Γεννήθηκα το 1973 και μεγάλωσα σε διαμέρισμα με κεντρική θέρμανση, που πάντως λειτουργούσε για λίγες ώρες την ημέρα και θυμάμαι τους καυγάδες, γι’ αυτό, στις συνελεύσεις (ά, ρε πασοκάρα) της πολυκατοικίας. Φυσικά και πρόλαβα σπίτια, νομίζω και στο σχολείο, με σόμπες πετρελαίου, με τα μπουριά που έπρεπε να καθαρίζονται κάθε καλοκαίρι. Το τι εστί μαγκάλι μου το εξήγησε η μάνα μου, γιατί μικρή ζούσε σε σπίτι με μαγκάλι. Θυμάμαι μία ιστορία που έλεγε για έναν ξάδερφο της που βρήκε κάπου παλιά περιοδικά – νομίζω τα πρώτα τεύχη του «Ταχυδρόμου» – και τα πήγε στη μάνα μου δώρο. Η μάνα μου από τη χαρά της – για το δώρο, τα παλιά περιοδικά – χοροπηδούσε μέχρι που προσγειώθηκε πάνω στο μαγκάλι και κατακάηκε και η γιαγιά μου την έτρεχε σε γιατρούς.
Η ιστορία (μαγκάλι και όχι καλοριφέρ, ούτε καν σόμπα – παλιά περιοδικά δώρο και όχι κάτι καινούριο – στους γιατρούς και όχι στο νοσοκομείο) είναι για τη δική μου τη γενιά μία ιστορία από το παρελθόν, μία ιστορία της γενιάς των γονιών μας. Η δική μου η γενιά μεγάλωσε ακούγοντας πως τα πράγματα πάνε πάντα προς το καλύτερο και πως η κάθε γενιά ζει καλύτερα από την προηγούμενη. Πως σε καιρό ειρήνης τα παιδιά είναι αυτά που θάβουν τους γονείς τους και πως αν συμβεί το αντίθετο αυτό είναι τραγωδία. Η δική μου η γενιά μεγαλώνοντας έκανε καλές σπουδές, μακρινά ταξίδια, καλά γούστα, σοβαρές μαλακίες, πληγές και τρύπες, πολλοί έκαναν και παιδιά και προσδοκούν γι’ αυτά τα καλύτερα, αν και για τη δική μου τη γενιά δεν παίζει το «να μην ζήσουν τα παιδιά μας, αυτά που ζήσαμε εμείς» γιατί αυτά που ζήσαμε εμείς ήταν σε γενικές γραμμές O.K.
Θα το έχεις καταλάβει πως κάτι γι’ αυτή την ιστορία με τη Λάρισα θέλω να σου πω, αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω. Και δεν ξέρω αν πρέπει κάτι να σου πω. Θα σου πω πάντως ορισμένα πράγματα, από αυτή την ιστορία, που μου έκαναν εντύπωση. Πρώτα απ’ όλα ότι οι δεξιοί – και όταν μιλάμε για Δεξιά δεν μιλάμε μόνο για τη Ν.Δ. – δεν μπορούν να ξεχάσουν ότι είναι δεξιοί, καθίκια έως το μεδούλι, γι’ αυτό και μιλούν για την «ατομική ευθύνη» των παιδιών που πέθαναν και των παιδιών που το παλεύουν στην εντατική. Μου κάνει εντύπωση, γιατί λες και αυτοί, οι δεξιοί, άνθρωποι είναι(;) και δεν μπορεί, κάτι θα ραγίζει μέσα τους όταν ακούν πως δύο παιδιά πέθαναν από ένα μαγκάλι, από τις αναθυμιάσεις του, και άλλα τρία το παλεύουν στην εντατική. Καταλαβαίνω πως οι δεξιοί θεωρούν αποτυχημένους τους γονείς αυτών των παιδιών, γιατί δεν μπορούσαν να τους στείλουν χρήματα για να θερμάνουν το σπίτι τους. Καταλαβαίνω πως οι δεξιοί θεωρούν φαντασμένους τους γονείς αυτών των παιδιών, γιατί αν και αποτυχημένοι ήθελαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν.
Το άλλο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι οι αριστεροί – και όταν μιλάμε για Αριστερά μιλάμε για το ΣΥΡΙΖΑ – που έβγαλαν μερικές ανακοινώσεις για την τραγωδία της Λάρισας, που κατηγόρησαν την κυβέρνηση για τους υψηλούς φόρους στο πετρέλαιο θέρμανσης, που μας λένε ότι ο στόχος των νεοφιλελεύθερων ταλιμπάν, εσωτερικού και εξωτερικού, είναι να κάνουν την Ελλάδα «Βουλγαρία», όλα σωστά, αλλά έως εκεί. Οι αριστεροί, δηλαδή, λένε αλλά, προς το παρόν, δεν δείχνουν. Γενικά οι υπερβολές μου αρέσουν, ειδικά όμως όταν πεθαίνουν άνθρωποι, νέοι άνθρωποι ιδιαίτερα, καλό είναι να τις αποφεύγουμε. Να αποφύγουμε λοιπόν να μιλήσουμε για «δολοφονίες» και να δούμε αν μπορούμε να δείξουμε το τι συνέβη και το τι πρέπει να γίνει ώστε να μην ξανασυμβεί. Αν τα πράγματα δεν αλλάξουν, αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως σήμερα, η γενιά αυτών των παιδιών θα έχει κάθε λόγο και κάθε δίκιο να τα κάνει πουτάνα όλα. Και χωρίς πρόγραμμα…