Γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
Τέσσερις μόνον είναι οι νέες ταινίες της τρέχουσας κινηματογραφικής εβδομάδας με το «Θεό της σφαγής» του Ρομάν Πολάσκι και τον «Άδικο κόσμο» του Φίλιππου Τσίτου, να ξεχωρίζουν.
Ο λύκος κι αν εγέρασε…
Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ (CARNAGE)
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Πρωταγωνιστούν: Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Κρίστοφερ Γουόλτζ, Τζον Σ. Ράιλι
…όπου «λύκος»ο μέγας Ρομάν Πολάνσκι ο οποίος μεταφέρει στον κινηματογράφο το ομώνυμο θεατρικό έργο της Γιασμίνα Ρεζά που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο Μπρόντγουει στο Παρίσι και στη συνέχεια στο Μπρόντγουει στη Νέα Υόρκη. Ο Πολάνσκι δε διστάζει να κινηματογραφήσει ένα αντι-κινηματογραφικό θέμα, η δράση του οποίου εκτυλίσσεται σε κλειστό χώρο. Βέβαια δεν είναι κάτι που το κάνει πρώτη φορά. Το είχε ξανακάνει με μεγάλη επιτυχία το 1962 με το «Μαχαίρι στο νερό» και το 1994 με το «Θάνατος και η κόρη».
Η ταινία ξεκινά με μακρινή λήψη στην οποία βλέπουμε μια παρέα παιδιών σε ένα πάρκο. Τα δύο από αυτά λογομαχούν και το ένα το χτυπάει με ένα ξύλο στο πρόσωπο. Αυτήν είναι και η μόνη εξωτερική λήψη της ταινίας, η δράση της ο[ποίας μεταφέρεται στη συνέχει σε ένα διαμέρισμα. Εκεί όπου συναντιούνται οι γονείς των παιδιών για συζητήσουν, πολιτισμένα υποτίθεται, το πρόβλημα που έχει προκύψει ανάμεσα στα παιδιά τους και το σοβαρό τραυματισμό του ενός. Πρόκειται για δύο καθωσπρέπει ευκατάστατα ζευγάρια που δείχνουν καλή διάθεση για να διευθετήσουν το πρόβλημα. Είναι όμως έτσι; Η συζήτηση ξεκινά και κουβέντα στην κουβέντα το «πολιτισμένο» προσωπείο αρχίζει να καταρρέει δίνοντας τη θέση του σε ένα αληθινό και επιμελώς κρυμμένο πρόσωπο. Οι τόνοι ανεβαίνουν, μια αδιόρατη απειλή απλώνεται, αρχίζει να αναδεικνύεται μια υποβόσκουσα βία. Ο Πολάνσκι υπονομεύει τα θεμέλια της αστικής ψευτοηθικής, τα υποσκάπτει και τα αποδομεί αργά και σταθερά. Κι ακόμη αποδομεί τα θεμέλια της κοινωνικής σύμβασης: την αστική οικογένεια αφού σε λίγο τα ζευγάρια αρχίζουν να συγκρούονται και μεταξύ τους. Κάθε στιγμή που περνά, κάθε φράση που ακούγεται οδηγεί στην απογύμνωση ενός πλέγματος οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων. Υποδορίως κυκλοφορεί το δηλητήριο της αποσύνθεσης, η κάθε σκηνή, η κάθε λέξη, το κάθε τι που συμβαίνει οδηγούν στη συναισθηματική γύμνια και την αποκάλυψη τεσσάρων ανθρώπων που το μόνο που έχουν μάθει στη ζωή τους είναι να ζουν στην επιφάνεια των πραγμάτων. Σε αυστηρά οριοθετημένες, υπολογισμένες σχέσεις, σε έναν κόσμο που δε γνωρίζει επί της ουσίας να αγαπά, παρά να νομίζει πως αγαπά.
Η κάμερα του Πολάνσκι «γλιστρά» μέσα στον κλειστό χώρο και καταφέρνει να δημιουργήσει ένα θαυμάσιο αλληγορικό φιλμ με τη δράση σε πραγματικό χρόνο. Θαυμάσιες είναι οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστών.
Που είναι η δικαιοσύνη;
ΑΔΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Σκηνοθεσία: Φίλιππος Τσίτος
Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου,. Χρήστος Στέργιογλου
Ο Σωτήρης –τον ερμηνεύει ιδανικά ο Αντώνης Καφετζόπιυλος- είναι ένας προανακριτής της αστυνομίας. Τα μάτια του έχουν δει πολλά, έχει δει πολλούς ανθρώπους 
κατεστραμμένους, θύματα της ζωής, να φτάνουν στο έγκλημα. Έτσι αποφασίζει να γίνει ο ίδιος δικαστής και να αθωώνει τέτοιους ανθρώπους. Μια μέρα όμως, προσπαθώντας να βοηθήσει κάποιον, σκοτώνει κατά λάθος ‘έναν άνθρωπο. Μοναδική μάρτυρας είναι μια γυναίκα, η Δώρα. Τι πρόκειται να γίνει;
Ο Φίλιππος Τσίτος σκηνοθετεί μια θαυμάσια ταινία «εσωτερικών συγκρούσεων». Με τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ αλλά και του φιλμ νουάρ, να είναι έντονα, ο σκηνοθέτης κάνει δυσδιάκριτα τα όρια της ηθικής και της νομιμότητας, σχεδόν τα καταργεί. Έτσι, οι ήρωές του μοιάζουν να περπατούν σε τεντωμένο σχοινί. Παγιδευμένοι μέσα σε γεγονότα και σε μια ζωή που ζουν χωρίς να έχουν επιλέξει. Ή μάλλον σε μια ζωή που δε φαίνεται να τους αρέσει αλλά δεν ξέρουν και τι τελικά επιθυμούν. Ένα είδος αυτοπαγίδευσης που οδηγεί σε καθαρά προσωπικές επιλογές και στη δημιουργία ενός καθαρά ατομικού κώδικα αξιών. Και είναι αυτοί άνθρωποι καθημερινοί οι οποίοι παλεύουν με τις αντιφάσεις και τα φαντάσματά τους.
Λέει ο σκηνοθέτης για την ταινία του: «Με τον “Άδικο Κόσμο” θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν κινηματογραφικό κόσμο που θα μεταδίδει στον θεατή την ουσία κάθε στιγμής και κάθε χαρακτήρα. Μέσα από την αφαίρεση (στα χρώματα, την αρχιτεκτονική των χώρων, την υποκριτική), με επιμελές στυλιζάρισμα των εικόνων, με λιτή κινηματογράφηση και απλές συνθέσεις κάδρων, θέλαμε να αναζητήσουμε την ειλικρίνεια των συναισθημάτων».
Οι άλλες ταινίες
THE MUPPETS
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μπόμπιν
Πρωταγωνιστούν: Έιμι Άνταμς, Τζέισον Σίγκελ, Έμιλι Μπλαντ, Τζο Κρασίνσκι, Ζακ Γαλιφιανάκη, Σελένα Γκόμεζ, Νιλ Πάτρικ Χάρις, Εντ Χελμς, Τζακ Μπλακ, Ντάνι Τρέχο, Ρασίντα Τζόουνς, Ρίκι Τζερβέ, Γουόλτερ, Κέρμιτ ο βάτραχος, Μις Πίγκυ, Φόζι ο αρκούδος, Γκόνζο, Άνιμαλ, Στάτλερ και Ουόλντορφ
Ο θρυλικός βάτραχος του Μάπετ Σόου, ο Κέρμτ, αναλαμβάνει δράση! Το περίφημο θέατρο Μάπετ κινδυνεύει να κατεδαφιστεί όταν ένας μεγιστάνας του πετρελαίου αποφασίζει να το αγοράσει και στη θέση του να κάνει μια γεώτρηση και εγκαταστήσει μια πετρελαιοπηγή! Το νέο φτάνει στα αυτιά του Γουόλτερ, του μεγαλύτερου θαυμαστή των Μάπετ, ο οποίος μαζί με τους φίλους του βρίσκει τον Κέρμιτ και από κοινού προσπαθούν να σώσουν το θέατρο. Η λύση είναι ένας τηλεοπτικός μαραθώνιος! Οικογενειακή κωμωδία.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ (CHRONICLE)
Σκηνοθεσία: Τζος Τρανκ
Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Τζόρνταν, Μάικλ Κέλι, Ντέιν Ντε Χάαν, Άσλεϊ Χίνσοου, Άλεξ Ράσελ
Τρεις φίλοι ανακαλύπτουν «κάτι». Μετά από αυτό αποκτούν υπερφυσικές ικανότητες. Πως όμως μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό και να ελέγξουν αυτές τις ικανότητες; Ένα ενδιαφέρον θρίλερ τρόμου που στέκεται και στις ψυχολογικές συγκρούσεως των ηρώων. Τόσο με τους εαυτούς τους όσο και μεταξύ τους.