Ένας Κόσμος. Πώς μπορούμε να κουβαλάμε πάνω μας το βάρος αυτών που γνωρίζουμε, αυτών που βλέπουμε, αυτών που διαβάζουμε καθημερινά στις ιστορίες από τη Γάζα; Και πώς μπορούμε να μην φωνάξουμε την αγανάκτησή μας, τον θυμό μας, την στοιχειώδη ανάγκη να παραμείνουμε άνθρωποι και επομένως να σταματήσουμε αμέσως το Ισραήλ και τη γενοκτονία;
Δεν μπορούμε, όπως δεν μπορεί πλέον να αρνηθεί ή να κρύψει κανείς τη δύναμη αυτού του λαϊκού αισθήματος, το οποίο χθες εκδηλώθηκε τόσο ξεκάθαρα στους δρόμους όλης της χώρας. Είναι μεγάλο και είναι ισχυρό, διότι παρέμεινε για πολύ καιρό καταπιεσμένο από τις επιφυλάξεις, τις διακρίσεις, την απόσπαση της προσοχής και, συχνά, από την αδράνεια και τη συνενοχή της κυβέρνησης και των πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων.
Είναι ένα συναίσθημα που γίνεται κίνημα. Όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν στην ιστορία, ο αγώνας ενός μικρού λαού δείχνει στον κόσμο το δρόμο της αντίστασης που δεν είναι μόνο ενάντια στον πόλεμο και την εξόντωση, αλλά ενάντια σε όλα όσα κρύβονται πίσω από τον πόλεμο και την εξόντωση, ακόμα και μακριά από τη Γάζα. Άνευ ορίων εκμετάλλευση, ανεξέλεγκτη ανισότητα, βία χωρίς δικαιοσύνη.
Ακριβώς σε αυτή τη σκοτεινή ώρα, οι προσπάθειες ταπείνωσης, με κατηγορίες για αντισημιτισμό, όσων στην ξηρά και τη θάλασσα έχουν το θάρρος να αγωνίζονται για τη σωτηρία των Παλαιστινίων – και των κατοίκων της Γάζας που είναι ακόμα ζωντανοί – επειδή καταλαβαίνουν ότι η σωτηρία τους είναι η σωτηρία ολόκληρου του κόσμου, καταρρέουν. Και είναι ξεκάθαρο ότι, στην πραγματικότητα, η απαράδεκτη και επαίσχυντη ατιμωρησία που προσφέρει η Δύση στο Ισραήλ έχει αναζωογονήσει το θηρίο του αντισημιτισμού.
Αλλά η ατιμωρησία δεν είναι αρκετή, γιατί στην ουσία είναι συνεργασία στην εξόντωση. Για να σταματήσει το Ισραήλ, η Ευρώπη μιλάει αλλά δεν ενεργεί, έγραψαν χθες οι New York Times. Οι ΗΠΑ δεν μιλούν καν, αλλά αυτό ισχύει για τις κυβερνήσεις. Όχι για τις γυναίκες και τους άνδρες που βγήκαν στους δρόμους για να μπλοκάρουν τα πάντα.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν τη φτώχεια δεν δίστασαν να απεργήσουν για τη Γάζα. Η συνδικαλιστική ομοσπονδία καλά θα έκανε να κηρύξει τη γενική απεργία, όπως τους ζητήσαμε να κάνουν από αυτές τις σελίδες. Τα μέλη της ήταν στους δρόμους χθες, γιατί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των σωματείων βάσης, τα οποία πρέπει να ευχαριστήσουμε.
Αλλά το θέμα δεν είναι πλέον τα ακρωνύμια, όπως δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι θέμα τα πρωτοτόκια. Η συμμετοχή συγκλόνισε ακόμη και τους διοργανωτές. Κορίτσια και αγόρια βρέθηκαν στο προσκήνιο. Είναι και αυτοί οι πρωταγωνιστές του αγώνα ενάντια σε ένα μέλλον που δεν μπορεί να είναι μαύρο.
Αλλά μαύρο, κόκκινο, άσπρο και πράσινο σαν τη σημαία που το οδηγεί.
πηγή: ilmanifesto.it
