Σαν απόψε πέθανε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Βράδυ, όχι σε μπαρ, αλλά στο νοσοκομείο. Όχι μόνος, αλλά μαζί με τη συντρόφισσα του την Λίντα και τη μοναχοκόρη του – μετά από ένα σωρό γάμους – τη Μαρίνα. Το γλυκό το κορίτσι του, που τον έκανε ξανά καλό μετά από κάθε μία κολασμένη του νύχτα, κάθε νύχτα μεταξύ 1964 και 1985. Ήταν 9 Μαρτίου του 1994, νομίζω στην Τούμπα, πρέπει να είχαμε φύγει από τις 40 Εκκλησιές. Ακούγαμε από ένα σαράβαλο στερεοφωνικό, προφανώς, ράδιο Ουτοπία στους 107,7. Όλες οι άλλες συχνότητες, τότε, ήταν άκυρες, δεν έπαιζαν τίποτα. Τώρα είναι όλες άκυρες. Τα νέα μας τα είπε η Μαρία… ο Μπουκόφσκι πέθανε, στα 73 του χρόνια, λευχαιμία. Για ώρες μέχρι το πρωί πίναμε και ακούγαμε τη Μαρία (μπορεί και τον Θεοδόση, δεν θυμάμαι) να διαβάζει Μπουκόφσκι. Όταν διάβασα – από τη βιβλιοθήκη της μάνας μου – το “Ιστορίες μίας θαμμένης ζωής” κατάλαβα πως μόνο τα “εξωσχολικά” βιβλία έχουν κάποια αξία. Θυμάμαι, πιτσιρικάς δεν γούσταρα καθόλου ποίηση. Διάβασα το “Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση” και άλλαξα άποψη, όμως μόνο για τα ποιήματα του Μπουκόφσκι. Συνεχίζω να μην γουστάρω την ποίηση, το μόνο ποίημα που ξέρω απ’ έξω είναι η “Μαρίνα” από το “Υπεραστικό μεθύσι”. Θυμάμαι ένα Σαββατοκύριακο στα Γιάννενα, έβρεχε συνέχεια και σε ένα απόγευμα διάβασα το “Τοστ ζαμπόν”, που ο Μπουκόφσκι περιγράφει τα νεανικά του τραβήγματα, όταν κατάλαβε από πολύ μικρός ότι όλη του τη ζωή θα τη ζήσει μαζί με φτωχούς και απελπισμένους ανθρώπους. Στο τάφο του ζήτησε να γράψουν “Don’t try” τίποτα άλλο. Να περιμένεις, να παρατηρείς, να ξέρεις πότε έχει έρθει η ώρα σου (σε κάθε εκδοχή…), να μην θέλεις να ξεχωρίζεις, να μην αναζητάς τιμές και διακρίσεις, ρόλους και θέσεις “ευθύνης”, να μην μπορείς γιατί δεν θέλεις, να μην θέλεις γιατί δεν μπορείς, να μην ξέρεις τι είναι το γαμημένο το λίτρο, να μην προσπαθείς δικέ μου.
