Θέλω να ξεκινήσω στέλνοντας την αλληλεγγύη και απεριόριστο μας σεβασμό και αγάπη στον Παλαιστινιακό λαό.
Καθημερινά μας θυμίζει την ανθρωπιά, την δύναμη των ανθρώπων και το απίστευτο δέσιμο με την γη των πατεράδων του.
Κάθε μέρα μαθαίνουμε πως θέλουμε να είναι ο κόσμος, πόσο εύκολο είναι να χαθεί η αφήγηση της αληθείας, και μας θυμίζει να προσέχουμε ποιος πραγματικά αφηγείται και γράφει την ιστορία. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το τίμημα που πλήρωσαν και πληρώνουν άδικα για να τραβήξει η ανθρωπότητα μια γραμμή, όχι μόνο στο ‘ποτέ ξανά’, αλλά και στο κανείς πια μόνος. Κανένας λαός, κανένας άνθρωπος.
Θέλω να σας μιλήσω για την αποστολή μας, αλλά όσο σκέφτομαι τι να μοιραστώ, τόσο λιγότερο με ενδιαφέρει το δικό μας κομμάτι, γιατί αυτή τη στιγμή στη Γάζα, εν μέσω μιας εικονικής εκεχειρίας, ο κόσμος επιστρέφει σε κομμάτια τσιμέντο που ήταν το σπίτι τους και ξανασμίγει με βασανισμένα μέλη της οικογένειας του. Αυτή τη στιγμή, περισσότερο από κάθε άλλη, πρέπει η προσοχή μας να είναι στραμμένη εκεί και να καταγράψουμε κάθε παραβίαση της εκεχειρίας και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει το Ισραήλ.
Είναι όμως σημαντικό να μιλήσουμε και για την αποστολή. Όχι γιατί πρέπει να ξέρουμε με λεπτομέρεια τι πέρασαν τα μέλη της αποστολής στις φυλακές, ούτε και γιατί πρέπει να πούμε για άλλη μια φορά ότι δεν ήταν μια αποστολή χρηματοδοτούμενη από την Χαμάς. Ήταν μια διεθνής ανθρωπιστική αποστολή, εθελοντική, φτιαγμένη από ανθρώπους απλούς που έκαναν κάτι που θα έπρεπε να έχουν κάνει τα κράτη τους εδώ και δύο χρόνια: να προσπαθήσουν να παραδώσουν, νόμιμα σύμφωνα το με το διεθνές δίκαιο, ανθρωπιστική βοήθεια σε μια εμπόλεμη ζώνη.
Είναι σημαντικό να μιλάμε για την αποστολή γιατί ήταν η πιο μεγάλη προσφορά αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, από τα μικρά ποσά που έβαλαν άνθρωποι από το υστέρημα τους στο crowdfunding για να στηρίξουν την αποστολή, στο κάθε άτομο που βοήθησε να βρεθούν και να επισκευαστούν τα καράβια μας, στις ατελείωτες ώρες που η ομάδα εδάφους μας πρόσεχε από τις κάμερες και μιλούσε με τους συγγενείς μας, στους δικηγόρους από τις χώρες και από την Παλαιστίνη που ρίσκαραν τις καριέρες και τη ζωή τους, και σε ένα ένα από τα μέλη των πληρωμάτων που αποχαιρέτισαν τους αγαπημένους τους ξέροντας ότι τελικά τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να ξέρουν παιδιά, στην Παλαιστίνη και παντού, ότι δεν θα αφήσουμε ποτέ τον κόσμο να χαθεί στην αδικία.
Κάναμε κάτι τεράστιο όλοι μαζί και αυτό πρέπει να μας υποδεικνύει τον δρόμο για τις επόμενες μας δράσεις αλληλεγγύης. Όταν σκεφτόμαστε την αποστολή, όταν ρωτάμε ερωτήσεις και θέλουμε να καταγράψουμε τα σημαντικά γεγονότα και την επιτυχία της, ας ξεκινάμε με αυτό.
—
Στις 6 του Οκτώβρη, ένα ολόκληρο αεροπλάνο άνθρωποι με τα ίδια ρούχα και τις ίδιες άθλιες παντόφλες της φυλακής, περάσαμε την πρώτη πόρτα που δεν κλείδωσε πίσω μας και αγκαλιάσαμε τα αδέρφια μας που δεν σταμάτησαν να παλεύουν για να επιστρέψουμε ασφαλείς. Αυτές οι στιγμές θα μείνουν μέσα μας βαθιά, σαν δώρο και αντίδοτο σε ότι δύσκολο ζήσαμε σε αυτή την αποστολή.
Αμέσως μετά, από την ίδια αγάπη και ενδιαφέρον, ο κόσμος ζητούσε να μάθει λεπτομέρειες. Πώς ήταν τα κελιά, αν δεχθήκαμε οποιαδήποτε μορφή βίας, αν είχαμε πρόσβαση σε φάρμακα, αν ότι άκουσαν για το πώς μας συμπεριφέρθηκαν είναι αλήθεια. Και έλεγαν πως είμαστε ήρωες.
Ξέρετε ελπίζω πόσο άβολο είναι να σε αποκαλεί κάποιος ηρωίδα όταν το μόνο που έκανες είναι να προσπαθήσεις να πας κούτες με βρεφικό γάλα και φάρμακα σε έναν λαό που μας δείχνει με κάθε του ανάσα και με κάθε του άρνηση να αφήσει τον τόπο του, τι είναι στ’ αλήθεια μια ηρωική πράξη.
Από τότε που γυρίσαμε προσπαθώ να καταγράψω αυτές τις δύσκολες μέρες για να μην τις ξεχάσω. Αλλά η αλήθεια είναι πως ότι ζήσαμε εκεί, το προσωπικό κομμάτι του καθενός, είναι κάτι που επεξεργαζόμαστε μόνες και μόνοι μας όπως μπορούμε κάθε μέρα. Τελικά δεν με ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες. Ένα πράγμα σκέφτομαι μόνο, και αυτό είναι ασυγχώρητο:
Δεν μας άφησαν να πάμε, και εκεί μας περίμεναν παιδιά. Εκεί έγραφαν στην άμμο ‘καλώς ήρθες Global Sumud Flotilla’ για να το δούμε όταν φτάσουμε. Εκεί έλεγαν ήδη ευχαριστώ, χωρίς να ξέρουν αν θα δουν καν τα κατάρτια μας στον ορίζοντα μιας θάλασσας απαγορευμένης.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από το ότι σταμάτησαν, όχι εμάς, αλλά την βοήθεια που πήγαινε σε αυτό τον λαό. Τόσο πολύ φοβόταν το Ισραήλ να φτάσει η υλική βοήθεια αλλά και η ελπίδα και η αλήθεια ότι η αλληλεγγύη του κόσμου διασχίζει θάλασσες, που επέλεξαν να απαγάγουν μια αποστολή απλών πολιτών, καταπατώντας για άλλη μια φορά το διεθνές δίκαιο.
Θα μιλάω μόνο για αυτό, γιατί για εμένα ότι έγινε μετά δεν με αγγίζει. Δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το μοιραστώ, είναι κάτι που το βλέπω σαν κομμάτι της ισραηλινής προπαγάνδας που στοχεύει πρώτα από όλα στο να συγκαλύψει το χειρότερο τους έγκλημα: μας απήγαγαν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και εξαφάνισαν τους τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας που μεταφέραμε. Θα ήθελα πολύ να μην επισκιάζεται αυτό από τις λεπτομέρειες του τι έζησε προσωπικά το κάθε μέλος της αποστολής και το πώς μας συμπεριφέρθηκαν σαν λιγότερο από ανθρώπους.
Βλέπουμε εδώ και μέρες δεκάδες Παλαιστίνιους, ενήλικες και παιδιά, να μιλάνε για τα βασανιστήρια τους στις φυλακές και ξέρουμε καλά όλοι μας πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η απανθρωπιά του ισραηλινού στρατού. Ας ακούμε τις δικές τους μαρτυρίες και ας παλεύουμε για να μην ζήσει κανείς ούτε μια ακόμα μέρα σε τέτοιες συνθήκες.
Εμείς έχουμε το χρέος να μην αφήσουμε την Ισραηλινή προπαγάνδα να διαγράψει την ιστορία που έγραψε μαζί ο κόσμος της αλληλεγγύης. Καταφέραμε όλοι μαζί να να πλεύσουν 42 πλοία από 44 χώρες με περίπου 500 άτομα και τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας (ο Ιταλικός στόλος μόνο είχε 45 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας), και όλο αυτό οργανώθηκε από τα κάτω. Έχετε ακούσει κάτι πιο όμορφο που έχει γεννηθεί από την αλληλεγγύη για έναν λαό τα τελευταία χρόνια; Από το καράβι Παύλος Φύσσας, στην μέση της Μεσογείου, βλέπαμε στα κινητά μας την Ιταλία να καίγεται, την Ισπανία να ηχεί σε όλη την Ευρώπη, τα αδέρφια μας παντού να συμμετέχουν και να ενώνονται οι φωνές τους με άτομα που δεν έχουν ξαναβγεί στον δρόμο για την Παλαιστίνη. Έχουμε τεράστια δύναμη όταν ενώνουμε τις μάχες μας.
Και για να μην μπερδεύουμε τις αφηγήσεις, ήταν αυτές οι μάχες που έδωσε ο κόσμος στους δρόμους που ανάγκασαν τις κυβερνήσεις της Ιταλίας και της Ισπανίας να στείλουν φρεγάτες και πίεσαν το ελληνικό λιμενικό να μην μας σταματήσει αλλά να μας συνοδέψει μέχρι να βγούμε από τα ελληνικά ύδατα. Και ήταν αργότερα αυτές οι μάχες που πίεσαν για την ασφαλή και γρήγορη επιστροφή μας.
Οι κυβερνήσεις μας δεν βοήθησαν και δεν στάθηκαν αλληλέγγυες – έκαναν το ελάχιστο με βάση την πίεση που δέχτηκαν από τα κάτω. Δική μας νίκη και όχι των κυβερνήσεων και αυτή.
Η ελληνική κυβέρνηση, αντίθετα, προσπαθεί κάθε μέρα να δυναμώσει την συνεργασία της με το Ισραήλ. Παραμένει συνένοχη σε εγκλήματα πολέμου που οπλίζει και χρηματοδοτεί. Στο march to Gaza ξέρουμε ότι η βοήθεια από την κυβέρνηση μας για να επιστρέψουμε από το Ισραήλ ήταν το ελάχιστο δυνατό που αναγκάζεται μια χώρα να κάνει για πολίτες της. Δεν μας έκαναν καμία χάρη, όπως και εμείς δεν κάναμε τίποτα παράνομο με αυτή την αποστολή.
Την επόμενη μέρα, έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα, μας έδειξαν με τον χειρότερο τρόπο σε ποια μεριά πραγματικά στέκονται.
Το march to Gaza μεγαλώνει σε αριθμούς και αγκαλιάζει περισσότερα μέρη, ανθρώπους και δρασεις. Θα συνεχίσει να βρίσκεται απέναντι σε κάθε προσπάθεια ενδυνάμωσης της σχέση της Ελλάδας με το κράτος του Ισραήλ, με δράσεις αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα, αλλά και με επόμενες αποστολές από αερα, θάλασσα, στεριά.
Το Global Sumud Flotilla έλεγε “Από κάθε ποτάμι, σε κάθε θάλασσα”, γιατί ο αγώνας για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι ως την θάλασσα, δεν είναι κάτι ξένο και μακριά. Μας αγγίζει όλους και επηρεάζει το μέλλον μας καθημερινά. Είναι αυτή τη στιγμή η γραμμή που έχουμε τραβήξει ως ανθρωπότητα. Ούτε βήμα πίσω στην στεριά και ούτε κύμα πίσω στην θάλασσα, όπως λέγαμε στο καράβι μας.
Η Παλαιστίνη έχει γίνει η αφετηρία κάθε αγώνα. Είναι ο αγώνας για έναν πιο δίκαιο κόσμο, είναι η μάχη κάθε λαού που αδικείται, και είναι μέχρι και η προσπάθεια ανατροπής της κλιματικής καταστροφής. Κάθε φορά που παλεύουμε για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι ως τη θάλασσα, κάθε φορά που επιδιώκουμε να επιστρέψουμε στη Γάζα, να σπάσουμε τον παράνομο αποκλεισμό και να δημιουργήσουμε έναν ελεύθερο θαλάσσιο διάδρομο, κάνουμε ένα βήμα προς τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε.
Ας γράψουμε όλοι μαζί την ιστορία πια, στους δρόμους, στα καράβια, στην άμμο, και στα κύματα.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη.
*Η Αγγελική Σαββαντόγλου είναι μελός του March to Gaza Greece και της αποστολής Global Sumud Flotilla. Το κείμενο αποτελεί την τοποθέτησή της στην εκδήλωση «Παλαιστίνη: Δύο χρόνια γενοκτονίας και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης» που έγινε στις 19 Οκτωβρίου στο ΕΚΘ.
