Τον τελευταίο χρόνο εργαζόμαστε στον οικισμό Αγίας Σοφίας (με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, του ψυχολόγου, της εμψυχώτριας ενηλίκων, της κοινωνικής λειτουργού) και όπως είναι λογικό τα τελευταία γεγονότα δεν μπορούν να μας αφήσουν αμέτοχες. Όλες εμείς, που βρισκόμαστε κάθε μέρα στον οικισμό Αγίας Σοφίας και έχουμε την τύχη να συνομιλούμε με ανθρώπους και παιδιά που βιώνουν στο πετσί τους την κρατική αναλγησία δεν μπορούμε να μην μιλήσουμε για τον Κώστα, την Μελίνα, τον Νίκο, τον Βασίλη, την Ταξιαρχούλα, που προσπαθήσαμε να είμαστε δίπλα τους όταν πήγαν στο δημοτικό, που κάθε μέρα τους λέμε γιατί είναι σημαντικό να μάθουν να διαβάζουν και να κρατάν το μολύβι, που όταν αρραβωνιάζονται και κάνουν παιδιά προσπαθούμε και πάλι να τους πιάσουμε το χέρι για να τους πούμε πως είναι και αυτά ακόμη παιδιά…
Τώρα όμως, όπου ο κάθε δημοσιογράφος, ο κάθε Blogger βγαίνει και μιλάει για τους εγκληματίες Ρομά, τους ληστές, τους αδίστακτους, τους, τους, τους… ήρθε η ώρα να πάρουμε όλοι/ες θέση σε όλο αυτό που τόσα χρόνια συμβαίνει δίπλα μας και κανείς δεν μιλάει. Αυτή τη στιγμή, στον οικισμό Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης, πάνω από 3.000 άτομα ζουν σε συνθήκες κοινωνικής απομόνωσης, ανάμεσα στις φυλακές Διαβατών και τις μεταφορικές εταιρείες, γιατί αυτό είναι που βολεύει.
Ο οικισμός Αγίας Σοφίας δημιουργήθηκε ως ένας πιλοτικός οικισμός, κάτι προσωρινό το οποίο έμεινε για πάντα. Για πάντα στο περιθώριο, για πάντα στην γκετοποίηση. Εκεί μέσα στοιβάζονται πάνω από 3.000 άτομα, τα οποία ζουν σε λυόμενα, σε παράγκες ή σε αυτοσχέδια σπίτια χωρίς πρόβλεψη για αποχετευτικό σύστημα για το σύνολο του πληθυσμού, χωρίς νερό και ρεύμα σε πολλά από αυτά τα σπίτια, χωρίς δρόμους. Καθημερινότητα για τους κατοίκους, χειμώνα-καλοκαίρι, αποτελούν τα λιμνάζοντα νερά στους δρόμους, τα οποία κάνουν πολλές φορές αδύνατη τη διέλευση πεζών (ειδικά ενός μικρού παιδιού που πρέπει να διανύσει μεγάλες αποστάσεις για να ανέβει στο σχολικό λεωφορείο). Καθημερινή συνθήκη επίσης, είναι η ελλιπής περισυλλογή των σκουπιδιών, καθώς η διέλευση απορριμματοφόρου δεν είναι αυτονόητη. Οι μαμάδες, με μώρα στην αγκαλιά είναι αναγκασμένες να περπατήσουν μεγάλη απόσταση για να φτάσουν στο πλησιέστερο Κέντρο Υγείας ή να ζητάνε βοήθεια για να κλείσουν ένα απαραίτητο ιατρικό ραντεβού στο νοσοκομείο.
Είναι βέβαια και η δουλειά… άνθρωποι που δεν έχουν τελειώσει ούτε την υποχρεωτική εκπαίδευση και αναζητούν εργασία οπουδήποτε. Μια εργασία που δεν βρίσκουν, γιατί κάποιοι επιλέγουν να τους κρατάν ανειδίκευτους και κάποιοι άλλοι δεν τους δέχονται λόγω της φυλής τους. Με αποτέλεσμα να φεύγουν συνεχώς… για Κύπρο, για Αθήνα, για Χαλκιδική, για όπου υπάρχει μεροκάματο… Αυτοί βέβαια πάλι θεωρούνται οι τυχεροί. Οι υπόλοιποι ζουν είτε μέσα στη φτώχεια, είτε οδηγούνται στη μικροπαραβατικότητα.
Ας μη βιαστούμε να κρίνουμε, ας σκεφτούμε καλά πριν μιλήσουμε. Ακόμα και τώρα που όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας, οδηγούνται στη φτώχεια, εκτός εργασίας, υγείας, παιδείας, πρόνοιας, δυνατότητας πρόσβασης σε μία σειρά κοινωνικά αγαθά, για τους περισσότερους από εμάς, για κάθε “μπαλαμό”, υπάρχουν πολλοί δρόμοι ανοιχτοί.
Υπάρχει, ακόμα τουλάχιστον, η δυνατότητα να σπουδάσουμε ή να πάμε σε ένα δημόσιο ΙΕΚ ή σε ένα ΕΠΑΛ, η δυνατότητα να γίνουμε εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι, υδραυλικοί, ψυκτικοί, οικοδόμοι. Αν τίποτα από αυτά δεν πάει καλά και καταφύγει κανείς στην παραβατικότητα, η κοινωνία είναι πολύ πιο έτοιμη να τον συγχωρέσει, γιατί είναι «ένας από εμάς».
Για αυτούς όμως, για τους αόρατους της κοινωνίας μας, για τους Ρομά, ο δρόμος είναι ένας… το περιθώριο, η γκετοποίηση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο ρατσισμός. Για να ξεχνάμε ή να παραβλέπουμε την ύπαρξη τους, ζητάμε από εκείνους να μένουν απομονωμένοι, γεωγραφικά και κοινωνικά αποκλεισμένοι σε συνθήκες που κανένας άνθρωπος δε θα διάλεγε να ζήσει.
Για άλλη μια φορά η στάση της αστυνομίας μας έδειξε πόσο αξίζει η ζωή ενός φτωχού, ενός Ρομά, ενός ανθρώπου που δεν πλήρωσε το αντίτιμο της υπηρεσίας που έλαβε.
Ένας 16χρονος βρίσκεται στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου για 20 ευρώ και η κοινωνία μας, χωρίς να το καταλάβουμε, βυθίζεται με γοργούς ρυθμούς στον πάτο ενός ωκεανού βαρβαρότητας.
Στεκόμαστε στο πλευρό της οικογένειας του Κώστα Φραγκούλη και σε όλη την κοινότητα ΡΟΜΑ
Θα είμαστε δίπλα τους στις τόσο δύσκολες μέρες που περνάνε.
Οι εργαζόμενες στον οικισμό Αγίας Σοφίας
Γκολφινοπούλου Ελένη, εκπαιδευτικός
Ελευθεριάδου Μαρία, εμψυχώτρια/εκπαιδευτικός ενηλίκων
Λουδιανού Ραφαέλα, κοινωνική λειτουργός
Λυμπεράκη Δήμητρα, ψυχολόγος
Παπαδοπούλου Χάρις, εμψυχώτρια
Σοφιανού Δήμητρα, ψυχολόγος
Σταματιάδου Κωνσταντίνα, ψυχολόγος
