Αρκεί ένα αεροπορικό ταξίδι κάνα δυό ωρών για να βρεθείς σε κινηματογραφικά στέκια των Παρισίων ή της Ρώμης και να παρακολουθήσεις κάποιες συζητήσεις γύρω από το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Με τις όποιες ενστάσεις ή αντιρρήσεις που μπορεί να εκφραστούν, η διαδρομή της συζήτησης θα καλύψει μιαν απόσταση από την «Αναπαράσταση» ως τη «Σκόνη του χρόνου». Παραμένοντας κλειδωμένος στους τέσσερις τοίχους της Ελλάδος η συζήτηση μοιραία θα πάρει χαρακτήρα κλειστής κάμαρας, κουτσομπολιού, αστυνομικού ρεπορτάζ. Η «Αναπαράσταση» θα μπλέξει με την αναπαράσταση του δυστυχήματος και η σκόνη των λέξεων θα κάτσει γρήγορα γρήγορα πάνω στη μνήμη. Μπλεγμένη η αισθητική κρίση (αλήθεια, πόσο σπουδαίο ήταν το έργο του και τι θα κατακάτσει από αυτό στον κουρνιαχτό του χρόνου;) με την ηθική κρίση (ήταν πράγματι τόσο σπουδαίος άνθρωπος όσο και το έργο του;) δένουν σε κόμπο τα λόγια και τις συνειδήσεις.
Λοιπόν, για όσους δεν έχουν κάνει αυτό το ταξίδι, για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει το δημοσιογραφικό συρφετό που ακολουθούσε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο σε κάθε διεθνή του εμφάνιση, για όσους αισθάνονται περήφανοι μόνον όταν σηκώνονται ποδοσφαιρικά ή καλαθοσφαιρικά κύπελλα σε ξένους ουρανούς, για όσους αρέσκονται να κονταίνουν τον ψηλό της διπλανής πόρτας, και να ψηλώνουν τον κοντό της πέρα γειτονιάς, για όσους μπερδεύουν την αισθητική με την ιδεολογία και ανάλογα κρίνουν, άξια η μοίρα της χρεοκοπίας τους. Αλλά και για όσους χωρίς να έχουν δει παρά μόνον μερικά πλάνα, έχοντας σαρκάσει τη διάρκεια των πλάνων αυτών, έχοντας καταλάβει την τύφλα τους από τα πλάνα αυτά, μιλούν «για τον μεγάλο Έλληνα που έφυγε», πάλι άξιος ο μισθός της χρεοκοπίας τους.
Είδα από μικρός τον Θόδωρο Αγγελόπουλο να σέρνει πίσω του τις δημοσιογραφικές ορδές στα ξένα φεστιβάλ, τον είδα να σηκώνει φοίνικα χρυσό σε φράγκικο παλάτι, τον είδα να κρεμάει στα πλάνα του τον θαυμασμό των ξένων για το αισθητικό του επίτευγμα. Τον είδα και ανθρώπινο, με τις καθημερινές του αγωνίες, με τις γήινες ανησυχίες και απαιτήσεις του, που χωρίς αυτές δεν μπορείς να βαφτισθείς στην κολυμπήθρα του δημιουργού. Εκεί μια μέρα τον είδα κοντό κοντό να με ψηλώνει μαζί του, βαφτίζοντας το Μουσείο Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, δίνοντας απάντηση ο ίδιος σε όλα τα προηγούμενα: η δημιουργία είναι πάνω από την όποια μικρότητα των προσωπικών σχέσεων.