Enzo Traverso, Η Γάζα μπροστά στην Ιστορία, μετάφραση: Νίκος Κούρκουλος, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου 2024, σελ. 130
[Ύ]παγε τώρα και πάταξον τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσον παν ό,τι έχει και μη φεισθής αυτούς· αλλά θανάτωσον και άνδρα και γυναίκα και παιδίον και θηλάζον και βουν και πρόβατον και κάμηλον και όνον.
Σαμουήλ Α΄, α΄, 3
Την εντολή του Θεού, όπως εκτίθεται στη Βίβλο, χρησιμοποίησε ο Νετανιάχου, ένα χρόνο πριν, για να δημοσιοποιήσει την επιδίωξή του να αφανίσει τη Γάζα. Καθαρότερη διατύπωση της πρόθεσης για γενοκτονία των Παλαιστινίων δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Έκτοτε, χωρίς σταματημό, το γενοκτονικό σχέδιο υλοποιείται απαρέγκλιτα με τη σαφή υποστήριξη της Δύσης. Ακροκεντρώες και δεξιές ευγενείς ψυχές, στρατευμένες όσο ποτέ, επιχειρηματολογούν υπέρ του απόλυτου δικαιώματος του Ισραήλ στη «νόμιμη άμυνα». Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου εναντίον ισραηλινών αμάχων είναι πράξη που δικαιολογεί την ισραηλινή αντεπίθεση, σε όση έκταση είναι «αναγκαίο». Ο θάνατος 50000 Παλαιστινίων, μεταξύ των οποίων ίσως και 30000 παιδιά, είναι εύλογη αντίδραση. Άλλωστε, η αναλογία 50 προς 1 θανάτων μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών είναι ένα αριθμητικό δεδομένο καθόλα συμβατό με την πρόκληση που αντιμετωπίζει ο πολιτισμός από την βαρβαρότητα.
Ήδη από το 1983, ο αρχηγός του ισραηλινού στρατού, του διαβόητου Τσαχάλ, χαρακτήριζε τους Παλαιστίνιους «μαστουρωμένες κατσαρίδες μέσα σε ένα μπουκάλι». Η ζωολογική γλώσσα, την οποία πληθωριστικά χρησιμοποιούν οι σιωνιστές, παρηχεί εντυπωσιακά όμοια με την αποικιοκρατική γλώσσα και, ακόμη πιο χαρακτηριστικά, με τη ναζιστική. Άλλωστε, οι εξτρεμιστές της κυβέρνησης Νετανιάχου δεν κρύβουν την προσφυγή τους σε όρους όπως ο κατεξοχήν χιτλερικός του Lebensraum, του «ζωτικού χώρου».
Είναι, όμως, γενοκτονία αυτό που συμβαίνει στη Γάζα; Ή πρόκειται για ακόμη μια σκόπιμη υπερβολή των αντισημιτών;
Σύμφωνα με το άρθρο ΙΙ της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών το 1948 -έτος ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ- διαπιστώνεται γενοκτονία όταν διαπράττονται πράξεις «με την πρόθεση να αφανιστεί, εντελώς ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα ως τέτοια». Πρόκειται για «διαδικασία, που περιλαμβάνει τις εξής μορφές: α) θανάτωση μελών της ομάδας, β) σοβαρές βλάβες στη σωματική ή πνευματική ακεραιότητα μελών της ομάδας, γ) το γεγονός να εκτίθεται εσκεμμένα η ομάδα σε συνθήκες ζωής, που στοχεύουν να προκαλέσουν τον φυσικό της αφανισμό, εντελώς ή εν μέρει, δ) μέτρα που αποσκοπούν να εμποδίσουν γεννήσεις στο εσωτερικό της ομάδας».
Όποιος δεν αναγνωρίζει στα παραπάνω αυτό που συμβαίνει στη Γάζα έχει θέματα να λύσει, ακόμη και στοιχειώδους ορθολογικότητας. Αν και, προφανώς, το ζήτημα δεν αφορά πρωτίστως την ορθολογικότητα -η οποία, ως γνωστόν, για τους κυρίαρχους, έχει αξία μόνο στην περίπτωση, που τους ευνοεί.
Η εμπειρία της Σοά υπήρξε ο βασικός λόγος για τον οποίο οι Χορκχάιμερ και Αντόρνο, αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Διαλεκτική του Διαφωτισμού, διατύπωσαν την άποψη ότι η «επικράτηση του Λόγου» υπήρξε μοιραία σε ό,τι αφορά την απανθρωποποίηση του κόσμου. Οι ναζιστικές βιομηχανικές μέθοδοι εξολόθρευσης στα στρατόπεδα εξόντωσης ήταν γέννημα αυτής της συνθήκης. Μετά το Άουσβιτς δεν μπορούσε πια να γραφτεί ποίηση. Δεδομένου, μάλιστα, πως η Επανάσταση είχε ηττηθεί, κατά πάσα πιθανότητα, οριστικά, η ελπίδα είχε εκλείψει.
Η αποδοχή, από τους ακροκεντρώους, τους δεξιούς, αλλά και τους ακροδεξιούς, της, απεριόριστα δολοφονικής σφοδρότητας, ισραηλινής «απάντησης» στη βαρβαρότητα της Χαμάς, βασίζεται σε ένα σχήμα διαφοράς: το Ισραήλ είναι τόπος πολιτισμού, η Γάζα, αλλά και η «Αραβία», γενικά, είναι τόπος αιμοδιψών βαρβάρων, σιχαμένων κατσαρίδων. Η εργαλειακή ορθολογικότητα, την οποία επισήμαιναν, με απόγνωση οι Χορκχάιμερ και Αντόρνο, είναι ένα εύλογο όπλο του διακινδυνεύοντος πολιτισμού.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό επικαλούνται και οι στρατιωτικοί του Ισραήλ, για να τονίσουν, ακριβώς, τη διαφορά τους από τη Χαμάς.
Η Χαμάς χτυπάει στα τυφλά, οι βόμβες της είναι «χαζές», σε αντίθεση με τον Τσαχάλ που ρίχνει μόνο «έξυπνες». Ο Τσαχάλ ενσαρκώνει την τεχνολογική πρόοδο: οι βόμβες του επιλέγουν τους στόχους με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Να, πώς το θέτει ένα στρατιωτικός αξιωματούχος:
«[Τ]ίποτε δεν συμβαίνει κατά τύχη. Όταν ένα τρίχρονο κοριτσάκι σκοτώνεται σε ένα σπίτι στη Γάζα, είναι επειδή κάποιος στον στρατό είχε αποφασίσει ότι δεν έχει σημασία που θα σκοτωθεί, ότι ήταν το αντίτιμο για να χτυπηθεί [κάποιος άλλος] στόχος. Εμείς δεν είμαστε Χαμάς. Αυτές δεν είναι ρουκέτες, που ρίχνονται στην τύχη. Ξέρουμε με ακρίβεια πόσες παράπλευρες απώλειες υπάρχουν σε κάθε σπίτι» (σελ. 35).
Προσωπικά, δεν έχω ακούσει δημόσια τίποτε χειρότερο από κάποιον δηλωμένο ναζιστή.
Για να γίνει «καλύτερο», όμως, έχει γνήσιο ενδιαφέρον (sic) η τοποθέτηση στελέχους του Τσαχάλ μετά από τον φόνο επτά μελών ανθρωπιστικών οργανώσεων, τον Απρίλιο:
«[Ήταν ένα δυσάρεστο ατύχημα]. [Κ]ανείς δεν θέλει να ξοδεύει πανάκριβες βόμβες πάνω σε ασήμαντα άτομα» (σελ. 36).
Η Χαμάς σκότωσε βαρβαρικά 1200 άτομα, ο Τσαχάλ 50000 επιστημονικά. Και χωρίς να βάλουμε τις χιλιάδες χιλιάδων, που προηγήθηκαν, δεκαετίες τώρα.
Δικαιολογεί αυτό τη βαρβαρότητα της 7ης Οκτωβρίου; Κατά τον Τραβέρσο, όχι. Δείχνει, όμως, καθαρά, πόσο ο δολοφονικός σιωνισμός αποτελεί την καλύτερη βάση για την επέκταση της τρομοκρατίας, καθώς και για την καλλιέργεια του αντισημιτισμού. Η Μελόνι και η Λεπέν δεν είναι τυχαίο ότι παίρνουν το μέρος του Νετανιάχου τόσο ανεπιφύλακτα όσο οι πολιτικοί τους πρόγονοι πήγαιναν αγκαζέ με τον Χίμλερ και τον Μέγκελε.
Όπως δεν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι η Μέρκελ και ο Σολτς έχουν διαβεβαιώσει επανειλημμένα ότι η άνευ όρων υπεράσπιση του Ισραήλ έχει την ισχύ της «κρατικής λογικής» (Staatsraison) για τη Γερμανία. Που σημαίνει τη συγγνωστή παράβαση του νόμου στο όνομα «μιας υπέρτερης επιταγής ασφαλείας».
«Πολλοί παρατήρησαν ότι η Γάζα είναι η νιοστή γενοκτονία που πραγματοποιείται είτε επιδοκιμάζεται από τη Γερμανία σε λίγο περισσότερο από ένα αιώνα, μετά τον αφανισμό των Χερέρο και των Νάμα στην αποικιακή Ναμίμπια μέχρι την εξόντωση των εβραίων και των τσιγγάνων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κυκλοφορεί σήμερα στο δίκτυο μια ιδιαίτερα δηκτική ατάκα: “Η Γερμανία δεν μπορούσε να χάσει αυτήν την ευκαιρία: όταν υπάρχει γενοκτονία, είναι πάντα με την πλευρά του μακελάρη”» (σελ. 57).
Οι Παλαιστίνιοι βιώνουν μια συνθήκη διαρκούς βίας και ταπείνωσης, μια συνθήκη ακραίας απόγνωσης. Συγκροτούν «μια κοινότητα βασάνων και μνησικακίας». Η χαιρεκακία, που επέδειξαν, μετά τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου, αντιστοιχεί σε ένα εύλογο ανθρώπινο συναίσθημα. «Για μια φορά, ο τρόμος, η ανημποριά, ο φόνος και η ταπείνωση άλλαξαν στρατόπεδο» (σελ. 82).
Όπως σημειώνει ο Τραβέρσο, «σε μια ελεύθερη κοινωνία, η Χαμάς θα ήταν, αναμφίβολα, ο κυριότερος εχθρός της αριστεράς» (σελ. 84)». Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου ήταν πράξη τρομοκρατίας. Παντού και πάντα, η δολοφονία αμάχων, μεταξύ των οποίων παιδιά, συνιστά έγκλημα, που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί και πρέπει να καταδικαστεί. «Η απαραίτητη καταδίκη αυτών των μέσων δράσης, όμως, δεν αμφισβητεί το θεμιτό -αναγνωρισμένο από το διεθνές δίκαιο- της αντίστασης στην κατοχή, αντίστασης που περιλαμβάνει και την χρήση των όπλων» (σελ. 86). Η τρομοκρατία δεν είναι ποτέ όμορφη ή συναρπαστική, μερικές φορές μπορεί να είναι ανατριχιαστική, όμως εκείνη των καταπιεσμένων γεννιέται από εκείνη των καταπιεστών. Η αντίσταση, π.χ., στη γερμανική κατοχή στην Ευρώπη ανέλαβε πάρα πολλές φορές τρομοκρατικές ενέργειες, με την πλήρη έννοια της λέξης.
Η «άρνηση» της βίας, «απ’ όπου κι αν προέρχεται», είναι η κλασσική μέθοδος υποστήριξης του αποικιοκράτη, του φασίστα, του εγκληματία κατά της ανθρωπότητας. Είναι άρνηση της βίας του ταπεινωμένου πλάσματος απέναντι στον εξανδραποδισμό του. Άρνηση της πραγματικής αυτοάμυνας του αδύναμου απέναντι στο τέρας, που τον κατασπαράσσει χωρίς σταματημό.
Η υποκριτική «απέχθεια προς τη βία» των δεξιών, ακόμα και των πράσινων και σοσιαλφιλελεύθερων γερακιών της Γερμανίας, είναι απλό πρόσχημα για την ενθουσιώδη υποστήριξη της γενοκτονίας. Όπως σημείωνε ο Αμερί, “[η] ελευθερία και η αξιοπρέπεια, για να είναι τέτοιες πρέπει να κατακτηθούν με τη βία […] Η εκδικητική βία, σε αντίθεση με την καταπιεστική βία, δημιουργεί μια αρνητική ισότητα, μια ισότητα της οδύνης […] Η επαναστατική βία είναι εξαιρετικά ανθρώπινη”. Η αξιοπρέπεια του καταπιεσμένου εκφραζόταν “ρίχνοντας μια μπουνιά στο πρόσωπο” του καταπιεστή του -μόνο έτσι μπορεί να επιβεβαιώσει την ανθρωπινότητά του.
Τόσο απλά, τόσο καθαρά.
***
Είναι ναζί ο Νετανιάχου;
Ναι, είναι.
Όποιος επικαλείται το Ολοκαύτωμα, για να δικαιολογήσει τη «σφαγή των νηπίων», δεν είναι παρά ένας άθλιος.
Όπως έγραψε ο, γνωστός αντισημίτης, Πρίμο Λέβι, “αυτό είναι το αγαπημένο επιχείρημα του Μπέγκιν. Κι εγώ αρνούμαι την εγκυρότητα ενός τέτοιου επιχειρήματος”.
«Στα μάτια του δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο Μπέγκιν ήταν “φασίστας”, σκεφτόταν μάλιστα ότι και ο ίδιος ο Μπέγκιν θα αποδεχόταν πρόθυμα αυτόν τον ορισμό. Αλλά, σήμερα, σε σύγκριση με τον Νετανιάχου, ο Μπέγκιν θα περνούσε για μετριοπαθής» (σελ. 107).
