Το πρώτο. Όχι καρντάση, η Ιερισσός δεν έγινε Κερατέα, Μπέλφαστ πάει να γίνει και αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε. Μιλάω και σε σένα που λες ότι ποτέ στη ζωή σου δεν έκανες κάτι που να ενόχλησε την αστυνομία, οπότε ποτέ δεν σε ενόχλησε και η αστυνομία. Μιλάω και σε σένα που σκέφτεσαι πως χωρίς μεγάλες επενδύσεις – και δεν πάει να γαμηθεί το περιβάλλον – δεν θα υπάρξουν ποτέ δουλειές και όλοι οι πιτσιρικάδες θα πρέπει να φύγουν μετανάστες. Στην Ιερισσό, καρντάση, δοκιμάζονται πολλά, τα στοιχήματα είναι μεγάλα και οι ερωτήσεις δεν απαντιούνται με σηκωμένους ώμους. Στην Ιερισσό συγκρούονται τα πάντα, το μέλλον με την καταστροφή, η δημοκρατία με το φασισμό, η προοπτική με το αδιέξοδο, το συλλογικό κακό με την καλοσύνη των πολλών ανθρώπων. Θα με πεις πως η υπάρχει και η… περήφανη εργατιά που κάνει συλλαλητήρια υπέρ της καταστροφής, που γουστάρει όταν τα ΜΑΤ πετούν δακρυγόνα μέσα σε σχολεία και σε σπίτια, όταν δέρνουν γυναικόπαιδα στους δρόμους της Ιερισσού. Πράγματι υπάρχει, αλλά ας μη το συζητήσουμε τώρα, ας το δούμε αύριο, όταν θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε ωραία πράγματα όλοι μαζί. Τότε ίσως να δουν και αυτοί το δάσος, ίσως να καταλάβουν πως τον καιρό της κατοχής είχαν κάνει λάθος, είχαν κάνει λάθος και στάθηκαν δίπλα στον κατακτητή. Ας το συζητήσουμε όταν θα φύγουν.
Το δεύτερο. Σε είχα πει από καιρό πως οι μέρες που είναι μπροστά μας θα είναι παράξενες και ότι είναι στο δικό μας χέρι να είναι παράξενες με την καλή έννοια. Δεν το καταφέραμε και είναι παράξενες με γεύση από σκατά. Και αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να συνεχιστεί. Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε, να αλλάξουμε αυτό που είμαστε, αυτό που συνηθίσαμε να είμαστε, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και όχι να κρατάμε την αναπνοή μας, μήπως και με ένα μακροβούτι, τελικά, τη βγάλουμε καθαρή και περάσουμε απέναντι χωρίς να πάθουμε τίποτα. Το βλέπεις παντού καρντάση, παθαίνουμε συνεχώς άσχημα πράγματα και αυτό το μακροβούτι δεν έχει απολύτως κανένα νόημα, απολύτως κανένα τέλος. Θα πνιγούμε. Πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε, να πάρουμε αναπνοή και να βοηθήσουμε και άλλους να το κάνουν. Να αναπνεύσουμε τον αέρα της αλληλεγγύης και των αντιστάσεων, των ανθρώπων που συναντιούνται σε μία διαδήλωση και αγκαλιάζονται, των συναδέλφων που ενδιαφέρονται, των ανέργων που σπάνε πλάκα στην ουρά έξω από τον ΟΑΕΔ, των γειτόνων που φροντίζουν αυτούς που ξέρουν ότι έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Τον αέρα των απλών πραγμάτων που κάνουν οι πολλοί καλοί άνθρωποι. Και να το κάνουμε τώρα, πριν να φύγουν.
Το τρίτο. Εξαιτίας των βασικών ελλείψεων που έχω στο πεδίο της μαρξιστικής παιδείας χάνω κάπως τις συζητήσεις περί στρατηγικής και τακτικής, περί άμεσων και έμμεσων στόχων, περί βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων επιλογών, συμμαχιών και συνεργασιών. Αν και δεν σε πιάνω καλά όταν μιλάς για το άσκοπο και το σκοπούμενο, για τα μέσα και τις αγιαστούρες, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι οι πολλοί καλοί άνθρωποι δεν μπορούν να περιμένουν άλλο. Τρία χρόνια είναι πολλά. Πάρα πολλά και είναι καιρός να φύγουν. Ξέρω πως υπάρχει θέμα και με το τι θα έρθει, αλλά τα έχουμε πει, την Ενωμένη Δεξιά δεν θα την διώξουμε για να έρθει, για να φέρουμε, μία λιγότερο δεξιά κατάσταση. Ξέρω, καθότι και αισιόδοξος, πως τα πράγματα πάντα μπορούν να γίνουν και χειρότερα, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει. Το θέμα είναι τα πράγματα, πρώτα, να γίνουν διαφορετικά. Αν τους διώξουμε θα έρθουμε, αυτό είναι σίγουρο, αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με πρωτόγνωρες καταστάσεις και την αποτυχία, λογικά, θα την έχουμε σχεδόν εξασφαλισμένη. Όμως αν δεν τους διώξουμε τότε θα σκάσουμε. Και σε αυτή τη φάση το θέμα είναι πολύ απλό. Ή εμείς, ή αυτοί.