Μια μικρή ομάδα μεταναστών δεύτερης γενιάς πήρε την πρωτοβουλία αρχικά μέσω του Facebook να μετατρέψει την ατομική αμηχανία απέναντι στον αγώνα του Πάνου Ρούτσι σε δημόσια κραυγή που να μην μπορεί να αγνοηθεί. Όπως η ίδια η ομάδα τονίζει «Κανείς δεν είναι ελεύθερος αν δεν είμαστε όλοι ελεύθεροι». Η πρωτοβουλία αποκτά και ένα ιδιαίτερο ηθικό και πολιτικό βάρος, γιατί αποδεικνύει ότι το αίτημα δεν είναι προνόμιο διασημοτήτων αλλά φωνή απλών ανθρώπων, μεταναστών και ντόπιων, που μπορεί να μεγαλώσει και να ενώσει ή να εμπνεύσει κι άλλους/-ες.
Υπενθυμίζεται ότι ο Πάνος Ρούτσι βρίσκεται εδώ και εβδομάδες σε απεργία πείνας (από τις 5/10/2025), διεκδικώντας την εκταφή του γιου του και τη διενέργεια πλήρους τοξικολογικού ελέγχου, ώστε να αποσαφηνιστούν τα αίτια του θανάτου του. Παρά τη μερική αποδοχή αιτημάτων (εκταφή για ταυτοποίηση), η βασική αξίωση για πλήρη τοξικολογικό έλεγχο παραμένει ανικανοποίητη. Η υγεία του επιδεινώνεται δραματικά, όπως και η αξιοπιστία απέναντι στις ελληνικές αρχές και την ελληνική δικαιοσύνη.
Η δημόσια υπογραφή για να γίνει το αίτημα ακόμα πιο μαζικό, ορατό ώστε να σπάσει η σιωπή συνεχίζεται μέσω της ηλεκτρονικής φόρμας: https://cryptpad.fr/form/#/2/form/view/kdt1vvzBCTg2fhE6FW6XjB7+kXFg921+lv8sTaOJXYY/
Ή αποστέλλοντας Όνομα/Επώνυμο και Ιδιότητα/Επάγγελμα στο e-mail: [email protected]
Ακολουθεί το κείμενο στήριξης στα ελληνικά και αλβανικά:
Ο Πάνος Ρούτσι βρίσκεται εδώ και εβδομάδες σε απεργία πείνας (21η μέρα σήμερα, 5/10/2025), διεκδικώντας την εκταφή του γιου του και τη διενέργεια πλήρους τοξικολογικού ελέγχου, ώστε να αποσαφηνιστούν τα αίτια του θανάτου του. Παρά τη μερική αποδοχή αιτημάτων (εκταφή για ταυτοποίηση), η βασική αξίωση για πλήρη τοξικολογικό έλεγχο παραμένει ανικανοποίητη. Η υγεία του επιδεινώνεται δραματικά, όπως και η αξιοπιστία απέναντι στις ελληνικές αρχές και την ελληνική δικαιοσύνη.
Δεν κάνουμε παρέμβαση στη δικαιοσύνη αλλά δε μένουμε σιωπηλοί. Ζητάμε να ικανοποιηθεί ένα αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα ενός πατέρα στην αλήθεια. Όπως έχει επισημάνει ο νομικός σύμβουλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, Τάκης Βιδάλης:
«το αίτημα για την εκταφή της σορού είτε με σκοπό την αναγνώριση του θύματος είτε για τη διαπίστωση της αιτίας του θανάτου αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του δικαιώματος της προσωπικότητας του γονέα, όπως αυτό κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα (άρθ. 5 παρ.1, άρθ. 9 παρ.1) και στο διεθνές δίκαιο (άρθ. 8 παρ.1 ΕΣΔΑ, άρθ. 7 Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων ΕΕ). Γιατί η σχέση με τον νεκρό δεν διακόπτεται για τον ζώντα όσο διατηρούνται τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις από τη συμβίωσή τους πριν το θάνατο» (Syntagma Watch)
Η μη ικανοποίηση αυτού του αιτήματος δεν είναι μόνο μια προσωπική αδικία. Είναι πλήγμα στη διαφάνεια, στην αξιοπιστία και στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι μετανάστες και μετανάστριες υπήρξαμε για χρόνια εύκολος στόχος. Χρησιμοποιηθήκαμε ως εργαλείο για να μετατίθεται η ευθύνη, να εκτονώνεται αλλού ο θυμός και να χαϊδεύονται ακροδεξιά ακροατήρια. Σήμερα όμως αποκαλύπτεται κάτι πιο σκληρό ακόμα. Όταν οι θεσμοί αποφεύγουν να λογοδοτήσουν, η καταγωγή, το πορτοφόλι ή η κοινωνική τάξη δεν προσφέρουν καμία προστασία. Η πραγματική γραμμή δε χωρίζει «εμάς» από «εκείνους», αλλά όσους/-ες ζητούν αλήθεια και δικαιοσύνη από την κανονικοποιημένη αδιαφορία που ανέχεται το σκοτάδι.
Στα πρόσωπα αυτών που διεκδικούν το αυτονόητο, να μάθουν γιατί χάθηκαν τα παιδιά τους, οι φίλοι τους, οι δικοί τους αγαπημένοι άνθρωποι, αναγνωρίζουμε τον κοινό τόπο· αδιέξοδο απέναντι σε ένα κράτος που αδιαφορεί εγκληματικά. Ένας γονιός που ζητά την αλήθεια δεν αξιώνει προνόμια· απαιτεί τον ελάχιστο σεβασμό που του οφείλει κάθε δημοκρατία. Κι όταν κάποιος φτάνει να ρισκάρει την ίδια του τη ζωή με απεργία πείνας, δεν εκβιάζει τη δικαιοσύνη· υπενθυμίζει το χρέος της να εξετάσει εξαντλητικά κάθε διαθέσιμο στοιχείο.
Στεκόμαστε δίπλα στον Πάνο Ρούτσι και σε κάθε γονέα ή συγγενή που παλεύει για την αλήθεια. Ζητάμε να ικανοποιηθεί άμεσα το αίτημά του για πλήρη τοξικολογικό έλεγχο και να διασφαλιστεί η πλήρης και αμερόληπτη διερεύνηση των συνθηκών θανάτου του παιδιού του.
Να μη συνηθίσουμε τη σιωπή. Να μην δεχτούμε την έλλειψη διαφάνειας ως κανονικότητα. Ελευθερία και δικαιοσύνη δεν υπάρχουν χωρίς αλήθεια και διαφάνεια, κι αυτές κερδίζονται μόνο μαζί, με αξιοπρέπεια, επιμονή και αλληλεγγύη.
—————————————————————————————————–
Pano Ruçi ndodhet prej javësh në grevë urie (dita e 21-të sot, 5/10/2025), duke kërkuar zhvarrosjen e djalit të tij dhe kryerjen e analizave toksikologjike, në mënyrë që të qartësohen shkaqet e vdekjes. Megjithëse është pranuar pjesërisht kërkesa (zhvarrosja për identifikim), kërkesa kryesore për kontroll të plotë toksikologjik mbetet e paplotësuar, ndërkohë që gjendja e tij shëndetësore përkeqësohet, ashtu siç përkeqësohet edhe besueshmëria ndaj autoriteteve dhe drejtësisë greke.
Ne nuk bëjmë ndërhyrje në drejtësi. Kërkojmë të mbështetet një e drejtë elementare njerëzore, ajo e një babai për të mësuar të vërtetën. Siç ka theksuar këshilltari juridik i Komisionit Kombëtar të Bioetikës, Takis Vidalis:
«kërkesa për zhvarrosjen e trupit, qoftë me qëllim identifikimin e viktimës, qoftë për përcaktimin e shkakut të vdekjes, përbën pjesë të pandashme të së drejtës për personalitetin e prindit, siç kjo është e garantuar nga Kushtetuta (neni 5 par.1, neni 9 par.1) dhe nga e drejta ndërkombëtare (neni 8 par.1 KEDNJ, neni 7 i Kartës së të Drejtave Themelore të BE–së). Sepse lidhja me të vdekurin nuk ndërpritet për të gjallin për aq kohë sa mbahen gjallë ndjenjat dhe kujtimet nga bashkëjetesa e tyre para vdekjes».
Mosplotësimi, pra, i kësaj kërkese nuk është vetëm një padrejtësi personale. Është një goditje ndaj transparencës, besueshmërisë dhe respektit për të drejtat e njeriut.
Emigrantët dhe emigrantet për vite të tëra u vumë në shënjestër. U përdorëm si fajtorët e gatshëm, si ventil për zemërimin shoqëror, si pretekst për të ushqyer gjuhën e urrejtjes së të djathtës ekstreme. Sot, megjithatë, shohim diçka më të ashpër por edhe zbuluese. Kur institucionet shmangin llogaridhënien, as prejardhja, as portofoli, as klasa shoqërore nuk ofrojnë mbrojtje. Vija e vërtetë ndarëse nuk kalon mes “nesh” dhe “atyre”, por kalon mes atyre që kërkojnë të vërtetën dhe drejtësinë dhe atyre që ushqejnë një indiferencë të normalizuar, e cila pranon errësirën.
Në fytyrat e atyre që kërkojnë gjënë më elementare, të dinë pse humbën fëmijët e tyre, miqtë e tyre, njerëzit e dashur, njohim vendin e përbashkët, atë të ngërçit përballë një shteti që vret. Një prind që kërkon të vërtetën nuk pretendon privilegje, ai kërkon respektin minimal që i detyrohet çdo demokraci. Dhe kur dikush arrin të rrezikojë jetën e tij nëpërmjet një greve urie, nuk po shantazhon drejtësinë, por po i kujton asaj detyrimin për të shqyrtuar deri në fund çdo provë të mundshme.
Ne qëndrojmë pranë Pano Ruçit dhe pranë çdo prindi që lufton për të vërtetën. Të mos mësohemi me heshtjen, të mos pranojmë indiferencën si normalitet. Pa të vërtetë dhe pa transparencë nuk ka paqe dhe drejtësi, dhe këto fitohen vetëm së bashku, me dinjitet, këmbëngulje dhe solidaritet.
Εδώ οι 161 υπογραφές, η συλλογή συνεχίζεται:
https://cryptpad.fr/sheet/#/2/sheet/view/spb1s3RF0ZJregIXXVtzUTLbMbYp7cG-1VLsfn0O31s/embed/
