“Όταν έπαιρναν τους Εβραίους δεν μίλαγα, γιατί δεν ήμουνα Εβραίος. Όταν έπαιρναν τους ομοφυλόφιλους, δεν μίλαγα γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος. Όταν έπαιρναν τους κομμουνιστές δεν μίλαγα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Τώρα που ήρθαν να πάρουν εμένα -δεν έχει μείνει κανένας να μιλήσει.”
Το ποίημα αυτό είτε είναι του Μπρεχτ είτε του Νιμελερ είτε απλά μια θυμοσοφία του λαού καταδεικνύει μια μεγάλη και αναντίρρητη αλήθεια, όταν δεν διαμαρτύρεσαι για την αδικία που βιώνει ο διπλανός σου τότε όταν εκείνη χτυπήσει την δικιά σου πόρτα κανείς δεν θα είναι εκεί για να παλέψει στο πλευρό σου.
Ο λόγος αυτή τη φορά για το σχέδιο ‘Αθηνά ΄. Χιλιάδες φοιτητές αυτή τη στιγμή βλέπουν τα όνειρα τους κόπους και τα έξοδα χρόνων να γίνονται βορά μιας τάχα εξυγίανσης της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας. Πολλές σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ είτε θα κλείσουν είτε θα συγχωνευτούν με άλλες χωρίς συναφές αντικείμενο. Άλλες θα μεταφερθούν από την αρχική τους θέση σε διαφορετικές πόλεις , με ό,τι κόστος συνεπάγεται αυτό για τους φοιτητές στην δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνουμε, ενώ άλλες θα υπολειτουργούν ουσιαστικά μέχρι το 2018 δίνοντας μια μικρή ανάσα και μόνο στους ήδη υπάρχοντες προπτυχιακούς τους.
Όλα αυτά είναι λίγο έως πολύ γνωστά στο ευρύ κοινό μέσω των ΜΜΕ και των blogs που καλύπτουν την επικαιρότητα. Γνωστή δε είναι και η μαζική αντίδραση των φοιτητών των συγκεκριμένων σχολών. Κινητοποιήσεις, καταλήψεις, απεργίες πείνας , ακόμη και από τον ίδιο τον δήμαρχο Μεσολογγίου, και συνεχής προσπάθεια για διαπραγματεύσεις βρίσκονται στο επίκεντρο της προσπάθειας των παιδιών να μην στερηθούν τις σπουδές που επέλεξαν και να μην βρεθούν με ανίσχυρα πτυχία στο χέρι λίγα χρόνια αργότερα.
Αλήθεια όμως οι φοιτητές των υπολοίπων σχολών, των σταθερών αυτών που δεν πλήττονται, αυτή τη στιγμή, από το εν λόγω σχέδιο που είμαστε; Μέρες τώρα παρατηρώ τόσο στο τμήμα μου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας αλλά και σε άλλα ιδρύματα που δεν παρακωλύεται η λειτουργία τους από την ‘Αθηνά ΄ ο,τι πέρα από κάποιες ανακοινώσεις συμπαράστασης των αριστερών κυρίως φοιτητικών παρατάξεων επικρατεί ένα κλίμα αδράνειας. Καμία πορεία καμία κατάληψη καμία ΈΜΠΡΑΚΤΗ εκδήλωση στήριξης προς τους συμφοιτητές μας. Ίσως ναι τα δικά μας τμήματα παραμένουν αλώβητα, αυτή τη φορά, από το νέο νομοθετικό εγκέλαδο για την εκπαίδευση όμως για πόσο ακόμα θα ισχύει αυτό;Ήδη οι περισσότερες σχολές αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και είναι υπερχρεωμένες είμαστε σίγουροι ότι την επόμενη φορά δεν θα ναι η σειρά μας ;
Η υποβάθμιση της παιδείας μας αφορά όλους είτε μας αγγίζει άμεσα είτε έμμεσα. Η θέση κάθε φοιτητή από μας η και κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για το μέλλον των παιδιών αυτής της χώρας είναι στους δρόμους δίπλα στους νέους και στις νέες που μάχονται για το σημαντικότερο που έχουν για εφόδιο αυτή τη στιγμή ΤΑ ΌΝΕΙΡΑ τους.
Αθηνά – Μαρία Λαοπόδη