είναι αλλού. Η απεργία αυτή ξεσπά μια στιγμή που η κυβέρνηση φαίνεται να παίζει με σιγουριά το χαρτί της σταθεροποίησης. Τα φιλικά χτυπήματα στον ώμο από το ΔΝΤ και τους ευρωπαίους αξιωματούχους για τις «προόδους της χώρας» (χωρίς βέβαια να αναφέρουν τι ακριβώς έχει αλλάξει από πέρσι), οι προσλήψεις γκαρσονιών με 400 ευρώ για το καλοκαίρι, τα ταξίδια στην Κίνα και τα παζάρια με το Κατάρ, όλα επιστρατεύονται σε μία επιχείρηση σταθεροποίησης της οικονομίας και με τη σιωπηλή ανοχή μάλιστα της κοινωνίας. Οι τελευταίοι μήνες ήταν άλλωστε οι πιο αναιμικοί της μνημονιακής εποχής, με την κοινωνία να βυθίζεται σε μία αμήχανη κι απαισιόδοξη μελαγχολία. Λίγες ημέρες πριν, ο Στουρνάρας έφτασε να μας ευχαριστεί για τη σύνεση που δείχνουμε. Αν αυτή η επιχείρηση συναίνεσης πετύχει, είμαστε καταδικασμένοι για αρκετά χρονάκια σε 30% ανεργία, μισθούς πείνας και ακροδεξία διακυβέρνηση.
Η απεργία των καθηγητών σαμποτάρει αυτή τη συναίνεση την πιο κρίσιμη στιγμή, απειλώντας να εκτροχιάσει το τρένο της υποτιθέμενης ‘επανεκκίνησης’· από τη σκοπιά αυτή, έχει ήδη νικήσει, εκ μέρους όλης της κοινωνίας, μόνο με την προκήρυξή της. Η κυβέρνηση διάλεξε το χρόνο της σύγκρουσης, επενδύοντας στις πανελλαδικές οικογενειακές μας ψυχώσεις. Δεν της βγήκε όμως με την πρώτη και παρά το αρχικό μούδιασμα, το κλίμα φαίνεται να γυρνά και το παιχνίδι παίζεται ανοιχτά. Η σταθερότητα της ΟΛΜΕ, η επιστράτευση, η γενίκευση (ελπίζουμε!) της απεργίας της Παρασκευής, οι λυσσώδεις αντιδράσεις των έμμισθων κι εθελοντών φωτοτυπάδων των σαμαρικών non-paper, όλα ξαναστήνουν τα πούλια του παιχνιδιού στη σωστή τους θέση: από τη μία μεριά εμείς, από την άλλη αυτοί. Κάθε ημέρα που θα κρατά αυτό το παιχνίδι, ανεξαρτήτου τελικής έκβασης, θα είναι μία νίκη για όλη την κοινωνία.
Μάλιστα, στην πραγματικότητα, όσο κι αν το παίζουν άνετοι, τους όρους αυτού του παιχνιδιού τους καθορίζει η από εδώ πλευρά: οι αποφάσεις των δικών μας συνελεύσεων και σωματείων, η δική μας συμμετοχή στα συλλαλητήρια, η στήριξη που θα έχει αυτή η απεργία. Άλλωστε, ακόμα κι αν σήμερα φαντάζει δύσκολο, είναι πολύ πιθανό ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα πέσει από κάποιο μεταφυσικό ξέσπασμα της λαϊκής οργής, αλλά από έναν τέτοιο αγώνα, που μοιάζει στην αρχή μικρός και μερικός, μέχρι να αποδειχθεί τελικά μεγάλος και καθολικός. Αμέριστη, έμπρακτη, παθιασμένη αλληλεγγύη και συμμετοχή λοιπόν στην απεργία των καθηγητών. Αυτή τη στιγμή, είναι η βασικότερη ελπίδα για την κοινωνία. Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε ξανά εμείς, δεν πειράζει, όσες φορές κι αν χρειαστεί εμείς θα είμαστε εκεί και θα ξαναπαίξουμε.
Νίκος Ν.