Σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Μεσούτ Αϊντίν καλούν τη Δευτέρα 12 Μαϊου στην Καμάρα και ώρα 19:00 αντιρατσιστικές συλλογικότητες και ομάδες αλληλεγγύης στους μετανάστες-στριες.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του η Stop War on Migrants στις 9 Απριλίου ο Μεσούτ Αϊντίν ξεκίνησε απεργία πείνας γρήγορου θανάτου στο camp μεταναστών της Φιλιππιάδας της Άρτας, όπου βρίσκεται, με αίτημα να του χορηγηθεί άσυλο και ελευθερία μετακίνησης στη Βόρεια Ευρώπη, όπου βρίσκονται φιλικά και οικογενειακά του πρόσωπα.
«Ερχόμενος από την Τουρκία όπου υπέστη βασανιστήρια, αναζητώντας διεθνή προστασία (άσυλο), έχει βρεθεί παγιδευμένος αυτή τη φορά από το ελληνικό κράτος, το οποίο επί 22 μήνες δεν εγκρίνει την έκδοση του ασύλου του. Έχει παρέλθει ήδη ένας μήνας όπου βρίσκεται σε απεργία πείνας, με τη διοίκηση του camp να παρουσιάζει τον Mesut ως “μη συνεννοήσιμο” και “ασταθή”, λέγοντας πως δεν ενδιαφερεται για την ίδια του την υγεία και ότι δεν δέχεται να τον δει γιατρός. Ο ίδιος επιθυμεί να τον δει συγκεκριμένος γιατρός που εμπιστεύεται, και απαιτεί, φυσικά, να μην γίνει καμία ακούσια παρέμβαση στο σώμα του, όπως αναγκαστική σίτιση. Σημειώνουμε πως η αναγκαστική σίτιση σε απεργό πείνας αποτελεί βασανιστήριο και πως πρέπει να βγει αυτή η ιδέα από τα μυαλά των κρατικών λειτουργών. Ο Mesut Aydin αυτή τη στιγμή ζυγίζει κάτω από 45 κιλά και από εδώ και πέρα είναι πιθανόν να προκληθούν μη επανορθώσιμες βλάβες στα όργανά του. Στις 2 Μαΐου αλληλέγυος κόσμος πραγματοποίησε κινητοποίηση έξω από τη δομή αιτούντων ασύλου Φιλιππιάδας εκφράζοντας τη στήριξη στον αγώνα του, ενώ την ίδια ώρα ο Mesut ενημερώθηκε ότι ξεκινάει η συνέντευξη του ασύλου του. Καθώς δεν έχει βγει ακόμα η απόφαση ο Μεσούτ συνεχίζει την απεργία πείνας και οφείλουμε να σταθούμε στο πλάι του».
Η συλλογικότητα τονίζει μεταξύ άλλων ότι «οι μετανάστ(ρι)ες που φτάνουν στην ελλάδα, υφίστανται ένα ατελείωτο καθεστώς εξαίρεσης. Τα κριτήρια για το άσυλο ολοένα αυστηροποιούνται, η “διοικητική κράτηση” και το πρόσχημα της δήθεν διακίνησης δίνουν απεριόριστη εξουσία για φυλακίσεις μεταναστ(ρι)ών, ενώ τα επιδόματα των εχόντων άσυλο έχουν μήνες να καταβληθούν. Την ίδια στιγμή, οι μετανάστριες που κλείνονται στα camps – ΚΥΤ, βιώνουν την απαξίωση της αξιοπρέπειάς τους, καθώς στερούνται ιατρικής περίθαλψης, πέραν των περιπτώσεων που το Υπουργείο Μετανάστευσης αποφασίσει ότι χρειάζονται τέτοια. Τα camps θέτουν τους μετανάστες αυτομάτως εκτός αστικού ιστού, αποστερώντας τους οποιαδήποτε δυνατότητα κοινωνικής, εργασιακής, πολιτικής δραστηριοποίησης, αφήνοντάς τους στην καλύτερη περίπτωση έρμαια άγριας εκμετάλλευσης μεγαλογαιοκτημόνων και βιομηχάνων τροφίμων. Σε συνδυασμό με αυτά, η δολοφονική πολιτική των επαναπροωθήσεων-pushbacks καθιστά τις μετανάστριες ανθρώπους χωρίς (όπως τα ονομάζει η αστική δημοκρατία) ανθρώπινα δικαιώματα. Η ποινικοποίηση της ίδιας της μετανάστευσης από το ελληνικό κράτος, φανερώθηκε για ακόμα μία φορά με τη φυλάκιση 40 Σουδανών μεταναστών με την κατηγορία της διακίνησης, απλώς επειδή οι περισσότεροι ήταν τα μεγαλύτερα αδέρφια των οικογενειών τους, την ίδια στιγμή που το Σουδάν βρίσκεται σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο».
«Όποιος παύει να είναι πολίτης κάποιας χώρας για τον οποιοδήποτε λόγο ή όποια δεν συμφέρει παραγωγικά, για τον καπιταλισμό αποτελεί απλώς πλεονάζοντα πληθυσμό. Άλλωστε αυτό το αποδεικνύει το καπιταλιστικό σύστημα στην άλλη μεριά της Μεσογείου, όπου ολόκληρος ο πληθυσμός της Παλαιστίνης αυτή τη στιγμή υφίσταται γενοκτονία και διαχρονικά απανθρωποποίηση από το ισραηλινό κράτος, φανερώνοντας τις ομοιότητες των κρατών στη διαχείριση των πλεοναζόντων πληθυσμών. Παράλληλα, οι τεχνικές επιτήρησης μεταναστ(ρι)ών και τα camps δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι έχουν ως παράδειγμα, μεταξύ άλλων, τους προσφυγικούς καταυλισμούς της Γάζας και τις πρακτικές που δοκιμάζονται χρόνια τώρα στους παλαιστίνιους.
Οφείλουμε να στεκόμαστε με αλληλεγγύη στους αγώνες των μεταναστ(ρι)ών για ελευθερία κίνησης, χαρτιά, ζωή με αξιοπρέπεια, να προσπαθήσουμε να διαρρήξουμε τα ρατσιστικά τείχη του ελληνικού κράτους και να διεκδικήσουμε μαζί τις ζωές που επιθυμούμε» καταλήγει στο κάλεσμά της παραθέτοντας μερικά από τα λόγια του Μεσούτ Αϊντίν “..Η αίτησή μου για άσυλο εκκρεμεί εδώ και 22 μήνες χωρίς λύση και δεν έχει δοθεί χρονοδιάγραμμα ή αιτιολόγηση.
Ως εκ τούτου, ζητώ με σεβασμό τα εξής:
Α. Μια σαφή και διαφανή εξήγηση, σε γλώσσα που μπορώ να καταλάβω, σχετικά με τους λόγους για τον παρατεταμένο και άνισο χειρισμό της διαδικασίας ασύλου μου.
Β. Να εξεταστεί η αίτησή μου για άσυλο από αμερόληπτη επιτροπή, υπό την επίβλεψη της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR).
Γ. Να μου χορηγηθεί άδεια ταξιδιού που μου επιτρέπει να μεταφερθώ σε χώρα της Βόρειας Ευρώπης όπου έχω δημιουργήσει οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις…”
