Ο Γιάννης Τσαμασλίδης., υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. στην Α’ Θεσσαλονίκης απάντησε στις ερωτήσεις που έχει αποστείλει το alterthess στους υποψηφίους των συνδυασμών της Α’ Θεσσαλονίκης.
ΕΡ: Από τον Μάιο του 2010, όταν και ψηφίστηκε στη Βουλή το πρώτο Μνημόνιο, οι δείκτες που μετρούν τη φτώχεια και τις οικονομικές ανισότητες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή στην ευρωπαϊκή και στην εγχώρια πολιτική σκηνή έχουν κυριαρχήσει δύο απόψεις. Η πρώτη ορίζει την επιλογή του Μνημονίου και των πολιτικών που απορρέουν από αυτό ως μονόδρομο. Η δεύτερη απορρίπτει το Μνημόνιο επικαλούμενη εναλλακτικές προτάσεις για την οικονομία . Με ποια άποψη από τις δύο συμφωνείτε και ποια είναι τα άμεσα μέτρα που προτείνετε για την αντιμετώπιση της φτώχειας και των οικονομικών ανισοτήτων;
ΑΠ: Καταρχάς υπάρχει μια ουσιώδης διάκριση. Στις αποκαλούμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις υπάρχουν εκείνες που θεωρούν ως αποκλειστικό αίτιο της κρίσης το ίδιο το μνημόνιο κι εκείνες που το αντιμετωπίζουν ως σύμπτωμα, ως στρατηγική επιλογή του ίδιου του κεφαλαίου στην κατεύθυνση ακριβώς της άρσης των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης για το κεφάλαιο. Με αυτήν τη δεύτερη άποψη ταυτίζομαι κι εγώ. Είναι η καπιταλιστική κρίση και η έλλειψη από πλευράς των κυριάρχων ενός θετικού προτάγματος για το ξεπέρασμά της που οδήγησε στο μνημόνιο και όχι το αντίθετο.
Εμείς στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρούμε ότι κάθε άλλο από μονόδρομο αποτελεί το μνημόνιο για τη χώρα και τον λαό μας. Πιστεύουμε στη λογική του άλλου δρόμου, μιας σειράς από στόχους που η υλοποίησή τους θα μπορούσε καταρχάς να σώσει τον λαό από τη φτώχια, την εξαθλίωση και την καταστροφή, που με μαθηματική ακρίβεια τον οδηγεί το μνημόνιο, και να τον φέρει σε πολύ καλύτερη θέση μάχης για την επόμενη μέρα, που αφορά στη διεκδίκηση από μέρους του και από την Αριστερά ενός άλλου πολιτικού, παραγωγικού και οικονομικού υποδείγματος, βασισμένου στην πραγματική δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον εργατικό έλεγχο.
Για να γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι, πιστεύω πως ο άλλος δρόμος περνάει αναγκαστικά καταρχάς μέσα από τη μη αναγνώριση και μονομερή διαγραφή του ληστρικού χρέους και τη στάση πληρωμών στους δανειστές. Καμία κίνηση για την ανακούφιση του λαού και την αναζήτηση της εναλλακτικής λύσης δε μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν την προϋπόθεση. Ωστόσο κάτι τέτοιο περνάει μέσα από άλλες δύο θεμελιακές προϋποθέσεις:
Πρώτον, η έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ και η ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. Πιστεύω ότι δε μπορούμε να μιλάμε για απαλλαγή από το χρέος και ρήξη με τα μνημόνια και τη διεθνή επιτήρηση παραβλέποντας το ζήτημα του νομίσματος και της πρόσδεσής μας στην ΕΕ. Είναι καταρχάς αδύνατον να χαράξεις μια πολιτική βασισμένη στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας χωρίς την ύπαρξη ενός εθνικού νομίσματος το οποίο θα σου επιτρέπει να χαράξεις την πολιτική σου ορίζοντας τις προτεραιότητές σου, όπως επίσης είναι αδύνατον να υλοποιήσεις αυτές τις πολιτικές εντός του μηχανισμού της ΕΕ, ενός μηχανισμού ταγμένου στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών, των μεγάλων τραπεζών και του κεφαλαίου.
Δεύτερη βασική προϋπόθεση αποτελεί η εθνικοποίηση των τραπεζών και των σημαντικότερων κλάδων της παραγωγής με εργατικό έλεγχο. Χωρίς αυτά τα δύο οποιαδήποτε από τις κινήσεις που προαναφέρθηκαν θα οδηγούσαν πρώτον στη μαζική φυγή κεφαλαίων από τη χώρα στο εξωτερικό και δεύτερον στο κλείσιμο σημαντικών για την επιβίωση του λαού και της χώρας επιχειρήσεων και παραγωγικών μονάδων.
Τέλος μέτρα όπως η απαγόρευση των απολύσεων, οι αυξήσεις σε μισθούς και σε συντάξεις, η ριζική αναδιανομή του πλούτου μέσα από τη φορολόγηση του κεφαλαίου και την ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων αποτελεί βασική προϋπόθεση για την άρση των συνεπειών της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων.
Το ζήτημα είναι ότι προϋπόθεση για όλα αυτά αποτελεί η ύπαρξη ενός μαζικού εργατικού και λαϊκού κινήματος χωρίς το οποίο είναι ανεδαφική η θέση ότι μία αριστερή ή προοδευτική κυβέρνηση θα μπορούσε να τα επιβάλλει. Ο απεργιακός αγώνας, η δυναμική παρουσία του κόσμου στους δρόμους, η καθιέρωση θεσμών εργατικής και λαϊκής αυτοοργάνωσης σε κάθε εργασιακό και κοινωνικό χώρο, η δημιουργία ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής από εκείνες τις δυνάμεις που βλέπουν τη διέξοδο μέσα από ένα δυναμικό κίνημα που θα αμφισβητεί τις στρατηγικές επιλογές των κυριάρχων στο σήμερα, αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις για την υλοποίηση όσων προανέφερα.
ΕΡ: Χιλιάδες νέοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας ενώ πολλοί από αυτούς που εργάζονται αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ανασφάλιστης εργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, του περιορισμού της συνδικαλιστικής ελευθερίας και κυρίως της μη τήρησης της μισθοδοσίας από τους εργοδότες. Τα παραπάνω προβλήματα έχουν οδηγήσει χιλιάδες νέους στην οικονομική μετανάστευση. Ποια ορίζετε ως τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην περιγραφόμενη κατάσταση και ποιες είναι οι άμεσες λύσεις που προτείνετε;
ΑΠ: Η ανεργία, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων προς όφελος της εργοδοσίας, η δραματική επιδείνωση για τους εργαζομένους των όρων δουλειάς αλλά και συλλογικών διεκδικήσεων εντός του εργασιακού τους χώρου είναι από τα βασικότερα και κομβικότερα χαρακτηριστικά της επίθεσης ενάντια στην εργαζόμενη πλειοψηφία τόσο στη μνημονιακή Ελλάδα όσο και στο σύνολο του υπό βαθειά δομική κρίση καπιταλιστικού κόσμου. Παράλληλα η ερημοποίηση της αγοράς λόγω ακριβώς της βίαιης, της ελεύθερης πτώσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.
Είναι ολοφάνερο ότι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς είναι η βίαιη πτώση του κόστους της εργατικής δύναμης ως βασικός πυλώνας της διατήρησης και αύξησης της κερδοφορίας σε συνθήκες κρίσης. Είναι ολοφάνερο ότι η πολυθρύλητη «αναπτυξη» των καπιταλιστών και της ΕΕ σχεδιάζεται πάνω σε σωρούς κοινωνικών ερειπίων, πάνω στην οικονομική εξόντωση ολόκληρων λαών. Το τίμημα για «δυνατό ευρώ» το πληρώνουν οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης με καθηλωμένους μισθούς και ιδιαίτερα της Ελλάδας, με τις τεράστιες περικοπές στο μισθολόγιο του δημόσιου τομέα αλλά και με το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τη βίαιη μείωση εν μία νυκτί του βασικού μισθού κατά 22%.
Η απαγόρευση των απολύσεων, η μείωση των ωρών εργασίας χωρίς ταυτόχρονη μείωση μισθών και συντάξεων, η απαλλοτρίωση και λειτουργία των επιχειρήσεων που κλείνουν από τους εργαζομένους είναι κομβικές αλλαγές που πρέπει να συμβούν ώστε να αλλάξει η κατάσταση.
Και πάλι τίθεται το ζήτημα του υποκειμένου που θα διεκδικήσει και θα επιβάλλει αυτές τις αλλαγές. Ο παλλαϊκός ξεσηκωμός, η ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος από κοινού με τη δημιουργία και τη δράση εντός του κινήματος ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής αποτελούν απόλυτη ανάγκη στο σήμερα.
ΕΡ: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης ο αριθμός των δημοσιών υπαλλήλων (μέχρι τις 9 Απριλίου του 2012) μόλις ξεπερνάει τις 700.000 όντας από τους μικρότερους στην Ευρωζώνη. Παράλληλα οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται λόγω των δεσμεύσεων του μνημονίου ολοένα και περισσότερο. Ποια πολιτική σκοπεύετε να ακολουθήσετε στο ζήτημα των δημοσιών δαπανών σε αντιστοιχία με την παρατηρούμενη μείωση του βιοτικού επιπέδου;
ΑΠ:Είναι απολύτως λογικό στο πλαίσιο μιας πολιτικής όπως αυτή που ακολουθείται στην Ελλάδα των μνημονίων, πολιτική εχθρική προς οποιαδήποτε έννοια κοινωνικού κράτους, πολιτική περιστολής όλων των δαπανών που αφορούν την κρατική μέριμνα για τους πολίτες, πολιτική εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων αγαθών προς όφελος των δανειστών και των ντόπιων και διεθνών αρπακτικών της οικονομικής ολιγαρχίας, να ακολουθείται η συγκεκριμένη τακτική της απορρύθμισης του δημόσιου τομέα και της υποβάθμισης των υπηρεσιών προς τους πολίτες.
Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «λεφτά υπάρχουν» πράγματι όμως οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: όταν το 71,1 % (περίπου 121 δις €) του κρατικού προϋπολογισμού προορίζεται για την εξυπηρέτηση του χρέους, των χρεολυσίων και την ενίσχυση των τραπεζών είναι «λογικό» σχολεία και νοσοκομεία να κλείνουν, μισθοί και συντάξεις να αρκούν μόνο έως τα μισά του μήνα. Επομένως, η όποια πολιτική ανατροπής αυτής της κατάστασης προς όφελος των εργαζομένων δε μπορεί να ασκηθεί αγνοώντας τις προϋποθέσεις που τέθηκαν παραπάνω και αφορούν τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΟΝΕ και την αποδέσμευση από την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών κλάδων της παραγωγής, τη ριζική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η πρόσβαση όλου του λαού σε δημόσιες, δωρεάν και υψηλού βαθμού υπηρεσίες παιδείας, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης, πολιτισμού και αθλητισμού είναι αδιαπραγμάτευτη.
Αποτελεί επομένως φενάκη η οποιαδήποτε συζήτηση για αύξηση των κοινωνικών δαπανών και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου εντός των υφιστάμενων πλαισίων (μνημόνιο, επιτήρηση κτλ) η οποία θα επιβληθεί από κάποια αριστερή ή προοδευτική κυβέρνηση χωρίς ευθεία σύγκρουση και ρήξη με τους μηχανισμούς επιβολής τους (ΕΕ, ΔΝΤ), χωρίς το δυνάμωμα του μαζικού λαϊκού κινήματος που θα επιβάλλει τους δικούς του όρους και θα ανοίξει τον δρόμο για τον πραγματικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.