Kαι κάπως έτσι ο Στάθης Ντονάς, ένας αθλητής του βόλεϊ, που βρήκε το κουράγιο να βάλει απέναντί του την κάμερα του κινητού του τηλεφώνου και να βγάλει μπροστά της όλον τον καημό την απόγνωση και την οργή του για τις συνθήκες, οικονομικές και οργανωτικές, που επικρατούν πλέον στο άθλημά του, εξελίσσεται σε «απεργό της Χαλυβουργίας Ελλάδος» για τον ελληνικό επαγγελματικό και «επαγγελματικό» αθλητισμό.
Ο ένας πίσω από τον άλλο οι σύνδεσμοι των αμειβομένων αθλητών στοιχίζονται πίσω του, δηλώνουν αλληλέγγυοι, εκφράζουν τη συμπαράστασή τους προς τον παίκτη του Παναθηναϊκού και ζητούν το αυτονόητο, δηλαδή να μην τιμωρηθεί από την ΕΣΑΠ. Οι εργαζόμενοι του αθλητισμού μιμούνται τους άλλους Ελληνες εργαζόμενους, που τρέχουν να συμπαρασταθούν στους απολυμένους και μη της Χαλυβουργίας, που εδώ και κοντά 2,5 μήνες δίνουν αγώνα για το δικαίωμα στην εργασία και στο αξιοπρεπές μεροκάματο.
Δεν έγιναν ξαφνικά αλληλέγγυοι οι αθλητές, ούτε άρχισαν ξαφνικά να νοιάζονται. Η ανησυχία στα όρια του πανικού είναι αυτή που τους σπρώχνει μαζικά προς αυτή τη συμπεριφορά, της συμπαράστασης σε έναν «αμειβόμενο» βολεϊμπολίστα, ο οποίος δηλώνει μπροστά στην κάμερα ότι ζει με απλήρωτους λογαριασμούς και έχει φτάσει στα όρια της απόγνωσης.
Δεκαετίες τώρα, από την πρώτη εποχή του επαγγελματικού αθλητισμού, οι αθλητές παρέμεναν σιωπηλοί, έως και αθόρυβοι μπροστά σε όλα τα –σοβαρά– προβλήματα που παρουσιάζονταν στους χώρους τους. Δεν είχαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αναπτύξει σοβαρή «συνδικαλιστική» δράση. Σφύριζαν αδιάφορα μπροστά σε πολύ σοβαρά προβλήματα, για να μη χαλάσουν τη βολή τους και το κέφι των αφεντικών τους. Ομως κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Συζητούσα χθες στον αέρα του NovaΣΠΟΡ FM 94,6 με τον αρχηγό της Εθνικής βόλεϊ Νίκο Ρουμελιώτη, ένα παιδί που νιώθει τυχερό επειδή βρήκε τρόπο να μεταναστεύσει στην Ιταλία, η οποία διαχειρίζεται καλύτερα τουλάχιστον την κρίση στον επαγγελματικό αθλητισμό, σχετικά με τον ιδανικό τρόπο δράσης των αθλητών για να προστατέψουν τους εαυτούς τους και τα συμφέροντά τους. Δεν υπάρχει άλλη λύση πλην του συνασπισμού, του συντονισμού και της κοινής δράσης. Την ημέρα που οι αθλητές θα αντιληφθούν τη δύναμη της φωνής τους και τον ιδανικό τρόπο χρήσης της, ώστε να λύσουν τα προβλήματα ή τουλάχιστον να βελτιώσουν τις συνθήκες και άραγε τον κόσμο του αθλητισμού, τα ελληνικά σπορ θα αποκτήσουν ξαφνικά προοπτική επιβίωσης, ανάκαμψης, ανασυγκρότησης, ανάπτυξης.
Πολύ φοβάμαι ότι και τούτη τη φορά οι αθλητές θα μείνουν στις ανακοινώσεις. Πολύ περισσότερο φοβάμαι ότι αν έρθει μια μέρα με φαινομενικά καλύτερες συνθήκες και λίγο περισσότερο χρήμα στην αγορά, θα τα ξεχάσουν όλα και θα επιστρέψουν στη βολή τους. Είναι ευχή για τον αθλητισμό να αλλάξουν επιτέλους αντίληψη και συμπεριφορά, μαζί και δράση οι Ελληνες αμειβόμενοι αθλητές. Διότι ένας καλύτερος αθλητισμός είναι στα χέρια τους, αρκεί επιτέλους να τα κουνήσουν. Μακάρι αυτό το πάθημα να τους γίνει μάθημα. Μακάρι να συνειδητοποιήσουν, μέσα από τα 35 χιλιάδες views του video του Στάθη Ντονά στο youtube, τη δύναμη της φωνής τους.
Βασίλης Σαμπράκος
Πηγή: Sportday