1. Τα καθίκια κοιτάζουν στον καθρέφτη και νομίζουν ότι βλέπουν έξω από ένα ανοιχτό παράθυρο. Έτσι πιστεύουν πως η από εδώ πλευρά είναι ανακουφισμένη που έχασε τις εκλογές στις 17 του Ιούνη, επειδή μπορεί να συνεχίσει να είναι τούφα και δεν θα χρειαστεί να αναλάβει τις βαριές και ασήκωτες κυβερνητικές ευθύνες. Ότι είμαστε ανακουφισμένοι επειδή θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε, να καθόμαστε στο δρόμο και να πετάμε πέτρες σε αυτούς, στα καθίκια, που θα προσπαθήσουν να σώσουν για μία ακόμα φορά την «Ελλάδα». Δηλαδή τις καταθέσεις στην Ελβετία, τις φοροαπαλλαγές των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των μεγαλοεργολάβων, των λαθρέμπορων καυσίμων, των καρχαριών στο χώρο της υγείας και φυσικά τα έτοιμα που έχει βάλει στην άκρη το πολιτικό προσωπικό του παλατιού της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Τις προάλλες ανέβαινα με το λεωφορείο στο σπίτι. Μπροστά μου καθόταν μία γυναίκα, κάτω από 35 χρονών, πολύ στενοχωρημένη. Μία άλλη, κάπου στα 45, που προφανώς την ήξερε από τη γειτονιά, την πλησίασε και τη ρώτησε αν τρέχει κάτι πολύ σοβαρό. Της απάντησε πως δεν μπορεί να πιστέψει ότι «χάσαμε», ότι «νίκησαν οι άλλοι». Της ήταν αδύνατο να πιστέψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε τις εκλογές… Η άλλη της είπε πως ο κόσμος φοβήθηκε, κυρίως αυτοί που έχουν λεφτά στις τράπεζες και οι συνταξιούχοι, φοβήθηκε και δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Της είπε όμως να μην στεναχωριέται γιατί οι «άλλοι» έχουν άδικο και σύντομα θα πέσουν, γιατί «εμείς» έχουμε δίκιο και σύντομα θα το βρούμε. Όπως μπορείς να καταλάβεις το βάθος αυτής της συζήτησης με άφησε με το στόμα ανοιχτό… Αυτοί είναι οι πραγματικοί άνθρωποι που ήρθαν με τη δική μας την πλευρά. Ή μάλλον καλύτερα, αυτοί είναι οι άνθρωποι που πήγαμε και συναντήσαμε στην δική τους την πλευρά. Δεν είναι ανακουφισμένοι από την ήττα, δεν νιώθουν άνετα με αυτό που έχει συμβεί, δεν καταλαβαίνουν (και πολύ σωστά κάνουν) τίποτα από την ιστορικότητα της… επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν σκάσει από το κακό τους και το μόνο που θέλουν είναι μία ακόμα ευκαιρία, να αναμετρηθούν ξανά με τα καθίκια. Κι αν χάσουν, ακόμα μία, κι αν ξαναχάσουν, ακόμα μία!
2. Νομίζω τώρα που, συναισθηματικά, κρυώσαμε μπορούμε να παραδεχτούμε πως στις 17 του Ιούνη την φάγαμε κανονικότητα. Δεν ήταν μία ήττα που έμοιαζε με νίκη, ούτε ήταν φάση lose to win. Η από εδώ πλευρά έχασε και από εκεί τα ενωμένα καθίκια κέρδισαν, την κυβέρνηση και το χρόνο για να ισοπεδώσουν ότι έχει μείνει όρθιο αλλά και για να προετοιμάσουν την αντεπίθεση τους σε όλους τους πολλούς καλούς ανθρώπους. Κατανοώ απόλυτα το επιχείρημα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2009 πήρε 4,5%, τώρα πήρε 27% άρα δεν μιλάμε για ήττα». Διαφωνώ όμως απόλυτα. Αυτό το επιχείρημα αφορά μόνο το 4,5% – 315 χιλιάδες ανθρώπους – που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ το 2009. Δεν αφορά σε τίποτα το επιπλέον 22,5% – 1.335.000 ανθρώπους – που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιουνίου. Όλοι αυτοί ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ γιατί ήθελαν να αλλάξουν τα πράγματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε και τα πράγματα παραμένουν στα χέρια των καθικιών. Οι αρλούμπες για την υπεύθυνη, συνάμα όμως μαχητική αντιπολίτευση, που θα χειροκροτήσει την κυβέρνηση των καθικιών αν κάνει κάτι καλό, ενώ θα τη βομβαρδίσει με νομιμότητα όταν κάνει κακά πράγματα, δεν αφορούν απολύτως κανέναν, κανέναν τουλάχιστον από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιουνίου. Αυτό που νομίζω πως οφείλει να κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, είναι να ζητήσει ένα πολύ μεγάλο συγνώμη, από όλον αυτόν τον κόσμο που άνοιξε δρόμο στην ελπίδα, γιατί δεν τα κατάφερε. Και να υποσχεθεί ότι θα τα καταφέρει την επόμενη φορά και να ζητήσει γι’ αυτό τη βοήθεια και τη γνώμη όλων των πολλών καλών ανθρώπων. Που πάει να πει ότι με τους τσίφτηδες του ΣΥΡΙΖΑ αρχίσαμε κάπως άσχημα, καθώς στο πρώτο σταυροδρόμι που βρέθηκαν δεν ρώτησαν τους περαστικούς αν πηγαίνουν καλά και προς τα πιο δρόμο να πάνε, αλλά είπαν ότι ξέρουν πως πάνε καλά και πως ο δρόμος που έχουν επιλέξει είναι ο σωστός.
3. Αλλά τες πα, ο χρόνος είναι στη δική μας την πλευρά και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει με τίποτα. Οι προγραμματικές αρλούμπες των καθικιών όχι μόνο δεν πείθουν κανέναν, άλλωστε είναι περισσότερο… προεκλογικές εξαγγελίες, αλλά μου φαίνεται πως ξανά φουντώνουν την οργή των από τα κάτω. Δεν θέλει και πολύ τοκ – τοκ, είτε επιμηκυνθεί η περίοδος της δημοσιονομικής προσαρμογής, είτε παραμείνει ως έχει, φέτος το χειμώνα πολλοί περισσότεροι άνθρωποι, σε σχέση με πέρσι, δεν θα έχουν να βάλουν πετρέλαιο και να πληρώσουν τους λογαριασμούς του φυσικού αερίου. Είτε επανέλθει η μετενέργεια στις σακατεμένες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, είτε παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα ο μισθός έχει χάσει οριστικά τη βιοποριστική του διάσταση. Είτε, είτε, είτε… και ο χρόνος θα δουλεύει για τη δική μας την πλευρά, που την επόμενη φορά όμως, που θα πρέπει να τη ρυμουλκήσουμε από το καλοκαίρι του 2014 όσο πιο κοντά γίνεται, θα πρέπει να κερδίσει. Κι αν χάσει, θα πρέπει να προσπαθήσει να κερδίσει την άλλη φορά.
* Όταν άκουσα για τον ανεκδιήγητο Σαμαρά να λέει πως θα τα καταφέρει με τη βοήθεια του Θεού, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το τραγούδι των τίτλων της τηλεοπτικής σειράς «Μίλα μου βρώμικα», όπου στο ρεφρέν λέει ότι πρέπει να κάνουμε πάρτι και με του θεού την αγάπη όλα θα πάνε καλά.