Του Άλκη Αντωνιάδη
Την άνοιξη του 2019 συνάντησα τυχαία τον πρώην πρόεδρο του Ισημερινού Ραφαέλ Κορρέα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών όπου ζούσε αυτοεξόριστος μετά τις χαλκευμένες κατηγορίες που του είχε απαγγείλει η διεφθαρμένη κυβέρνηση του Λένιν Μορένο. Τον πλησίασα και αφού του συστήθηκα τον ρώτησα «και τώρα τι γίνεται στο Εκουαδόρ»; «Είναι δύσκολα τα πράγματα, μου είπε, αλλά έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε»..
Είχε δίκιο ο Κορρέα και πράγματι το κίνημά του, Revolucion Ciudadana, κατάφερε τα επόμενα χρόνια να ανασυγκροτηθεί και να διεκδικεί και πάλι την εξουσία από τους εκπροσώπους της δεξιάς ιμπεριαλιστικής παλινόρθωσης. Μια δύσκολη ανασυγκρότηση σε ένα κράτος που από «παράδεισος της ηρεμίας», τον τελευταίο καιρό έχει μετατραπεί σε παράδεισο των κολομβιανών καρτέλ που χρησιμοποιούν τα λιμάνια του ως κέντρα διακομιδής της κοκαϊνης προς την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.
Το Εκουαδόρ, ωστόσο, τοποθετημένο στο βορειοδυτικό άκρο της λατινικής Αμερικής δεν είναι γνωστό μόνο για το οργανωμένο έγκλημα, το τροπικό του κλίμα και το εμπόριο μπανάνας. Είναι ο τόπος ενός σκληροτράχηλου λαού, απόγονου των κρεολών αλλά και των ιθαγενών ινδιάνων που ξέρει να δίνει και να κερδίζει σημαντικές πολιτικές μάχες. Όπως για παράδειγμα όταν αρνήθηκε να πληρώσει το παράνομο χρέος, πριν από λίγα χρόνια, στο Δ.Ν.Τ ή όπως όταν αποφάσισε στα τέλη της δεκαετίας του 2000 να στηρίξει την μπολιβαριανή επανάσταση του Τσάβες στη Βενεζουέλα με κίνδυνο στις εθνικές του υποθέσεις.
Τα χρόνια πέρασαν, και μετά την «κωλοτούμπα» του «αριστερού» Λένιν Μορένο που τελικά συνεργάστηκε με το Δ.Ν.Τ και του νεοφιλελεύθερου Γκιγιέρμο Λάσο, φτάσαμε στο 2023 όπου ένας τυχοδιώκτης ο Νομπόα, γιος ενός από τους μεγαλύτερους μεγιστάνες μπανάνας στην ήπειρο εξελέγη πρόεδρος. Ο Νομπόα, υπό το πρίσμα των αντι-εγκληματικών πολιτικών, επέβαλε ένα σκληρό καθεστώς καταστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενώ παράλληλα στρατιωτικές και παραστρατιωτικές ομάδες της άκρας δεξιάς δρούσαν και δρουν ανεξέλεγκτα επιδιδόμενες σε ένα ανοιχτό κυνήγι κεφαλών κατά βάση αντιφρονούντων. Την ίδια στιγμή, η ανεργία διευρύνεται ενώ ο ασφυκτικός έλεγχος στις πηγές και τις μονάδες παραγωγής ενέργειας προκαλεί συνεχή μπλακ-άουτ στη χώρα.
Ο Νομπόα, ελέγχει όλο το σύστημα των Μ.Μ.Ε της χώρας, στηρίζει ανοιχτά την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας αναγνωρίζοντας τη ως τη νόμιμη κυβέρνηση ενώ ήταν από τους πρώτους ξένους ηγέτες που έσπευσαν να παραβρεθούν στην ορκωμοσία του Τραμπ στο Λευκό Οίκο. Όλα λοιπόν προμήνυαν, ότι μετά την εκλογή Τραμπ και την επικράτηση του ακροδεξιού Μιλέϊ στην Αργεντινή, η εκλογική θεωρία του ντόμινο θα επιβεβαιώνονταν άμεσα και στο Εκουαδόρ. Τίποτα όμως στην πολιτική δεν είναι βέβαιο χωρίς την αποδοχή του λαϊκού παράγοντα. Η λαϊκή πλειοψηφία, πιστή στις πολιτικές παρακαταθήκες του Κορρεϊσμού, απέτρεψε αυτό το ενδεχόμενο κατά τη διάρκεια των χθεσινών εκλογών. Στηρίζοντας την υποψηφιότητα της Λουϊζας Γκονζάλες, της πρώην υπουργού δικαιοσύνης του Κορρέα αλλά και του αυτόχθονα Λεωνίδα Ίζα του ινδιάνικου κινήματος, απέκρουσε τη μετατροπή της χώρας σε πίσω αυλή του Τραμπισμού, τουλάχιστον κατά τον πρώτο γύρο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που φτάνουν από το Κίτο και το Γουαγιακίλ, ο Νομπόα εξασφαλίζει 44.3%, η Γκονζάλες 43.8% και ο Ίζα 5.5%.
Όλα, επομένως, αναμένεται να κριθούν κατά τον δεύτερο γύρο που θα διεξαχθεί στις 13 Απριλίου. Η επαναληπτική εκλογή αποτελεί τη μεγάλη ευκαιρία της συσπείρωσης του αντι-τραμπικού, αντι-νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου. Με άλλα λόγια, η συνεργασία Γκονζάλες-Ίζα αποτελεί την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την πρώτη εκλογική ήττα των ιμπεριαλιστών και των δορυφόρων τους στην ήπειρο μετά την εκλογή Τραμπ. Αν και ίσως είναι πολιτικά αδόκιμο να διατυπώνουμε θέσεις για το Εκουαδόρ από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι η ενότητα σε περιπτώσεις ακραίας πολιτικής πόλωσης και κοινωνικής διχοτόμησης μπορεί να εγγυηθεί τη νίκη του λαού και της Αριστεράς. Η ευκαιρία για την Αριστερά δεν πρέπει να χαθεί. Ήττα του Νομπόα σημαίνει ήττα του Τραμπισμού και τον δορυφόρων του. Σημαίνει νίκη για τα εκατομμύρια των φτωχών στις παραγκουπόλεις και τα Μπάρριος του Κίτο και του Γουαγιακίλ.
Σε μία χώρα με έντονες ταξικές αντιθέσεις, με μια διεφθαρμένη ελίτ που κυβερνά τα τελευταία χρόνια αλλά και με τις περγαμηνές των λαϊκών κινητοποιήσεων και του πνεύματος του Κορρεϊσμού που είναι πάντα παρόν, οι φτωχοί όχι μόνο δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο εκτός από τις αλυσίδες τους αλλά έχουν τη δυνατότητα ενωμένοι να οικοδομήσουν μια κοινωνία δίκαιη για όλες τις εθνικές ομάδες του πληθυσμού.
