-Μπορείτε να μας δώσετε την εκτίμησή σας για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στη Γαλλία;
–Όσον αφορά τη στρατηγική κατάσταση, βρισκόμαστε στο τέλος του μακρονισμού. Οι μακρονιστές είναι πολύ διχασμένοι και μέσα στην απελπισία τους συμμαχούν με την Ακροδεξιά. Ας ξεκινήσουμε επισημαίνοντας ότι πέρυσι, όταν ο Εθνικός Συναγερμός κέρδισε τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Μακρόν ήταν πρόθυμος να κάνει μια συμφωνία μαζί τους. Επρόκειτο να διορίσει έναν πρωθυπουργό από το Εθνικό Συναγερμό, αυτό ήταν το σχέδιο. Αυτό δεν συνέβη. Αλλά ακόμα και αν δεν συνέβη, η πραγματικότητα είναι ότι ο μακρονισμός έχει ήδη απορροφήσει μεγάλο μέρος της ιδεολογίας και των συνθημάτων της Ακροδεξιάς. Οι μακρονιστές βρίσκονται σε συμμαχία με την Ακροδεξιά στην τρέχουσα κυβέρνηση. Οι Ρεπουμπλικάνοι, το παραδοσιακό δεξιό κόμμα, βρίσκονται ήδη, περισσότερο από ποτέ, δίπλα στην Ακροδεξιά. Ο νέος επικεφαλής τους, ο Μπρουνό Ρεταγιό, είναι τώρα υπουργός Εσωτερικών και, επομένως, της αστυνομίας. Σε μια συνάντηση είπε: «Κάτω η μαντίλα». Αυτό είναι ένα σύνθημα της Ακροδεξιάς. Επίσης, όπως πιθανώς γνωρίζετε, κατά τη διάρκεια του αποικιακού πολέμου στην Αλγερία η γαλλική αποικιακή κοινότητα φώναζε: «Κάτω η μαντίλα», στοχεύοντας τις μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτό είναι λοιπόν κάτι πολύ παλιό αλλά ταυτόχρονα και πολύ ανησυχητικό, δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης. Η ισλαμοφοβία αποτελεί μια πολύ πραγματική απειλή, στο βαθμό που παρέχει την ιδεολογική κόλλα όλων των δεξιών δυνάμεων στη χώρα μας.
Λαϊκές διαμαρτυρίες και η Αριστερά
-Ποιες είναι οι βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Αριστερά σε αυτό το σημείο;
–Οι καπιταλιστές υποστηρίζουν την Ακροδεξιά. Ξέρετε γιατί; Επειδή υπάρχει έντονη κοινωνική κινητοποίηση ενάντια στις αποφάσεις που απορρέουν από το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Υπάρχει μια προεπαναστατική ατμόσφαιρα στη Γαλλία, όπως παραδέχονται και πολλοί αναλυτές που είναι ευνοϊκοί προς αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία. Στην πραγματικότητα, σε όλο τον κόσμο, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν υπάρξει επαναστατικές καταστάσεις. Αποκαλούμε αυτά τα γεγονότα «επαναστάσεις πολιτών». Στο βιβλίο μου «Τώρα ο Λαός», προσπαθώ να τα αναλύσω, συμπεριλαμβανομένων των συνθηκών που τα παράγουν. Αυτή η κατάσταση είναι που ανησυχεί τον Μακρόν και το κατεστημένο. Στη Γαλλία, υπήρξε το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Στην αρχή η παραδοσιακή Αριστερά δεν τους υποστήριζε. Έλεγαν ότι τα κίτρινα γιλέκα ήταν φασίστες. Μόλις 10 ημέρες μετά, η Αριστερά, τα συνδικάτα και το κίνημα της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης έκαναν μια δήλωση λέγοντας ότι τους υποστηρίζουμε. Αυτό που συνέβαινε ήταν ότι αναδυόταν μια νέα γραμμή σύγκρουσης: όχι Αριστερά εναντίον Δεξιάς, αλλά η ολιγαρχία εναντίον του λαού. Όπως γνωρίζετε, υπήρξαν μαζικές διαμαρτυρίες που έγιναν το 2005 και το 2023. Ο χαρακτήρας των δύο αυτών διαμαρτυριών ήταν διαφορετικός. Αυτές του 2005 έγιναν στα προάστια των μεγάλων πόλεων, και αυτές του 2023 ήταν σε μικρότερες πόλεις. Μερικοί κοινωνιολόγοι είπαν ότι οι διαμαρτυρίες του 2005 και του 2023 είχαν τις ίδιες αιτίες, αλλά εμείς πιστεύουμε ότι οι διαμαρτυρίες του 2023 ήταν διαφορετικές. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτές ήταν πολύ νέοι και ένιωθαν πολύ βαθιά σε τι ήταν αντίθετοι, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος της αστυνομίας να τους σκοτώνει, της άδειας να σκοτώνουν, ειδικά νεαρούς Άραβες. Δεν υπήρχε ένας εκπρόσωπός τους, αλλά ήταν σαφές σε τι αντιδρούσαν. Ήταν μια αντίδραση σε μια εξωδικαστική εκτέλεση. Και η πόλωση ήταν πιο έντονη το 2023, εν μέρει λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Υπήρξε αυτή η έκρηξη οργής από τη Δεξιά ως αντίδραση στις διαμαρτυρίες, με ορισμένους να λένε ότι ήταν σωστό η αστυνομία να σκοτώνει τους νεαρούς Άραβες και μαύρους άνδρες.
Καπιταλισμός και ρατσισμός
-Συνδέθηκαν οι διαμαρτυρίες του 2023 και με οικονομικά ζητήματα;
–Ναι, όντως συνδέθηκαν, και εμείς επισημάναμε ότι τα γεγονότα προκλήθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτές ήταν οι αντιδράσεις των ανθρώπων στον αντίκτυπο του νεοφιλελευθερισμού στη ζωή τους. Όλα τα άλλα κόμματα τις ονόμασαν ταραχές. Εμείς όχι. Ο όρος που χρησιμοποιήθηκε ήταν πολύ σημαντικός για εμάς. Όσοι είναι θύματα του ρατσισμού πρέπει να θεωρούνται και θύματα του καπιταλισμού. Έτσι, σε αντίθεση με τη θέση του επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος και ορισμένων στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, δεν μπορείς να διαχωρίσεις τον αγώνα κατά του ρατσισμού από τον αγώνα κατά του καπιταλισμού. Πρέπει να τονίσουμε ότι ο ρατσισμός δεν είναι απλώς ένα ηθικό ζήτημα. Συνδέεται με την οικονομία. Για παράδειγμα, λένε ότι έχουμε μόνο ένα συγκεκριμένο πλούτο να μοιραστούμε και ότι αν τον μοιραστούμε με τους μετανάστες θα θέσει σε μειονεκτική θέση τον δικό μας λαό. Αυτό, λοιπόν, χρησιμεύει για να διχάσει τους ανθρώπους. Ξεκινάς με τους μετανάστες, μετά λες ότι οι φτωχοί λευκοί πρέπει επίσης να αποκλειστούν, και ούτω καθεξής. Έτσι, οι μακρονιστές προσπαθούν να ομαλοποιήσουν αυτόν τον διχασμό που προωθείται από την Ακροδεξιά. Θεωρούν επιθυμητό να τον διατυπώνουν με αυτόν τον τρόπο. Αυτό έχουν αρχίσει να το κάνουν στη Μαγιότ (σημ: νησί βόρεια της Μαδαγασκάρης που ανήκει στη Γαλλία), να καταστρέφουν τα δικαιώματα των μεταναστών, και μετά τη Μαγιότ θα φέρουν αυτή την ιδέα στη Γαλλία. Έτσι, η Μαγιότ και άλλα υπερπόντια εδάφη της Γαλλίας χρησιμεύουν ως εργαστήρια. Αλλά υπάρχουν τέτοιες προσπάθειες σε πολλά μέρη, όπως στα προάστια γύρω από τη Μασσαλία, όπου ο Εθνικός Συναγερμός, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, ασκεί κάποια επιρροή. Δημιουργούν πολλές καταστάσεις εξαίρεσης. Για παράδειγμα, υπάρχει τώρα ένα νομοσχέδιο, που έχει κατατεθεί από τον Εθνικό Συναγερμό, για να φυλακιστεί κάθε συλληφθέντας αλλοδαπός για τουλάχιστον 200 ημέρες εάν έχει κατηγορηθεί για οτιδήποτε στο παρελθόν. Αυτή είναι μια σαφής παραβίαση βασικών δικαιωμάτων: δεν μπορείς να φυλακίσεις κανέναν αν δεν έχει καταδικαστεί και δεν έχει επιβληθεί ποινή. Το 85% των νέων νόμων σε ένα χρόνο χρηματοδοτούνται ή υποστηρίζονται από τον Εθνικό Συναγερμό. Θα ήθελα να προσθέσω εδώ ότι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο αντιρατσιστικό κίνημα. Ένα πρόβλημα που έχουμε αντιμετωπίσει είναι ότι στο παρελθόν ο αντιρατσισμός χρησιμοποιήθηκε ως όπλο από τους Σοσιαλιστές όταν ήταν στην εξουσία για να κυνηγήσουν τους εχθρούς τους. Έτσι, οι άνθρωποι είναι τώρα πολύ καχύποπτοι απέναντι στον αντιρατσισμό, ειδικά αν αυτοί που τον ασπάζονται είναι ηγέτες λευκοί άνδρες με πολιτικές ατζέντες. Καταπολεμούμε επίσης τις νέες μορφές ρατσισμού, όπως τον ισχυρισμό ότι οι μη λευκοί άνθρωποι διεισδύουν στην κοινωνία και την κυβέρνηση για να καταλάβουν υψηλές θέσεις, και το κάνουν μέσω των ειδικών πλεονεκτημάτων που τους παρέχει η κυβέρνηση. Αυτό είναι περίεργο, γιατί στο παρελθόν η κριτική ήταν ότι οι Μουσουλμάνοι δεν θέλουν να ενταχθούν. Αλλά τώρα, όταν ορισμένοι μη λευκοί καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις, όπως ο σύντροφος Ναντεγκέ, ο οποίος είναι αντιπρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, λένε ότι αυτό συμβαίνει λόγω των ειδικών πλεονεκτημάτων που απολαμβάνουν.
-Άρα, από όσα μπορώ να συμπεράνω από αυτά που λέτε, δεν πιστεύετε ότι άλλα τμήματα της Αριστεράς συμμερίζονται ή κατανοούν πραγματικά τη δεινή θέση των μεταναστών;
–Ναι, αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για τους κομμουνιστές ηγέτες, επειδή πριν από 40 χρόνια, έλεγαν ήδη ότι υπήρχε πρόβλημα με τους μετανάστες. Όμως οι διαφορές μας με το Κομμουνιστικό Κόμμα ξεπερνούν απλώς την ταξινόμηση των διαμαρτυριών ως ταραχές, αλλά και τις διαφορετικές αντιλήψεις για την κοινωνία. Καταλήγει στο ποιος αποτελεί μέρος του λαού, και αυτό είναι κάτι που εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι νεκρό, επειδή έχει κολλήσει σε μια ξεπερασμένη άποψη για το ποιος είναι ο «επαναστατικός λαός». Η εργατική τάξη έχει εξελιχθεί έτσι ώστε οι Άραβες και άλλες μη λευκές κοινότητες να αποτελούν πλέον την πλειοψηφία σε πολλά τμήματα της εργατικής τάξης. Μπορείτε να το δείτε αυτό στα νοσοκομεία, όπου ακόμη και η πλειοψηφία των γιατρών δεν είναι λευκοί. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να καταπολεμήσουμε τον ρατσισμό, γιατί αν δεν το κάνουμε επιτρέπουμε στον λαό και την εργατική τάξη να διχαστούν.
Η διχασμένη Αριστερά
-Ποια είναι σήμερα η κατάσταση της Αριστεράς στη Γαλλία;
–Μπορούμε να πούμε ότι χωρίς την Ανυπότακτη Γαλλία δεν θα υπήρχε πλέον μια βιώσιμη Αριστερά στη Γαλλία. Υπάρχουν, φυσικά, και άλλα κόμματα, όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αλλά το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν αντιμετωπίζει τις πολλές προκλήσεις που υπάρχουν στη χώρα. Δεν καταπολεμά τον ρατσισμό σθεναρά όσο θα έπρεπε. Επίσης είναι διχασμένο, και δεν έχει ατζέντα και πρόγραμμα. Και το μόνο ερώτημα για αυτούς είναι να ξέρουν ότι θα κερδίσουν αιρετές έδρες και αν πρέπει να συμμαχήσουν με την Ανυπότακτη Γαλλία ή όχι. Είναι μια δύσκολη κατάσταση, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε ακόμα και αν μας κατηγορούν για διχασμό. Όσον αφορά τη στρατηγική κατάσταση, αντιμετωπίζουμε τον μακρονισμό, ο οποίος είναι πολύ διχασμένος επειδή είναι στο τέλος του, και υπάρχει και η Ακροδεξιά. Φυσικά, όπως σε πολλές άλλες χώρες, υπάρχουν τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία κυριαρχούνται από δισεκατομμυριούχους, που ευνοούν σε μεγάλο βαθμό τη νίκη της Ακροδεξιάς.
-Όταν λοιπόν μιλάτε για τους Σοσιαλιστές, λέτε ότι δεν θέλουν συμμαχία με την Ανυπότακτη Γαλλία;
–Οι Σοσιαλιστές χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία δεν θέλει συμμαχία μαζί μας υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Η άλλη δεν θέλει συμμαχία, αλλά θα την δεχόταν σε ορισμένες περιπτώσεις. Ωστόσο, επικεντρώνονται στην απόκτηση υποστήριξης από τους ψηφοφόρους που υποστηρίζουν τον Μακρόν στις επόμενες εκλογές, και επειδή πιστεύουν ότι μια συμμαχία με την Ανυπότακτη Γαλλία θα αποξένωνε αυτούς τους ψηφοφόρους, δεν θέλουν συμμαχία μαζί μας αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν αναρωτιούνται αν οι ψηφοφόροι θα συνέχιζαν να τους ψηφίζουν στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Η στρατηγική τους είναι χαρακτηριστική της επιθυμίας να θέσουν τον λαό πίσω στην εξουσία της μικροαστικής τάξης από φόβο για την Ακροδεξιά. Για εμάς, η επιδίωξη των μακρονιστών ψηφοφόρων από τους Σοσιαλιστές είναι μια ψευδαίσθηση, καθώς οι υποστηρικτές του Μακρόν είναι κυρίως συντηρητικοί και δεν θα υποστήριζαν τους Σοσιαλιστές ή τους Σοσιαλδημοκράτες, ακόμη και αν κάποια από τα μέσα ενημέρωσης ομαδοποιούν τους Σοσιαλιστές και τους μακρονιστές στο ίδιο μπλοκ. Αλλά δεδομένου του σχεδίου τους, οι Σοσιαλιστές προσπαθούν να κάνουν ότι μπορούν για να διακριθούν από εμάς. Για παράδειγμα, όταν πρόκειται για την κατάσταση στη Γάζα, εξακολουθούν να μην θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη «γενοκτονία». Μετά λένε ότι υποστηρίζουμε τη Χαμάς και την τρομοκρατία. Τι περισσότερο μπορεί να ζητήσει η Ακροδεξιά; Είναι ένα δώρο για αυτή. Το δεξιό κόμμα, οι Ρεπουμπλικάνοι, έχουν ζητήσει κοινοβουλευτική έρευνα σχετικά με φερόμενες διασυνδέσεις μας με τρομοκρατικές ομάδες. Αντιμετωπίζουμε μια πραγματική δαιμονοποίηση. Μας έχουν βάλει αυτή την ετικέτα, αποκαλώντας μας «ισλαμομαρξιστές». Αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτές τις ετικέτες για να τρομάξουν τον κόσμο και να τον διχάσουν ενόψει της κρίσης του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά προς το παρόν, είναι οι πιο δυσφημισμένοι όσον αφορά την κοινή γνώμη. Ο οπορτουνισμός τους αηδιάζει τους απλούς ανθρώπους.
Το διχασμένο Κέντρο και η διχασμένη Δεξιά
-Θα υπάρξουν προεδρικές εκλογές το 2027 και γενικές εκλογές το 2029. Πιστεύετε ότι η Αριστερά θα μπορέσει να ενωθεί για να συμμετάσχει αποτελεσματικά σε αυτές τις εκλογές ;
–Υπό άλλες συνθήκες, τα πράγματα θα ήταν ευνοϊκά για την Αριστερά. Οι μακρονιστές είναι πολύ διχασμένοι. Αν κοιτάξετε αυτούς που ψήφισαν τον Μακρόν το 2017 και αυτούς που τον ψήφισαν το 2023, θα δείτε μια μεγάλη διαφορά. Το 2017, οι ψήφοι του προήλθαν κυρίως από μεγαλύτερους σε ηλικία, κεντρώους ψηφοφόρους. Το 2023, προήλθαν από νεότερους ψηφοφόρους, οι οποίοι μπορούν να περιγραφούν όχι τόσο ως κεντρώοι αλλά ως άτομα που ενδιαφέρονται για τον εκσυγχρονισμό του συντηρητισμού. Δεν υπάρχει πλέον κανένας που να μπορεί να ενώσει αυτές τις δύο ομάδες. Ο Μακρόν απαγορεύεται από το νόμο να είναι ξανά υποψήφιος. Είναι πλέον σαφές ότι ο μακρονισμός ήταν ένα φαινόμενο που συνέβη μεμονωμένα. Οι περισσότεροι μακρονιστές είναι πλέον υπέρ της συμμαχίας με την Ακροδεξιά. Όσο για τη Δεξιά και την Ακροδεξιά, είναι επίσης διχασμένες. Υπάρχει ο Μπρουνό Ρεταγιό, ο ηγέτης των Ρεπουμπλικανών, του παραδοσιακού συντηρητικού κόμματος. Υπάρχει επίσης ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν που έχει καταδικαστεί για υπεξαίρεση μαζί με άλλα στελέχη του κόμματός της, και της έχει απαγορευτεί να θέσει υποψηφιότητα για δημόσια αξιώματα. Ο προστατευόμενός της, ο Ζορντάν Μπαρνταλά, θα θέσει υποψηφιότητα στη θέση της. Αλλά ο Μπαρντελά δεν είναι αξιόπιστος, έχει χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, είναι πολύ νέος, αρκετά νωθρός, και πολύ άπειρος σε σύγκριση με τον Ρεταγιό, ο οποίος έχει υπηρετήσει σε πολλές θέσεις και εκφράζει την ίδια ρητορική τα τελευταία 40 χρόνια. Μεταξύ του Μπαρντελά και του Ρεταγιό, το μεγάλο κεφάλαιο πιθανότατα θα ευνοούσε τον Ρεταγιό. Όπως προανέφερα, υπό άλλες συνθήκες η κατάσταση θα ήταν ευνοϊκή για την Αριστερά. Είμαστε ανοιχτοί σε συνομιλίες με τους Σοσιαλιστές, αλλά οι Σοσιαλιστές κυνηγούν τους μακρονιστές, κάτι που είναι μια ψευδαίσθηση, καθώς οι μακρονιστές προτιμούν να ταχθούν με την Ακροδεξιά. Οι Πράσινοι, οι Σοσιαλιστές και οι Κομμουνιστές μιλούν για μια εκλογική συμμαχία μεταξύ τους και το μόνο που τους ενώνει είναι να αποφύγουν να μιλήσουν με την Ανυπότακτη Γαλλία. Αλλά δεδομένου ότι ο καθένας τους ενδιαφέρεται απλώς να αυξήσει τον αριθμό των εδρών του, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο εις βάρος των άλλων, αυτές οι συνομιλίες δεν θα προχωρήσουν πολύ.
Κολεκτιβισμός: το πρόγραμμα και το όραμα της Ανυπότακτης Γαλλίας
-Υποθέτοντας ότι θα θέσετε υποψηφιότητα για πρόεδρος το 2027, ποια θα ήταν τα βασικά στοιχεία του προγράμματός σας;
–Ναι, θα υπάρξει μια υποψηφιότητα της Ανυπότακτης Γαλλίας. Θα έχουμε έναν υποψήφιο για να φέρει εις πέρας το πρόγραμμά μας «L’Avenir en commun» (Το Κοινό Μέλλον). Το πρόγραμμα προέρχεται από την ίδια την κοινωνία: ενώσεις, συνδικάτα, συλλογικότητες, επιστήμονες. Υπάρχουν 831 μέτρα για την οικοδόμηση μιας νέας Γαλλίας, σε ρήξη με την καπιταλιστική τάξη. Αυτά τα μέτρα ενημερώνονται συνεχώς, κοστολογούνται και αναλύονται λεπτομερώς σε φυλλάδια προγράμματος. Προτείνουν να ξεκινήσουμε από τις ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας. Για να σπάσουμε τη νεοφιλελεύθερη καταστροφή και να απομακρυνθούμε από τον παραγωγισμό (σημ: είναι η πεποίθηση ότι η μετρήσιμη παραγωγικότητα και η ανάπτυξη είναι ο σκοπός της ανθρώπινης οργάνωσης και ότι η περισσότερη παραγωγή είναι αναγκαστικά καλή), θα θεσπίσουμε τον «πράσινο κανόνα»: να μην παίρνουμε από τη φύση περισσότερα από όσα είναι ικανή να αναγεννήσει μόνη της. Προτείνουμε να προστατεύσουμε τα κοινά αγαθά και αυτά που ονομάζουμε δικαιώματα του είδους. Το δικαίωμα στην ηρεμία, στην υγιεινή τροφή, στην αναπνοή καθαρού αέρα και στην κατανάλωση νερού που δεν δηλητηριάζει. Αυτά τα μέτρα βρίσκονται στην καρδιά του προγράμματός μας, για να μετασχηματίσουμε ριζικά την κοινωνία και να οικοδομήσουμε την αρμονία μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης. Έχουν επίσης μια συγκεκριμένη εφαρμογή για να καθοδηγήσουν την οικονομία, αντικαθιστώντας τις λογικές της αγοράς με εκείνες του οικολογικού σχεδιασμού. Αυτή η μέθοδος θα καταστήσει δυνατή την υλοποίηση μεγάλων έργων στους τομείς της στέγασης, της ενέργειας, της γεωργίας και της βιομηχανίας. Θα δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Το πρόγραμμά μας «L’Avenir en commun» αποτελεί επίσης μια ρήξη με το σχέδιο δράσης της κυβέρνησης και την προεδρική μοναρχία. Για αυτό θα προχωρήσουμε στην Έκτη Δημοκρατία, με μέτρα που επιτρέπουν τη λαϊκή παρέμβαση, όπως το δημοψήφισμα ανάκλησης οποιουδήποτε αιρετού αξιωματούχου, ή ένα δημοψήφισμα με πρωτοβουλία των πολιτών. Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει σημαδευτεί από ισχυρές εκφράσεις του αυταρχισμού της Πέμπτης Δημοκρατίας, όπως συνέβη με την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 64 χρόνια χωρίς ψηφοφορία στην Εθνοσυνέλευση και παρά μια ιστορική λαϊκή κινητοποίηση. Θα επαναφέρουμε τη σύνταξη στα 60 χρόνια, ώστε όλοι να μπορούν να ανακτήσουν τον έλεγχο του ελεύθερου χρόνου τους.
-Σύντροφε Μελανσόν, μπορείτε να περιγράψετε το είδος του σοσιαλισμού που προτείνετε για τη Γαλλία;
–Προτιμώ να μιλώ για κολεκτιβισμό. Δεν αφορά μόνο την επίλυση του κοινωνικού ζητήματος, αλλά και την αντιμετώπιση του ζητήματος του γενικού ανθρώπινου συμφέροντος και των δικαιωμάτων των ζωντανών όντων, τα οποία αποτελούν μια συστημική συλλογικότητα. Παρατηρούμε την ανάδυση ενός νέου κόσμου: ενός αστικού λαού, οργανωμένου σε δίκτυα. Αυτή η νέα Γαλλία υπάρχει ήδη από μόνη της, ο λαός της ορίζεται από τη σύγκρουση των συμφερόντων του με την ολιγαρχία. Η τελευταία έχει οικειοποιηθεί τα συλλογικά δίκτυα από τα οποία εξαρτάται η καθημερινή ζωή. Πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος πλησιάζει στο τέλος του και ότι μόνο δύο αποτελέσματα είναι πιθανά: ο κολεκτιβισμός ή ο νόμος του ισχυρότερου. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση της κλιματικής αλλαγής, η οποία είναι αναπόφευκτη και μη αναστρέψιμη. Πως θα ανακάμψουμε, πως θα προτείνουμε συλλογικές λύσεις; Η επιλογή του ατομικισμού, του νόμου του ισχυρότερου, σημαίνει ότι θα αφήσουμε χιλιάδες ανθρώπους να δηλητηριαστούν από αέναες χημικές ουσίες μόνο και μόνο για να διατηρήσουμε τον κύκλο του χρήματος σε κίνηση. Σημαίνει ότι δεν υπάρχει σχεδιασμός για την αποτροπή των μεγάλων πυρκαγιών που θα κάψουν τα πάντα, επειδή οι προϋπολογισμοί για τα αεροπλάνα Canadair έχουν περικοπεί. Ο νόμος του ισχυρότερου εκφράζεται όταν δεν υπάρχει πλέον λογική συλλογικής προόδου στη Γαλλία. Όταν ένας στους δύο Γάλλους είναι παχύσαρκος ή υπέρβαρος, όταν η βρεφική θνησιμότητα αυξάνεται εδώ και 10 χρόνια, όταν μία στις τέσσερις μητέρες μεγαλώνει τα παιδιά της μόνη της. Όταν οι περιουσίες των δισεκατομμυριούχων έχουν διπλασιαστεί από τότε που ο Μακρόν έγινε πρόεδρος. Ο κολεκτιβιισμός δεν είναι ουτοπία αλλά αναγκαιότητα. Η κατανόηση της στιγμής σημαίνει να παίρνουμε την πραγματικότητα μαζί μας, να γινόμαστε κύριοι της κατάστασης. Το αδιέξοδο του καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να είναι ένα καλό νέο, μια ευκαιρία να το παραλύσουμε, να το ωθήσουμε στα όριά του. Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα που θα δώσουμε σε αυτή τη ρήξη.
Πηγή: https://fpif.org/france-in-crisis-a-divided-right-a-divided-center-and-a-divided-left
