H Άννα Μαρία Γάτου μιλάει στο Alterthess και στην Λουκία Αργυριάδου για την παράσταση στην οποία συμμετέχει «Οι Μεθυσμένοι» του Ivan Vyrypaev. Μια παράσταση για τη σημασία της επαφής και το νόημα που δίνει αυτή στον καθένα/καθεμία, για το πρίσμα της μέθης που δεν ακολουθεί, όμως, το σύνολο της παράστασης ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει πτυχές της καθημερινότητας και της σχέσης μας με την αγάπη
Πώς θα περιγράφατε την παράσταση «Οι Μεθυσμένοι» σε κάποιον που δεν την έχει παρακολουθήσει;
Οι Μεθυσμένοι του Ivan Vyrypaev είναι μία παράσταση «συναντήσεων». Άνθρωποι με πολύ διαφορετικές ιδιότητες και εμπειρίες συναντιούνται και μιλάνε για όσα απασχολούν έναν άνθρωπο στο σήμερα. Όλη η παράσταση διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια μίας νύχτας. Βλέπουμε ανθρώπους σε απροσδόκητες καταστάσεις να προσπαθούν να βρούνε την «επαφή», άλλοτε με τον απέναντί τους και άλλοτε με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Το έργο ασχολείται με διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα, όπως η αναζήτηση της αλήθειας, η ύπαρξη του ανθρώπου, η συνύπαρξη του με το θείο. Πώς φέρνει το έργο αυτά τα ερωτήματα στο σήμερα ώστε να εμπλέξει το κοινό σε αυτή την αναζήτηση;
Στο σήμερα καλούμαστε να επιβιώσουμε σε ένα καθεστώς παραλογισμού σε όλα τα επίπεδα. Από τον καταιγισμό πληροφοριών που λαμβάνουμε, μέχρι τους ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς της καθημερινότητας μας, τις ολοένα σκληρότερες πολιτικές. Οι εξελίξεις μας προλαβαίνουν και εμείς καλούμαστε να προσαρμοστούμε ανά πάσα στιγμή και τότε ίσως βρίσκουμε ένα σημείο στο χρόνο να αναρωτηθούμε τη θέση μας σε αυτό το μέρος που λέγεται πλανήτης Γη. Στη παράσταση βλέπουμε ανθρώπους σε σημαντικές ή και όχι τόσο στιγμές της ζωής τους υπό την επήρεια του αλκοόλ να προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με κάτι που θα τους δώσει νόημα, με τον δικό τους Θεό, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα/καθεμία.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, κ. Παράσχος, τελειώνει το σκηνοθετικό του σημείωμα με την φράση «Και το μόνο που πρέπει να κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να βρούμε ξανά την επαφή». Ποια είναι η δική σας ερμηνεία της έννοιας «επαφή», όπως την περιγράφει;
Νομίζω ότι είναι η φράση που συνοψίζει όλη την παράσταση. Η επαφή είναι κάτι πολύ προσωπικό για τον καθένα. Είναι ο τρόπος που ερμηνεύουμε τον κόσμο, που κοιτάμε ένα άλλο ζευγάρι μάτια, ο τρόπος που νοιαζόμαστε. Ζούμε σε μία εποχή που η εικόνα είναι το κυρίαρχό μέσο κι ότι δεν αναρτάται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οριακά δεν υπάρχει. Επικρατεί ένα αλλεπάλληλο κυνήγι να προλάβουμε τα πάντα, να είμαστε καλοί σε όλα κι εκεί είναι που ξεχνάμε πως είναι απλώς να «υπάρχουμε μαζί»,
Το έργο είναι γραμμένο το 2012, μέσα στην παγκόσμια οικονομική και αξιακή κρίση. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος χαρακτήρας ή στιγμή του έργου που θεωρείτε ότι είναι καθοριστικός για το έργο και την ηθογραφία της εποχής μας;
Υπάρχει μία στιγμή στη παράσταση όπου ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο ηθοποιός που υποδύεται τον Λόρενς, μας μεταφέρει ένα μήνυμα από τον Θεό, «γιατί ο Θεός μιλάει με τον κόσμο μέσω μεθυσμένων». Μιλάει για όλη τη σύγχρονη κουλτούρα, τη ψυχοσύνθεση του δυτικού ανθρώπου, την ματαιότητα της καθημερινότητας και τη σχέση μας με την αγάπη. Είναι ένας αποκαλυπτικός μονόλογος που με συγκινεί κάθε φορά που τον ακούω.
Πείτε μας κάποια λόγια για τον χαρακτήρα που υποδύεστε; Πώς συνδεθήκατε μαζί του;
Μία μεγάλη πρόκληση στη παράσταση είναι ότι όλοι οι ηθοποιοί υποδυόμαστε 2-3 ρόλους και είμαστε σχεδόν συνέχεια επί σκηνής. Αν και δε θέλω καθόλου να διαλέξω, θα πω για την Μάγδα που είναι ο πρώτός ρόλος που έχω στη παράσταση. Η Μάγδα έχει μόλις παντρευτεί, αλλά δεν είναι πραγματικά χαρούμενη. Φαίνεται να της λείπει κάτι και να μη μπορεί να καταλάβει τι, φαίνεται να δυσκολεύεται να κατανοήσει την αγάπη.
Δε ξέρω πως συνδέθηκα, πάντως κάπως ήρθαν και κούμπωσαν κάποια λόγια μέσα μου από την αρχή. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τα έχω πει εγώ. Νιώθω ότι είναι ένα κείμενο που δε μπορείς να μη ταυτιστείς με κάποιον από τους χαρακτήρες, γιατί είναι όλοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με προβλήματα και υπαρξιακές αναζητήσεις που μοιάζουν με τις δικές μας.
Οι αντι-ήρωες του έργου βρίσκονται σε κατάσταση μέθης. Πώς προσπαθείτε να προσεγγίσετε αυτή την κατάσταση αποφεύγοντας τα κλισέ και εστιάζοντας στο βάθος του κειμένου;
Η μέθη είναι μία κατάσταση όπου οι άμυνες πέφτουν και το μυαλό μας σκέφτεται σε άλλες ταχύτητες. Θέλαμε να αποφύγουμε να είναι μία «μεθυσμένη» παράσταση καθ’ όλη τη διάρκεια. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ανδρέα Παράσχου, προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τους ρόλους υπό το πρίσμα της μέθης, χωρίς ωστόσο να είναι παρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια των σκηνών. Είναι μία οπτική που υποστήριξε και ο ίδιος ο Ιβάν Βιριπάγιεφ σε μία συνάντηση που είχαμε την μεγάλη χαρά να κάνουμε μαζί του για τους Μεθυσμένους κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού του στη Θεσσαλονίκη.
Ποια είναι η πιο αξέχαστη στιγμή από την προετοιμασία ή την πρόβα αυτής της παράστασης;
Υπάρχει μία χορογραφία στη παράσταση, που προέκυψε σε μία από τις πρώτες μας πρόβες με αφορμή ένα ποίημα που είναι γραμμένο στην εισαγωγή του κειμένου των Μεθυσμένων, το «Ρουμπαγιάτ». Εκείνη η πρώτη φορά που χορέψαμε όλοι μαζί τον «ψίθυρο του Θεού» μου έχει χαραχθεί στη μνήμη σαν ένα όνειρο, μια διαστολή στο χρόνο.
Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός στο ελεύθερο θέατρο στη Θεσσαλονίκη;
Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η ίδια η καθημερινότητα. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε, ένας ηθοποιός στο ελεύθερο θέατρο καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο και τρεις δουλειές στη καλύτερη περίπτωση κι αυτό φυσικά έχει τις αντίστοιχες συνέπειες.
Αν μπορούσατε να προβάλλετε ένα μήνυμα της παράστασης προς το κοινό, ποιο θα ήταν αυτό;
Και το μόνο που πρέπει να κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να βρούμε ξανά την επαφή…
Η ταυτότητα της παράστασης
Δεκατέσσερις χαρακτήρες, από τον διευθυντή ενός μεγάλου φεστιβάλ κινηματογράφου μέχρι μια πόρνη πολυτελείας, όλοι τους βρίσκονται στις πιο παράλογες καταστάσεις, κατά τη διάρκεια μιας μόνο νύχτας. Ένας από αυτούς βρίσκεται σε ένα μπάτσελορ πάρτι, ένας άλλος επιστρέφει στο σπίτι μετά από ένα επίσημο δείπνο και κάποιοι άλλοι πίνουν μέχρι τελικής πτώσης στο σπίτι με τους φίλους τους. Δε τους συνδέει μόνο το γεγονός ότι ο καθένας από αυτούς είναι τύφλα στο μεθύσι. Αυτή η μέθη δεν χαλαρώνει απλώς τη γλώσσα τους, αλλά θέτει σε κίνηση μια αλυσίδα απροσδόκητων συνομιλιών για την αληθινή αγάπη και την επιθυμία να ζήσουν χωρίς φόβο, επιτρέποντάς τους να έρθουν αντιμέτωποι με την κατανόηση της ιδέας του θείου μέσα στην ανθρωπότητα.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Στους Μεθυσμένους ο Ivan Vyrypaev καταπιάνεται με θέματα που αφορούν την ύπαρξη του ατόμου, την αναζήτηση του εαυτού και της αλήθειας, αναδεικνύοντας την ρευστότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Πρόσωπα διαφορετικών ηλικιών και ιδιοτήτων – εν μία νυκτί- υπό την επήρεια του αλκοόλ αναζητούν την προσωπική τους αλήθεια, τον δικό τους Θεό, φανερώνοντας όλα τα βαθιά ερωτήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Τί είναι ο έρωτας; Πού βρίσκεται η ευτυχία; Πώς μοιάζει ο ψίθυρος του Θεού; Είναι όλα σε αυτόν τον κόσμο προαποφασισμένα; Όλοι οι χαρακτήρες ισορροπούν στο ίδιο σχοινί, έτοιμοι να πέσουν.
Σε μία εποχή που υπάρχει μια συνεχόμενη μέθη με αυτά που μας «ποτίζουν», αυτοί οι άνθρωποι είναι γυμνοί, αποκαλύπτοντας τον εαυτό τους με τα φωτεινά αλλά και τα σκοτεινά τους στοιχεία. Είναι άνθρωποι του 21ου αιώνα, βυθισμένοι και «μεθυσμένοι» στην σκέψη, τη θλίψη και τον υπαρξισμό.
-Και το μόνο που πρέπει να κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να βρούμε ξανά την επαφή.
Ανδρέας Παράσχος
Συγγραφέας: Ivan Vyrypaev
Μετάφραση: Δαυίδ Μαλτέζε
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Παράσχος
Σκηνικά / Κοστούμια: Μαρίνα Κωνσταντινίδου
Κίνηση: Τάσος Παπαδόπουλος
Μουσική: Μαρενγκλέν Μπούζο
Γραφιστικός σχεδιασμός: Ζωή Πάπαρη
Φωτιστικός σχεδιασμός: Αθηνά Μπανάβα
Trailer: Αθηνά Τρούσσα, Ιάσονας Πρελορέντζος, Μαλβίνα Παπάζογλου
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσινάρης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Αλεξάνδρα Κασιούμη
Παραγωγή: Bloom Theatre Group
ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ
Άννα-Μαρία Γάτου
Γιώργος Κωνσταντίνου
Βασίλης Μπόγδανος
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Υρώ Τσάμογλου
