Λέγεται συχνά, τελευταία, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί λάθος δημοσιότητα. Νομίζω πως πρόκειται για εσφαλμένη διατύπωση. Ο όλος ΣΥΡΙΖΑ -από τον Φάμελλο και τη Δούρου (;) ως τη Τζάκρη και τον Πέτρο Παππά (!)- μόνο τέτοια δημοσιότητα δικαιούται να δημιουργεί.
Η τωρινή συζήτηση (;) αναφορικά με το φιλοσοφικό απόφθεγμα, που χρησιμοποίησε η Ακρίτα, προκειμένου να βοηθήσει, στο εθνοσωτήριο έργο του, τον Κασσελάκη, έχει, κατά τη γνώμη μου πάλι, πάρει λάθος προσανατολισμό. Το σωστό είναι, σε τέτοιες περιπτώσεις, να παίρνεις υπόψη σου κυριολεκτικά αυτό που λέει η συγγραφεύς.
Για την Ακρίτα, λοιπόν, το ουσιώδες, για το οποίο ζήτησε και συγγνώμη, άλλωστε, δεν ήταν η προσβολή προσωπικότητας (!) του γιου της πλύστρας, αλλά το γεγονός πως… δεν ήταν ο Λένιν αυτός που το είπε. Αυτό, δηλαδή, που έχει «κόψει τα πόδια» της Ακρίτα είναι το ασύγγνωστο σφάλμα να αποδώσει την, αληθή κατά τα άλλα, πρόταση, στο Λένιν.
Αυτή, μια λ-μ, μια λενινίστρια-μαρξίστρια -πρώτα λενινίστρια, μετά μαρξίστρια- να κάνει τέτοιο λάθος; Αυτή, μια λ-μ;
Κι όμως είναι συγχωρητέο το ατόπημα. Μια τόσο εμβριθής, επαναστατική, πραγματικά, διατύπωση, που μπορεί, σε λιγότερες από δέκα λέξεις, να αναπτύσσει μια τόσο περιεκτική ταξική ανάλυση -από τον χορτασμένο μέχρι την πλύστρα- δεν είναι εύλογο να αποδοθεί στο μέγιστο επαναστάτη;
Η Ακρίτα είναι η Ακρίτα, ο Αποστολάκης είναι ο Αποστολάκης, ο Πολάκης είναι ο Πολάκης, η Τζάκρη είναι η Τζάκρη, ο Κασσελάκης είναι ο Κασσελάκης -και κάποιες χιλιάδες ακόμη. Οι ταυτολογίες, που συνιστούν προτάσεις σαν αυτές, είναι τόσο δηλωτικές, που δεν χρειάζεται καμιά περαιτέρω ανάλυση. Όλοι καταλαβαίνουν τι θα πει η πρόταση «η Ακρίτα είναι η Ακρίτα».
Όλοι αυτοί, βέβαια, είναι επιλογές, ως πρώτες μούρες, του όλου κόμματος Τσίπρα μετά το ’15: από τους Νίκους Παππάδες ως τους σημερινούς ΝεΑρινούς, όλοι συνέδραμαν, στο μέτρο, που τους αντιστοιχούσε. Ήταν όλοι μαζί «κυβερνώσα» βλέπετε και «διευρύνονταν».
Φτάνει, όμως, με τα «πολιτικά». Ας εστιάσουμε στα «ιδεολογικά».
Τα οποία, για να είναι προσιτά, στις πλύστρες, που, γαμώτο, ψηφίζουν κι αυτές, θα πρέπει να φροντιστούν παιδαγωγικά. Τι καλύτερο, από παιδαγωγική άποψη, όμως, από τη χρήση ρητών διασήμων προσώπων -όπως ο Λένιν, εν προκειμένω;
Ο Τσίπρας το έκανε συχνά μετά την πρωθυπουργοποίησή του. Πρόσφατα, σε ένα ημι-εργοδοτικό φόρουμ, από αυτά που συχνάζει από όταν έγινε ίδρυμα, τον άκουσα να λέει: «όπως είπε και ο Όσκαρ Ουάιλντ…».
Έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι είναι πιο πιθανό να έχει διαβάσει ο Ουάιλντ Τσίπρα παρά ο Τσίπρας Ουάιλντ.
Για του λόγου το αληθές, θα ιστορήσω ένα περιστατικό, που δεν είναι ανέκδοτο, αλλά σπαρταριστή πραγματικότητα.
Πρέπει να ήταν κάπου στα 2012. Είχαμε οργανώσει μια μεγάλη εκδήλωση στις εγκαταστάσεις της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ στην Θεσσαλονίκη. Μιλούσε ο Τσίπρας και η Ναόμι Κλάιν. Σε μια αποστροφή του λόγου του, ο αληθινά αμίμητος ηγέτης λέει: «όπως είπε ο Ναόμι Κάμπελ…».
Δεν κάνω πλάκα. Είπε Κάμπελ την Κλάιν!
Το γεγονός πως επρόκειτο για λάπσους δεν σώζει την κατάσταση. Άλλωστε, «όπως είπε ο Φρόιντ…», το λάπσους είναι παράθυρο προς τα «βάθη της ψυχής».
Χρήστης αποφθεγμάτων είναι και ο Κασσελάκης. Το αγαπημένο του είναι «όπως είπε και ο Γκράμσι…». Α, ρε καημένε Αντόνιο.
Αρκετά, όμως.
Ό,τι κι αν έγινε στην περίπτωση της Ακρίτα, δεν θα της στερηθεί το δικαίωμα να νιώθει γενναία. Όπως είπε, στην φωτογραφία της ανάρτησης, υπήρχε η πισίνα της γιατί δεν έχει τίποτε να κρύψει.
Αυτή δεν υπήρξε κόρη πλύστρας κι έτσι δεν υπάρχει κανείς λόγος να είμαστε καχύποπτοι πως έκανε κάτι ανήθικο, για να την αποκτήσει. Αν ήταν κόρη πλύστρας και είχε, έστω σηπτική δεξαμενή, τότε, προφανώς, και θα ετίθετο ζήτημα.
Δείτε, όμως.
Η προπέτεια των μεγαλοαστών ίσως δείχνει αδυναμία περισσότερο από ό,τι δύναμη.
