Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, δεν ξέρω καν το ύφος που θέλω να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω όλα όσα συμβαίνουν ήδη από τον πρώτο μήνα του 2013. Από τη μια θέλω να παραθέσω όλα όσα έχουν γίνει και από την άλλη νιώθω πως είναι τόσα πολλά, που μου βγαίνει και ένα αυθόρμητο χιούμορ ως προς το σχολιασμό, αν και το περιεχόμενο τους δεν προσιδιάζει σε κάτι τέτοιο. Αλλά αφού όλα αυτά που ζούμε, μας δείχνουν με ένα εμφατικό τρόπο πως τελικά όλα συμβαίνουνε, κι ας νομίζαμε, κι ας θέλαμε να έχουμε την ηρεμία της ασφάλειας πως κάποια πράγματα δε συμβαίνουνε πια, ας τα περιγράψω έστω όπως είναι η ίδια η ζωή ώρες- ώρες, δηλαδή τραγελαφική.
Ένα μήνα που έχω ξεκινήσει διάβασμα για εξεταστική έχουν γίνει τα πάντα όλα, πάλι. Το αναγνωστήριο πια θα γίνει εφιάλτης κακών ειδήσεων. Όταν ξεκίνησα το διάβασμα αρχές Γενάρη, ήμουν αναγνωστήριο όταν μάθαμε πως έπρεπε να πάμε στη ΓΑΔΑ για τους προσαχθέντες από τη Villa Amalias και τη Σκαραμαγκά (των γραφείων της ΔΗΜΑΡ τους είχαν αφήσει νωρίτερα) και ταυτόχρονα μαθαίνουμε πως το κτήριο της ΝΟΠΕ έκλεισε έκτακτα από τας 5 το απόγευμα… Δεν εδόθη ποτέ αιτιολόγηση της πράξης του Κοσμήτορα της Σχολής. Κι έτσι, η φάση ήτανε: «-Διαβάζεις; -Ναι. -Καλά! διάβαζες… μάζεψέ τα, πάμε ΓΑΔΑ. -Φτου, και το είχα πάρει απόφαση σε αυτή την εξεταστική να περνούσα και 4!»
Επόμενη εβδομάδα, πάλι αναγνωστήριο διαβάζοντας Μακιαβέλη και Χομπς, τηλέφωνο « Μπήκανε στη Λέλας Καραγιάννη ». Την τύχη μου! Και κινώ για Κυψέλη, αλλά τελικά δε χρειάστηκε, ένεκα του γεγονότος πως η αστυνομία δεν μπορούσε να κάνει τελικά τίποτα.
Επόμενη εβδομάδα, μαντέψτε … αναγνωστήριο, τηλέφωνο, μπήκανε ΔΕΛΤΑδες στην Πολυτεχνειούπολη και ξυλοφορτώσανε έναν συνδικαλιστή της ΕΑΑΚ… Δ.Σ. την επομένη για ψήφισμα. Βέβαια Δ.Σ. καλέστηκε και την μεθεπομένη, καθώς εντός 2 ημερών είχε γίνει ακόμη : επίταξη στο αμαξοστάσιο για την απεργία των εργαζομένων του Μετρό.
(Είναι εκεί που λες: Ο Δένδιας όταν έλεγε πως θα τελειώσουμε με όλα όσα συμβαίνουν από το ’74 και εξής, σίγουρα δεν περιλαμβάνει το σύνθημα που λέει « λευκές, λευκές οι εξεταστικές… », ντάξει τρολ αλλά είναι φοβερό!)
Αμ, δε που η ιστορία σταματά εκεί! Επόμενη εβδομάδα, και το πρόγραμμα έχει σύλληψη 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, ανακοίνωση του Σχεδίου Αθηνά ( ξέρετε αυτό που λέει πως θα δημιουργηθεί ένα νέο Πανεπιστήμιο, στο οποίο θα μπαίνεις να σπουδάσεις κοινωνιολογία, θα συνεχίζεις με οικονομικά και θα καταλήγεις με μισό κιλό γεωπονία, ναι ναι το «Αδαμάντιος Κοραής» εννοώ ),συνεχίζει με το θάνατο του μετανάστη στο τραίνο και καταλήγει με τους 4 της Κοζάνης.
Ήμουν στο αναγνωστήριο (σπάνιο) και έρχεται μία φίλη να με πάρει να κάνουμε διάλλειμα. Βγήκαμε έξω και άρχισε να μου διηγείται ό, τι πέρασε το προηγούμενο βράδυ. Το προηγούμενο βράδυ έτυχε να είναι στο Θησείο, όπως είπε κι αυτή « να πιω ένα κρασάκι ήρεμα, αλλά μπα … », την ώρα που διμοιρίες ΜΑΤ ήταν παρατεταγμένες στο Θησείο. Κυνηγούσαν ρίχνοντας δακρυγόνα στα μέλη της κοινότητας του μετανάστη, ο οποίος λίγο πριν είχε πέσει στις ράγιες του τραίνου καθώς τον κυνηγούσε η αστυνομία για « παραεμπόριο ». Μου είπε πως γενικά έπεσε πολύ ξύλο, το οποίο δεν πολύ μαθεύτηκε. (By the way, μέσα σε όλα αυτά είχαμε και τη συγκέντρωση της Χ.Α. για τα Ίμια )
Αφού έκλεισα το 8ωρο μου στο αναγνωστήριο, γυρίζω σπίτι, και εκεί που πάω να πέσω για ένα είδος σιέστας, τσουπ τηλέφωνο από άλλη φίλη για τους 4 της Κοζάνης. Μπαίνω να δω φωτογραφίες και να καταλάβω ακριβώς τι έχει γίνει, και συνειδητοποιώ όλη τη φρίκη και τη βία που είχε παιχτεί.
Μέσα σε μία μέρα πάλι έγινα παρατηρήτρια μίας ασταμάτητης βίας, που μέρα τη μέρα διογκώνεται, δε σταματά, δείχνει πως δεν έχει όριο και έχει ένα πλήθος «γκάμας» ως προς την έκφανσή της. Μία βία επαναλαμβανόμενη, γρήγορη, ακαριαία που δεν κάνει καμία απολύτως διάκριση.
Και όλο αυτό έρχεται να προστεθεί, στη βία της απλής καθημερινότητας. Εκεί που συναναστρέφεσαι με ανθρώπους και οικογένειες που έχουν ανάγκη τα πολύ βασικά. Τη βία να είσαι με μία γυναίκα από τη Συρία, να έχει να έρθει να πάρει μία σακούλα με τρόφιμα και να είναι ετοιμόγεννη. Τη βία να πρέπει να προσπαθείς κάθε μέρα να διασφαλίσεις την επιβίωσή σου έστω και για όσο.
Όλα όσα σας παρέθεσα σίγουρα όλοι σας λίγο πολύ τα έχετε σκεφτεί και δεν τα παραθέτω με πεσιμιστική χροιά! Μπορεί μέσα στη μέρα, με όσα συμβαίνουν και για όσα πρέπει να τρέξεις, σίγουρα κάπου «χαοτίζεσαι», απλά πρέπει να έρθει σε κάποιο χρόνο η ανασκόπηση για να δεις τι έχει γίνει και τι πρέπει να γίνει. Και αυτό που πρέπει να γίνει είναι πως όσο μας καταδιώκουν και μας «βιάζουνε» καθημερινά, άλλο τόσο εμείς να μην σταματάμε, να συνεχίζουμε, να είμαστε παρόντες σε κάθε τους βία, αποκλεισμό, βασανισμό… Και ταυτόχρονα να δημιουργούμε και εκείνες τις δομές γι’ αυτό που θέλουμε εμείς, για εκείνο το άλλο παράδειγμα! Δεν ξέρω άλλο δρόμο για να διεκδικώ το δικαίωμα στο να μπορώ να υπάρχω, να ζω, να ονειρεύομαι, να ερωτεύομαι … από εκείνον της οργάνωσης στη συλλογικότητα και στην από κοινού δράση και γι’ αυτό οργανώθηκα στην ριζοσπαστική αριστερά και γι’ αυτό εμπνέομαι από αυτήν!
Η ομορφιά του κόσμου βρίσκεται στο από κοινού, στο «μαζί», στο συλλογικό! Έτσι για να είναι οι επόμενοι μήνες ομορφότεροι!!!
Μάνια Σωτηροπούλου