Μια νέα μορφή αγώνα γεννιέται. Όχι μόνο επαγγελματικές κατηγορίες και συνδικαλιστικές οργανώσεις, όχι μόνο συναισθηματικοί δεσμοί και πολιτική στράτευση, αλλά οι γειτονιές. Γειτονιές που απεργούν, εξεγείρονται, δίνουν ραντεβού κάτω από τα σπίτια τους, στα πάρκα, στις πολυκατοικίες, στην τοπική αγορά, στα φαρμακεία, μπροστά από τα μπαρ. Γειτονιές που οργανώνονται σε συνελεύσεις, τυπώνουν φυλλάδια, χτίζουν το καθημερινό μποϊκοτάζ ενάντια στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και την πολεμική οικονομία, ξεκινώντας από το δρόμο τους. Μια μορφή αγώνα που ξεκινά από το μικρο – τα ψώνια, την είσοδο της πολυκατοικίας, τα σχολεία -, για να φτάσει στο μακρο – στις πορείες των πολιτών, σαν αυτή που στις 22 Σεπτεμβρίου μπλόκαρε το Μιλάνο και ολόκληρη την Ιταλία.
Οι γειτονιές οργανώνονται με πρωτοφανείς τρόπους απέναντι στον τρόμο σε απευθείας μετάδοση και στη συνενοχή που τον καθιστά δυνατό. Οργανώνονται απέναντι στο τέλος της μυθοπλασίας του “διεθνούς δικαίου” και των “φιλελεύθερων δημοκρατιών”: «η μάσκα έπεσε», έγραψε ο Μαχμούντ Νταρουίς πριν από αρκετά χρόνια.
Οι γειτονιές οργανώνονται απέναντι σε ένα καθεστώς παγκόσμιου πολέμου που επιταχύνεται: κονδύλια που αφαιρούνται από τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τον πολιτισμό διοχετεύονται σε οπλοστάσια, drones και συστήματα επιτήρησης. Η στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών είναι εκτεταμένη και ορατο/αόρατη.
Και καθώς αυτό το μοντέλο κερδίζει έδαφος, στη Δύση και αλλού εδραιώνεται ένας νέος φασισμός. Τον βλέπουμε στην κατάληψη της γλώσσας, στη δημοσιογραφία που περιορίζεται στην προπαγάνδα, στις διάφορες μορφές φίμωσης στις οποίες υποβαλλόμαστε, στις συνεχείς εκκενώσεις συλλογικών χώρων, στην έλλειψη οξυγόνου και στις περικοπές των δημόσιων δαπανών που σηματοδοτούν μια άμεση επίθεση στη ζωή όλων.
Οι γειτονιές που απεργούν, έξω από συνδικάτα και τις επαγγελματικές κατηγορίες, γεννιούνται από όλα αυτά. Όχι επειδή η εργασία δεν αποτελεί πρόβλημα, ούτε επειδή οι μισθοί δεν έχουν πλέον σημασία. Αντίθετα, η επισφάλεια και η φτώχεια έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα που έχουν αποδιοργανώσει κάθε τομέα. Το φράγμα έχει σπάσει, η επείγουσα ανάγκη είναι τέτοια που πρέπει να μπλοκάρουμε τα πάντα για να προχωρήσουμε μπροστά, για να ξαναβάλουμε τη ζωή στο επίκεντρο.
Και είναι ακριβώς στη ζωή, και στην καθημερινή ζωή ειδικότερα, που παίζεται η κρίσιμη μάχη. Η Verónica Gago* γράφει ότι η «κρίση της κοινωνικής αναπαραγωγής» δεν είναι απλώς μια παρενέργεια του αποικιακού νεοφιλελευθερισμού, αλλά η αρχή μιας ακολουθίας. Tην κρίση ακολουθεί ένας ολοκληρωτικός πόλεμος ενάντια στην αναπαραγωγή, ενάντια στην ικανότητά μας για ζωή, που στοχεύει στη φασιστικοποίηση της.
Οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές, η ιδιωτικοποίηση της υγείας και της εκπαίδευσης, η κατάργηση των επιδομάτων, η νομιμοποίηση της γενοκτονίας σημαίνουν την διαγραφή των συλλογικών και φεμινιστικών μορφών επιβίωσης που τις τελευταίες δεκαετίες έχουν πολιτικοποιήσει την κοινωνική αναπαραγωγή. Είναι μια βίαιη αποκατάσταση που επιδιώκει να επανεγκαταστήσει τις πατριαρχικές, ρατσιστικές και οικογενειοκεντρικές ιεραρχίες.
Για αυτόν τον λόγο, το να ξεκινάμε από τη γειτονιά δεν είναι απλώς μια οργανωτική επιλογή αλλά μια στρατηγική θέση. Να συνδέσουμε την αύξηση των κονδυλίων για τον επανεξοπλισμό με την έλλειψη νοσηλευτών στα νοσοκομεία· τη ρητορική της ασφάλειας με τον σωματικό έλεγχο που υφιστάμεθα στα πάρκα· την εμφάνιση της ακροδεξιάς με τη φίμωση κάθε κριτικής φωνής στα σχολεία· τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες με τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, με τα βιβλία που πρέπει να αγοράσουμε για να επιστρέψουμε στο σχολείο, με το ενοίκιο που πρέπει να πληρώσουμε.
Η φασιστικοποίηση της κοινωνικής αναπαραγωγής γίνεται αισθητή εδώ: όταν η οικονομική και η πατριαρχική βία αλληλοσυνδέονται για να πειθαρχήσουν τα σώματά μας, τον τρόπο της ζωής μας, τις σχέσεις μας, την ίδια μας τη φαντασία.
Το να ξεκινάμε από τις γειτονιές είναι επομένως μια πρόσκληση να ενώσουμε τις κουκίδες. Να δούμε πως οι μάχες δεν διαχωρίζονται ποτέ. Το σύνθημα «Η Παλαιστίνη είναι παντού» δεν είναι ένα συμβολικό σύνθημα αλλά μια συγκεκριμένη προειδοποίηση: αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα θα γυρίσει πίσω σε εμάς ως μπούμερανγκ, έγραψε η Noura Erakat πριν από μερικούς μήνες. Και είναι ήδη εδώ.
Στις 22 Σεπτεμβρίου στο Μιλάνο, πίσω από το πανό «Η γειτονιά Villapizzone-Prealpi μποϊκοτάρει τη γενοκτονία», η γειτονιά μου απήργησε, οδηγώντας εκατοντάδες ανθρώπους στη διαδήλωση. Έχουμε οργανωθεί και θα συνεχίσουμε. Η γειτονιά είναι αποφασισμένη και θα επιμείνει. Δεν είμαστε μόν*. Κι άλλες γειτονιές παίρνουν τον λόγο. Στη Ρώμη, οι γειτονιές Torpignattara, Pigneto και Quadraro ξεκίνησαν την πρώτη απεργία της γειτονιάς τους στις 18 Σεπτεμβρίου, με τη συμμετοχή επιχειρήσεων, συλλόγων, σχολείων και εργαζομένων.
Είναι μια σπίθα που μπορεί να γίνει πυρκαγιά. Γιατί το να μπλοκάρουμε τα πάντα δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από το να μπλοκάρουμε τα πάντα: να διακόψουμε την εφοδιαστική αλυσίδα των όπλων -λιμάνια, αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια- αλλά και την εφοδιαστική αλυσίδα που νομιμοποιεί την κρατική βία. Γι αυτό θα συνεχίσουμε να μπλοκάρουμε σταθμούς, δρόμους, πλατείες, σχολεία και καταστήματα με κάθε κόστος. Επιλέγουμε τη ζωή ενάντια στο θάνατο, γειτονιά με γειτονιά, για να ανατρέψουμε τον κόσμο.
*Αργεντινή ακτιβίστρια, θεωρητικός και ακαδημαϊκός, γνωστή για την εργασία της σε θέματα φεμινισμού, παγκόσμιας πολιτικής οικονομίας και κοινωνικής αναπαραγωγής. Είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και ερευνήτρια στο Εθνικό Συμβούλιο Επιστημονικής και Τεχνικής Έρευνας (CONICET). Επίσης, συμμετέχει στο κίνημα #NiUnaMenos και στον εκδοτικό οίκο Tinta Limón.
πηγή:effimera.org
