OΙ ΗΠΑ «παράξενη χώρα» για τους περισσότερους Ελλαδίτες
Οι ΗΠΑ είναι μια τεράστια χώρα από γεωγραφικής άποψης. Το συνολικό εμβαδόν της είναι 9,826,675 τ.χ.(4η στον κόσμο) και ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 314.604.000 (εκτίμηση 2012, 3η στον κόσμο και περιλαμβάνει 11,2 εκατ. «παράνομους» μετανάστες). Η μέση πυκνότητα του πληθυσμού είναι 33,7 άτομα ανά τ.χ. (130ή στον κόσμο). Η υψηλότερη πληθυσμιακή πυκνότητα συναντάται στις Πολιτείες των Βορειοανατολικών ΗΠΑ και συγκεκριμένα στην Πολιτεία Νιου Τζέρσεϊ (Γιούνιον Σίτυ, 20.454/τ.χ., Δυτική Νέα Υόρκη, 17.124/χμ) και στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης (Μανχάταν, 25.550 τ.χ.). Ο ρυθμός γεννήσεων είναι 13 άτομα ανά 1.000 κατοίκους και είναι ο υψηλότερος στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Η δε αύξηση του πληθυσμού είναι 0,9% ετησίως. Οι περισσότεροι νέοι κάτοικοι προέρχονται από το Μεξικό και από το 1998 και μετά ακολουθούν οι προερχόμενοι από Κίνα, Ινδία και Φιλιππίνες. Το 2010 η φυλετική σύνθεση των ΗΠΑ ήταν: 72,4% λευκοί, 12,6% Αφροαμερικανοί, 4,8% Ασιάτες, 0,9% Αμερ. Ινδιάνοι και γηγενείς Αλάσκας, 0,2% γηγενείς Χαβάης και κτήσεων Ειρηνικού Ωκεανού, 6,2%λοιπές φυλές, 2,9% από δύο ή περισσότερες φυλές, 16,3% Ισπανόφωνοι/λατινοαμερικανοί. Ο αριθμός παιδιών ανά οικογένεια είναι μεταξύ των Ισπανόφωνων/λατινοαμερικανών (2,4 παιδιά). Τέλος, ως LGTB αυτοπροσδιορίζεται το 4% του πληθυσμού.1
Το 82% του πληθυσμού ζει σε αστικές και προαστιακές περιοχές και το 50% σε πόλεις άνω των 50.000 κατοίκων. Το 2008 υπήρχαν 273 αυτοδιοικούμενες περιοχές με πληθυσμό άνω των 100.000 και 9 πόλεις με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου κατοίκων.
Η ιστορία του κομματικού συστήματος
Ας δούμε εν συντομία την πολιτική ιστορία της χώρας για να μπορέσουμε να έχουμε μια εικόνα της σημερινής κατάστασης και της τελικής ευθείας για τις εκλογές. Η εξέγερση των αποίκων για την ανεξαρτησία τους από την Αγγλική κυριαρχία στέφθηκε με επιτυχία μετά από αρκετούς μήνες ένοπλων συγκρούσεων. Έτσι, στις 4 Ιουλίου 1776 οι 13 αποικίες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους ιδρύοντας την Ομοσπονδία που στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21ου θα γινόταν αρχικά η υπερδύναμη του καπιταλιστικού κόσμου και με την κατάρρευση της άλλης υπερδύναμης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» θα καθίστατο προσωρινά η μοναδική.
Το πολιτικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε με την αμερικανική επανάσταση δεν διαμορφώθηκε μια κι έξω αλλά μέσα από σκληρές ιστορικές ταξικές, φυλετικές και άλλες κοινωνικές συγκρούσεις που στα μέσα του 19ου αιώνα πήραν τη μορφή της εμφύλιας στρατιωτικής σύγκρουσης των Βορείων και των Νοτίων. Γι’ αυτό είναι λαθεμένη η εθνοκεντρική-ελληνοκεντρική άποψη που αναλύει εντελώς ρηχά την αμερικανική ιστορία. Όπως, εξίσου ρηχή αλλά και σκοταδιστική είναι η ίδια η κυρίαρχη αγγλοσαξονική προτεσταντική αντίληψη της ιστορίας. «Όταν η ιστορία οποιασδήποτε χώρας παρουσιάζεται ως ιστορία μιας οικογένειας, τότε αποκρύπτονται λυσσαλέες συγκρούσεις συμφερόντων ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους, σε αφέντες και δούλους, σε καπιταλιστές και εργάτες, σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους, σε άτομα διαφορετικής φυλής και φύλου. Και σ’ έναν τέτοιο κόσμο συγκρούσεων, σ’ έναν κόσμο θυμάτων και δημίων, είναι καθήκον των σκεπτόμενων ανθρώπων, όπως είπε ο Αλμπέρ Καμί, να μη συμμαχήσουν με τους δήμιους».2 Η ιδιαίτερη δικομματική συγκρότηση που χαρακτηρίζει το κομματικό σύστημα είναι και αυτή προϊόν ιστορικών συγκρούσεων που αντανακλούσαν με τη σειρά τους τα αντιτιθέμενα ταξικά και φυλετικά-εθνοτικά συμφέροντα. Το γενικό σχήμα εξέλιξης των βασικών κομμάτων είναι το εξής:
|
Χρονική περίοδος |
Τύπος οργάνωσης |
Βασικά κόμματα |
Καθοριστικές εκλογικές αναμετρήσεις |
|
1796-1828 |
Κόμματα ελίτ |
Φεντεραλιστές Τζεφερσονιανοί vs Ρεπουμπλικάνοι |
1800, 1824 |
|
1830-1900 |
Κόμματα – μαζικές οργανώσεις (machine) |
Δημοκρατικοί vs Ουίγοι vs Ρεπουμπλικάνοι |
1840, 1860, 1896 |
|
1900-1960 |
Μεταρρυθμισμένα κόμματα |
Δημοκρατικοί vs Ρεπουμπλικάνοι |
1912, 1932, 1952 |
|
1960-σήμερα |
Κόμματα υπηρεσίες |
Δημοκρατικοί vs Ρεπουμπλικάνοι |
1960, 1968, 1980, 2000 |
Στη βιβλιογραφία, βέβαια, συναντάμε διαφορετικές εκδοχές για την εξέλιξη των κομμάτων και του κομματικού συστήματος, αλλά στην παρούσα φάση κρατάμε το συγκεκριμένο πίνακα ως λειτουργικότερο μιας και εξυπηρετεί τη σύντομη ανασκόπησή μας.3 Όπως βλέπουμε αυτή η τυπολογική κατάταξη διαφέρει κατά τι από την κλασική στο είδος της κατάταξη του Μωρίς Ντυβερζέ4την οποία επέκτειναν οι Ρίτσαρντ Κατς και Πήτερ Μέιερ5
40 χρόνια συντηρητικής αντεπίθεσης με διαλλείματα
Για να ερμηνεύσουμε το παρόν θα χρειαστεί να αναφερθούμε συνοπτικά στα γεγονότα της περιόδου 1960-2000. Το 1960 ο Τζων Φ. Κέννεντυ νίκησε με πολύ μικρή διαφορά τον Ρίτσαρντ Νίξον με ένα ασαφές πρόγραμμα «Αλλαγής» που, όμως, εξέφραζε τον πόθο δεκάδων εκατομμυρίων Αμερικανών εργαζομένων και νεολαίας, λευκών, αφροαμερικανών και μεταναστών να μπει ένα τέρμα στην άκρως συντηρητική διακυβέρνηση των Ρεπουμπλικάνων και να ενσωματωθούν όλοι στη κοινωνική και πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Στις εκλογές αυτές έγινε το πρώτο τηλεοπτικό debate μεταξύ των υποψηφίων. Η τηλεόραση παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο. Η δολοφονία του Κέννεντυ άνοιξε το δρόμο στον πολύ αμφιλεγόμενο Λύντον Τζόνσον, ο οποίος ήταν «γεράκι» όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και θετικός απέναντι στα κοινωνικά αιτήματα στο εσωτερικό. Απέναντί του είχε ένα διχασμένο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που κατέβασε τον πρώτο νεοσυντηρητικό-νεοφιλελεύθερο, τον νοτιοδυτικό Μπάρι Γκολνγουώτερ που νίκησε τον βορειοανατολικό Νέλσον Ροκφέλλλερ. Η προβολή της «Μεγάλης Κοινωνίας» από τον Τζόνσον και η αδυναμία των Ρεπουμπλικάνων είχε ως αποτέλεσμα μια από τις μεγαλύτερες νίκες των Δημοκρατικών με 61% (οι Ρεπουμπλικανοί προηγήθηκαν μόνο σε 6 πολιτείες). Ο Τζόνσον επέβαλε την Ομοσπονδιακή Στήριξη της Δημόσιας Εκπαίδευσης, την Πράξη για τα Εκλογικά Δικαιώματα και το πρόγραμμα Medicare για την παροχή ασφάλισης υγείας σε όλους τους ανθρώπους άνω των 65 ετών και σε όσους χρειαζόταν ειδική βοήθεια. Όμως, στην εξωτερική πολιτική αποδείχθηκε «άξιος εκπρόσωπος» του ιμπεριαλισμού και συνεχώς αύξαινε τα αμερικανικά στρατεύματα στο Βιετνάμ ξεσηκώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες νέους και νέες σε ένα από τα μαζικότερα αντιπολεμικά κινήματα της παγκόσμιας ιστορίας. Το 1968 στο συνέδριο των Δημοκρατικών με την απόφασή της ηγεσίας να ορίσει άλλον υποψήφιο, τον Χιούβερτ Χάμφρευ και όχι τον αντιπολεμικό ακτιβιστή Γιουτζήν Μακάρθι που είχε κερδίσει την πλειοψηφία των συνέδρων από τις προκριματικές, έβαλε μόνο του την πέτρα και βούτηξε στα βαθιά νερά των Χιλίων Λιμνών. Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ και την εθνοφρουρά κι έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις. Ο γερουσιαστής Αβραάμ Ρίμπικωφ σε δηλώσεις του στην τηλεόραση έκανε λόγο για αστυνομικές «πρακτικές Γκεστάπο.» Έτσι, το Δημοκρατικό Κόμμα μπήκε σε περιπέτειες και οι Ρεπουμπλικάνοι θα κυριαρχούσαν τα επόμενα 40 χρόνια με τις θλιβερές εξαιρέσεις των Κάρτερ και Κλίντον. Στο ίδιο διάστημα μεγάλες ανακατατάξεις συνέβησαν όσον αφορά τις ταξικές αναφορές των κομμάτων στο επίπεδο της ψήφου. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης των Ρεπουμπλικανών μετακινήθηκε προς τους Δημοκρατικούς και συγκεκριμένα επαγγελματίες και υπάλληλοι που δεν κατείχαν διευθυντικές θέσεις. Οι ειδικευμένοι βιομηχανικοί εργάτες άρχισαν να μετακινούνται προς τη Ρεπουμπλικάνικη Δεξιά χωρίς αυτό να σημαίνει οριστική εγκατάστασή τους σ’ αυτήν καθώς ψηφίζουν ανάλογα με την οικονομική συγκυρία και μόνο όταν η οικονομική ύφεση και η μετακίνηση εργοστασιακών μονάδων σε εκτός ΗΠΑ χώρες με χαμηλούς μισθούς και ασφάλισης τους άγγιξε γερά στήριξαν τον Τζωρτζ Μπους στις εκλογές του 2000 και 2004.6
Μια αξιοσημείωτη αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων έγινε το 1972 όταν το Δημοκρατικό Κόμμα μετά από πρόταση του προοδευτικού Τζωρτζ ΜακΓκόβερν διευρύνθηκε ο ρόλος των πολιτειών στις προκριματικές εκλογές και ανοίχτηκαν σε ολοένα και μεγαλύτερους κύκλους συμμετεχόντων στη διαδικασία. Ακολούθησε θέλοντας και μη το Ρεπουμπλικανικό. Το αποτέλεσμα της διεύρυνσης αυτής το είδαμε στις προκριματικές εκλογές του 2008, ειδικά στο Δημοκρατικό Κόμμα που πήρε τη μορφή δημοψηφίσματος ανάμεσα στον Μπάρακ Ομπάμα και τη Χίλλαρι Κλίντον και στις οποίες συμμετείχε ο υψηλότερος αριθμός πολιτών από ποτέ, με στόχο την νίκη του Ομπάμα και την θεωρούμενη ως εύκολη επικράτησή του επί των Ρεπουμπλικανών. Μια νεότερη γενιά πολιτών, που βλέπει τον κόσμο και την κοινωνία των ΗΠΑ να χειροτερεύει εξαιτίας των Ρεπουμπλικάνων και του Μπους και που βλέπει μπροστά της ανεργία, φτώχεια και πολέμους, αποφάσισε να πει το δικό της Ya Basta και μέσω των Προεδρικών Εκλογών ψηφίζοντας τον Ομπάμα. Φέτος που το Δημοκρατικό Κόμμα και ο Ομπάμα παλεύουν για την δεύτερη θητεία έχοντας μικρής απήχησης εσωκομματικούς διεκδικητές το ενδιαφέρον στράφηκε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα όπου έγιναν αλλεπάλληλες μάχες μεταξύ των ακροδεξιών υποψηφίων του Tea Party και του θεωρούμενο ως «μετριοπαθούς» Μιτ Ρόμνεϊ που θα είναι τελικά ο υποψήφιος απέναντι στον Ομπάμα.
Ενδιάμεσες εκλογές Νοεμβρίου 2010
Η μάχη των Δημοκρατικών ήταν εξαρχής υπονομευμένη λόγω των περικοπών δαπανών κοινωνικής πρόνοιας σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο και της ανεργίας που έπληξε πρώτα απ’ όλα τις γυναίκες, οι οποίες παραδοσιακά ήταν πιο κοντά στο κόμμα αυτό παρά στο Ρεπουμπλικανικό. Τα exit poll έδειξαν ότι η τάση των γυναικών να το ψηφίζουν παραμένει αλλά με πολύ χαμηλότερη ένταση και αυτό ισχύει τόσο επειδή πολλές γυναίκες ψήφισαν Ρεπουμπλικάνες γυναίκες (και δη του Tea Party) όσο κι επειδή η ίδια τάση υπήρχε και στις γυναίκες που απείχαν. Το ανησυχητικό τόσο για το «κατεστημένο» του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος όσο και για το Δημοκρατικό, είναι ότι η εξέγερση των γυναικών εναντίον του γίνεται από τα δεξιά τους. Η πόλωση που κέρδισε έδαφος σ’ αυτές τις εκλογές είχε ως συνέπεια την μείωση σχεδόν στο μισό των εδρών των Γαλάζιων Σκυλιών των Δημοκρατικών. Πρόκειται για τους συντηρητικούς στα οικονομικά Δημοκρατικούς που είχαν απειλήσει αρκετές φορές την πλειοψηφία τα προηγούμενα χρόνια και ανάγκασαν τον Ομπάμα να βάλει πολύ νερό στο κρασί του όσον αφορά την υπόθεση του νόμου για την δημόσια υγεία και ιατροφαρμακευτική ασφάλιση. Έτσι, η πόλωση αυξήθηκε και τα Γαλάζια Σκυλιά είναι αποδυναμώθηκαν ενώ το Tea Party πήρε συνολικά 39 έδρες και από αυτές οι 32 ανήκαν πριν στους Δημοκρατικούς.
Τι είναι το Tea Party, ακριβώς; Οι βουλευτές του προέρχονται από ένα κοινωνικό κίνημα που όσο αντιδραστικό κι αν είναι δεν παύει να αποτελεί κάτι διαφορετικό στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ και μάλιστα πρωτοφανές σε έκταση φαινόμενο. Δύο ημέρες μετά από την γιορτή των Αγίων Πάντων, ήτοι το Halloween, τα φαντάσματα του παρελθόντος γύρισαν με φανταχτερά κουστούμια της εποχής του πολέμου για την ανεξαρτησία. O λόγος για την διείσδυση του πιο σκοταδιστικού και, συνάμα, πιο ακραίου νεοφιλελεύθερου κοινωνικού κινήματος στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Το «Κόμμα του Τσαγιού» εκμεταλλεύτηκε και αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο την αγωνία των πιο καθυστερημένων λαϊκών-εργατικών στρωμάτων μπροστά στην ολοένα και εντεινόμενη κρίση, κάτι που για άλλη μια φορά δεν μπόρεσε να κερδίσει η συμβατική αριστερά των ΗΠΑ, μέσα κι έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και στους κόλπους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος εκφράστηκε η ταξική πάλη με στρεβλό, έστω, τρόπο. Παραδείγματος χάριν, στην Αλάσκα που είναι παραδοσιακό φέουδο των Ρεπουμπλικάνων, ακόμα δεν έχει ανακηρυχτεί νικητής καθώς υπολείπονται οι επιστολικές ψήφοι. Η σύγκρουση γίνεται μεταξύ της Lisa Murkowski (νυν μέλος της Γερουσίας) και του εκλεκτού της Palin κ. Joe Miller που έχει το επίσημο χρίσμα του κόμματος. H Murkowski προηγείται με 39% και ακολουθούν ο Miller με 35% και ο Scott McAdams του Δημοκρατικού Κόμματος με 24%. Εδώ η Murkowski ψηφίστηκε λόγω της αντίθεσής της στο πρόγραμμα περικοπής δημοσίων επενδύσεων και δαπανών και την απαγόρευση των αμβλώσεων που ήθελε να επιβάλει η Palin και ο προστατευόμενός της. Η Αλάσκα είναι μια Πολιτεία που εξαρτάται από τις δημόσιες δαπάνες και, επομένως, η άνοδος της ήδη υψηλής ανεργίας είναι το πρωταρχικό αποτέλεσμα της περικοπής τους. Στην αγροτική εκλογική περιφέρεια Colorado 3 ο Ρεπουμπλικάνος εμποροβιομήχανος κεραμικών Scott Tipton, που υπόσχεται να κτίσει φυλακές και να προσλάβει πλήρους απασχόλησης δικαστές, υποστηριζόμενος από το Κόμμα του Τσαγιού, ανέτρεψε την κυριαρχία του Δημοκρατικού βουλευτή John Salazar αδελφού του Υπουργού Εσωτερικών των ΗΠΑ Ken Salazar σε μια μάχη γοήτρου για την Προεδρία Ομπάμα.
Οι Δημοκρατικοί έχασαν πολύ. Όμως, δεν έφτασαν στο σημείο να έχουν ολόκληρο το Κογκρέσο (Βουλή των Αντιπροσώπων και Γερουσία). Αυτό είχε πάθει ο Μπιλ Κλίντον το 1994 όταν πάλι με σκληρή νεοφιλελεύθερη ηγεσία αντεπιτέθηκαν και κατέλαβαν την πλειοψηφία και των δύο νομοθετικών σωμάτων. Και τότε ο Κλίντον είχε το μεγάλο πρόβλημα της ασφάλισης και έθαψε οριστικά το τομαχώκ του πολέμου, δηλαδή το σχέδιο της Χίλαρυ Κλίντον για τη σχετική νομοθετική μεταρρύθμιση. Στην πρώτη θητεία του ο Ομπάμα πλήρωσε τόσο το θόλωμα της εξαγγελθείσας πολιτικής με το νόμο που πέρασε όσο και την αναποφασιστικότητά του να πολεμήσει την οικονομική κρίση που πλήττει δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς πολίτες και μετανάστες, με την ανεργία να φτάνει στα ύψη και να κυριαρχούν ολότελα πια οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Η ανεργία κατά τη χρονική περίοδο 1948-2012 ήταν κατά μέσο όρο γύρω στο 5,8%, ενώ τον φετινό Σεπτέμβριο έφτανε στο 7,8% έχοντας νωρίτερα στο 9,8 το Δεκέμβριο 2010 (βάσει των επίσημων στατιστικών δεικτών). Η ανεργία, όμως, μειώθηκε στις μητροπόλεις και αυξήθηκε στις αγροτικές περιοχές, εξηγώντας έτσι την οργή των φτωχών στρωμάτων των επαρχιακών πόλεων που εκδηλώθηκε στο κίνημα του Κόμματος του Τσαγιού και με την επικράτηση των Ρεπουμπλικάνων. Βέβαια, κάποιοι ισχυρίζονται πως το «Κόμμα του Τσαγιού» ήταν κατασκεύασμα των ΜΜΕ και ιδιαίτερα του talk radio και του δικτύου FOX του Μέρντοχ, αλλά ουσιαστικά είναι κίνημα που έρχεται από παλιά, όπως είδαμε με τον Γκολντγουώτερ.
Η πολιτική και κινηματική Αριστερά προσπάθησε να παίξει σε δυο ταμπλό. Από τη μια στο επίπεδο της εκλογικής στήριξης των λίγων υποψήφιων που ήταν συνεπείς σε μια «σοσιαλδημοκρατική» άποψη για την ενίσχυση των προνοιακών δομών και στοιχείων και από την άλλη στο επίπεδο της αυτόνομης καθόδου μιας και στο πολιτειακό και στο τοπικό επίπεδο όπου τα πράγματα είναι πιο εύκολα σε σχέση με το ομοσπονδιακό.
Στιγμιότυπα της προεκλογικής εκστρατείας
H φετινή διαφημιστική δαπάνη για την προεκλογική εκστρατεία μόνο για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ ξεπέρασε το ποσό των 800 εκατομμυρίων δολαρίων και υπολογίζεται πως θα φτάσει το 1 δισεκατομμύριο. Από τους υποψήφιους για το προεδρικό αξίωμα τα πιο πολλά δολάρια τα έχει ξοδέψει η ομάδα του Ρεπουμπλικανού Μιτ Ρόμνι (455 εκατομμύρια). Ακολουθεί η ομάδα του Δημοκρατικού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα που έχει δαπανήσει 352 εκατομμύρια. Οι πολιτείες όπου ξοδεύθηκαν ως τώρα τα περισσότερα χρήματα (επισήμως) για διαφήμιση είναι οι συνήθεις ύποπτες: Φλόριντα (166 εκατομ.), Οχάιο (160 εκατ.) και Βιρτζίνια (126 εκατ.). Ανεβαίνουν επικίνδυνα οι δαπάνες αυτές σε Κολοράντο, Βόρεια Καρολίνα, Αϊόβα και Γουισκόνσιν. Οι διαφημιστικές δαπάνες στην τελευταία εκτοξεύθηκαν στα ύψη αμέσως μόλις ανακοινώθηκε ο ντόπιος βουλευτής Πωλ Ράιαν ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την αντιπροεδρία των ΗΠΑ.
Όλο αυτό το χρήμα που ξοδεύεται με τη σέσουλα και εκτός από το κράτος και τους πολίτες που συνεισφέρουν, προέρχεται κατά κύριο λόγο από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις οι οποίες δίνουν μάχη για τα συμφέροντά τους, προκαλεί ίλιγγο στους φτωχούς, τους άστεγους και τους άνεργους εν μέσω κρίσης.
Παρ’ όλα αυτά, οι δημοσκοπήσεις, που δίνουν και παίρνουν, δείχνουν «ντέρμπι». Μετά το δεύτερο ντιμπέιτ ο Ομπάμα ξαναπήρε τα πάνω του έχοντας αδειάσει τον Ρόμνει από επιχειρήματα όσον αφορά τις προτάσεις του για την οικονομία και δείχνοντας ο ίδιος σήματα για προσπάθεια στήριξης της χειμαζόμενης εργατικής τάξης, των ανασφάλιστων και των ανέργων. Αν δούμε δε μια από τις δημοσκοπήσεις που φέρνουν πολύ κοντά τους δύο υποψήφιους θα διαπιστώσουμε ότι οι μειονότητες, οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις και στρώματα, οι γυναίκες, οι νέοι, οι εβραϊκής καταγωγής Αμερικανοί και οι μορφωμένοι τείνουν να δώσουν ξανά στήριξη στο Δημοκρατικό Κόμμα και τον Ομπάμα.
|
|
Ομπάμα |
Ρόμνει |
Δεν είμαι σιγουρος/η |
|
Σύνολο |
46,2% |
45,7% |
6,2% |
|
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΜΗ |
|||
|
Βορειο-ανατολικά |
54% |
37% |
7% |
|
Μεσοδυτικά |
45% |
47% |
6% |
|
Νότος |
42% |
50% |
6% |
|
Δύση |
49% |
44% |
6% |
|
ΗΛΙΚΙΑ |
|||
|
18-44 |
52% |
39% |
8% |
|
45-64 |
41% |
53% |
5% |
|
65+ |
46% |
45% |
5% |
|
ΦΥΛΟ |
|||
|
Άνδρες |
44% |
47% |
7% |
|
Γυναίκες |
48% |
44% |
5% |
|
ΦΥΛΗ |
|||
|
Λευκοί |
38% |
54% |
6% |
|
Μαύροι/Ισπανόφωνοι |
82% |
15% |
4% |
|
ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟΥ |
|||
|
< 30 ΧΙΛ. ΔΟΛΑΡΙΑ |
60% |
32% |
8% |
|
30ΧΙΛ-50ΧΙΛ |
43% |
47% |
6% |
|
50ΧΙΛ-75ΧΙΛ |
41% |
51% |
8% |
|
>75 ΧΙΛ. ΔΟΛΑΡΙΑ |
43% |
53% |
4% |
|
ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ – ΜΗ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ |
|||
|
Ναι |
42% |
53% |
4% |
|
Όχι |
53% |
36% |
9% |
|
ΤΥΠΟΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ |
|||
|
Αστική |
61% |
32% |
4% |
|
Προαστιακή |
46% |
46% |
7% |
|
Αγροτική |
33% |
58% |
7% |
|
ΛΕΥΚΟΙ |
|||
|
Άνδρες |
34% |
56% |
8% |
|
Γυναίκες |
41% |
51% |
5% |
|
ΜΑΥΡΟΙ/ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΟΙ |
|||
|
Μαύροι* |
96% |
3% |
1% |
|
Ισπανόφωνοι* |
58% |
35% |
7% |
|
ΓΥΝΑΙΚΕΣ |
|||
|
Ανύπαντρες |
61% |
29% |
8% |
|
Παντρεμένες |
39% |
56% |
3% |
|
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ |
|||
|
Απόφοιτοι Λυκείου |
51% |
39% |
7% |
|
Φοίτησαν σε ΑΕΙ |
42% |
50% |
6% |
|
Απόφοιτοι ΑΕΙ |
46% |
47% |
6% |
|
ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ |
|||
|
Συντηρητικοί |
21% |
71% |
6% |
|
Μετριοπαθείς |
53% |
39% |
7% |
|
Φιλελεύθεροι |
88% |
7% |
4% |
|
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟΥ |
|||
|
Ανώτερη /Μεσοανώτερη Τάξη |
46% |
47% |
5% |
|
Μεσαία τάξη |
43% |
50% |
6% |
|
Εργατική τάξη |
53% |
39% |
7% |
|
Κατώτερη τάξη* |
56% |
33% |
11% |
|
ΘΡΗΣΚΕΙΑ |
|||
|
Προτεσταντική |
38% |
57% |
5% |
|
Καθολική |
43% |
48% |
7% |
|
Άλλη χριστιανική |
44% |
49% |
5% |
|
Εβραϊκή* |
64% |
36% |
0% |
|
Άλλη* |
42% |
46% |
8% |
|
Καμία |
68% |
21% |
8% |
|
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΕΝΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟ |
|||
|
Ναι |
56% |
36% |
6% |
|
Όχι |
44% |
48% |
6% |
|
ΨΗΦΟΣ 2008 |
|||
|
Ομπάμα |
84% |
10% |
6% |
|
Μακ Κειν |
4% |
92% |
3% |
Περίοδος διενέργειας δημοσκόπησης: 10/12 – 10/17
Δείγμα: 909 πιθανοί ψηφοφόροι.
http://news.investors.com/special-report/508415-ibdtipp-poll.aspx#ixzz29…
Η ίδια εταιρεία (IBD/TIPP 2012) στην τελευταία της μέτρηση που δόθηκε στη δημοσιότητα θέλει τον Ομπάμα να διευρύνει τη διαφορά από τον Ρόμνεϊ κατά 5,7% αφήνοντας τον στο 42,2% . http://news.investors.com/special-report/508415-ibdtipp-poll.aspx#ixzz29…
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
1. http://www.gallup.com/poll/158066/special-report-adults-identify-lgbt.aspx
2. Βλ. Zinn, Howard (2003) A People’s History of the United States. New York, NY: Perennial Classics [Ελλ. Έκδ. Zinn, Howard (2008) Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Αθήνα: Εκδ. Αιώρα].
3. Για περισσότερες λεπτομέρειες επί του θέματος, βλ. Burbank Matthew, Hrenenar Ronald, and Benedict Robert (2008) Parties, Interest Groups, and Political Campaigns. Boulder, CO: Paradigm Publishers.
4.Duverger, Maurice (1951) Les Partis Politiques. Paris: PUF.
5.Katz Richard and Mair Peter (1995) “Changing Models of Party Organization and Party Democracy.” Party Politics. Νο. 1, σελ 5–28. Για μια κριτική αποτίμηση των θεωριών, βλ. Σπουρδαλάκης Μ. (1990) Για τη θεωρία και μελέτη των πολιτικών κομμάτων. Αθήνα: Εκδ. Εξάντας και Σπουρδαλακης Μ. (2003) «Το κομματικό φαινόμενο: Εξέλιξη και συγκυρία» στο Τσάτσος Δ. και Κοντιάδης Ξ. (επιμ.) Το μέλλον των Πολιτικών Κομμάτων. Αθήνα: Εκδ. Παπαζήση, σελ. 39-64. Όσον αφορά τη συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη των κομμάτων στις ΗΠΑ, βλ. Τσακίρης Θανασης (2010) Τα κόμματα στις ΗΠΑ. Θεωρία και ιστορία, http://ilioupoli.wordpress.com/2010/11/08/%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B…
6. Για το θέμα της ανακατάταξης-επανευθυγράμμισης των ψηφοφόρων βλ. Hout M., Brooks C. and Maza J. (1995) “The Democratic Class Struggle in the United States, 1948-1992”, Vol. 60, December, σελ. 805-828. Για τη γενικότερη συζήτηση περί κομμάτων καθώς και Montero J. R. and Gunther R. (2003) The Literature on Political Parties: a Critical Reassessment. WP núm. 219, Barcelona: Institut de Ciències Polítiques i Socials