Με αφορμή την απόρριψη της ΜΠΕ της Μαρίνας Καλαμαριάς, τόσο από το Δημοτικό Συμβούλιο της Καλαμαριάς, όσο και από την Μητροπολιτική Επιτροπή Θεσσαλονίκης, δημοσιεύεται σε διάφορα τοπικά site (π.χ. δείτε εδώ) η ανακοίνωση του ΤΑΙΠΕΔ που απαντά επιλεκτικά σε σημεία των αποφάσεων των δύο αυτοδιοικητικών οργάνων.
Οι απαντήσεις του ΤΑΙΠΕΔ προσπαθούν να «εξηγήσουν» ότι αυτό που προτείνουν, με βάση την υπό διαβούλευση ΜΠΕ, είναι σύμφωνο με το Προεδρικό Διάταγμα του 2023 και σημαντικά μικρότερο (αναφορικά με τη δόμηση και το ύψος των κτηρίων) από αυτό που επιτρεπόταν με τον αρχικό νόμο του 1993.
Αλλά δεν μας εξηγούν:
- γιατί είναι αναγκαία μια επιπλέον επίχωση στον κεντρικό προβλήτα της Μαρίνας και η δόμηση σε αυτόν (δηλαδή πρώτο στο κύμα) του ξενοδοχείου, συνολικής κάλυψης 8.000 τ.μ.; Οπότε το ξενοδοχείο θα αποτελεί το 54% της συνολικής κάλυψης των 14.900 τ.μ. που σχεδιάζουν ή αλλιώς το 70% του υποτομέα 2 Α (συνολικής επιφάνειας 11.429 τ.μ.) και άρα η συνολική κάλυψη στον Τομέα 2 (συνολικής έκτασης 59.704 τ.μ.) θα είναι 0,229.
- γιατί για να τεκμηριωθεί η «ανάπτυξη του θαλάσσιου τουρισμού στη Μεσόγειο με σκάφη αναψυχής», γίνεται αναφορά σε μελέτη του 2014. Για να τεκμηριωθεί η θέση ότι υπάρχουν «ελλείψεις θέσεων ελλιμενισμού σκαφών αναψυχής», αναφέρεται δημοσίευμα του 2012. Για τις «αναδυόμενες (τουριστικές) αγορές στις ακτές της Μεσογείου», αναφέρεται έκθεση του 2011. Ομοίως για το ότι υπάρχουν «ελλείψεις θέσεων ελλιμενισμού για μεγάλα τουριστικά σκάφη», αναφέρεται μελέτη του 2011. Για το ότι είναι «αναγκαία η χερσαία τουριστική ανάπτυξη των μαρινών», γίνεται παραπομπή σε μελέτες του 1984 και 2008. Δηλαδή, όλοι οι «στόχοι» της «ανάπτυξης» της Μαρίνας Καλαμαριάς, τεκμηριώνονται(!) με παραπομπές σε βιβλιογραφικές πηγές/μελέτες που έχουν δημοσιευτεί πολλά χρόνια πριν, με την πιο «πρόσφατη» να αναφέρεται ότι είναι του 2014. Δηλαδή, το σύνολο των παρουσιαζόμενων στοιχείων είναι παρωχημένα στοιχεία στα οποία, όπως είναι προφανές, δεν έχουν ληφθεί υπόψη (αφού είναι προγενέστερα) τόσο η οικονομική και αναπτυξιακή κρίση που προκάλεσε η πανδημία του COVID-19, όσο και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η κλιματική αλλαγή έχει καταστήσει την Μεσόγειο ως μια από τις δυσμενέστερες (hot spots) περιοχές του πλανήτη μας, όπου χρειάζεται μια άλλη πολιτική τουριστικής ανάπτυξης, αν ο στόχος είναι ένα βιώσιμο μέλλον.
- γιατί η ΜΠΕ δεν επικεντρώνεται σε σημαντικά περιβαλλοντικά θέματα όπως αυτά της αέριας ρύπανσης τόσο στη φάση κατασκευής (αφού στην περιοχή των έργων εκτός από τις κατασκευαστικές εργασίες για να γίνουν οι διαμορφώσεις, επιχωματώσεις και η δόμηση των κτηρίων, θα εγκατασταθεί μηχάνημα θραύσης και διαλογής υλικού) όσο και στη φάση της σχεδιαζόμενης λειτουργίας, που θα επιβαρύνει την ήδη αυξημένη οδική κυκλοφορία στην παραλιακή περιοχή της Καλαμαριάς. Όμως είναι γνωστό (για αυτό άλλωστε υπάρχουν και σχετικές καταδίκες της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο), και υπερβάσεις υπάρχουν για τα αιωρούμενα σωματίδια ΡΜ10 και ΡΜ2.5 (ακόμη και στην περιοχή της Καλαμαριάς) και δεν έχει ακόμη εκπονηθεί κανένα σχέδιο αντιμετώπισης από τους υπεύθυνους φορείς (ΥΠΕΝ και ΠΚΜ).
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι αυτή τη φορά που τα αυτοδιοικητικά όργανα (Δημοτικό Συμβούλιο και Μητροπολιτική Επιτροπή) απέρριψαν την ΜΠΕ, το ΤΑΙΠΕΔ δημοσιοποίησε κάποιες απαντήσεις σε μερικά από τα θέματα που οι αποφάσεις των οργάνων αυτών αναφέρουν, κάτι που δεν είχε γίνει όταν τα αντίστοιχα όργανα, σε παλαιότερες συνεδριάσεις τους (και με διαφορετική σύνθεση) είχαν αποδεχτεί μερικώς την προταθείσα ΣΜΠΕ (Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών επιπτώσεων) για την «αξιοποίηση» της Μαρίνας Καλαμαριάς και είχαν προτείνει μείωση του συντελεστή δόμησης και την μη κατασκευή ξενοδοχείου και κατοικιών.
*Ο Γιάννης Ν. Κρεστενίτης είναι Ομότιμος Καθηγητής Παράκτιας Τεχνικής & Ωκεανογραφίας στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ
Διαβάστε ακόμη: Για τη ΜΠΕ της «αξιοποίησης» της Μαρίνας Αρετσούς: Ένα real estate σχέδιο ενάντια στους δημόσιους χώρους
