Σε συγκέντρωση και διαδήλωση ενάντια στην έμφυλη βία καλούν φεμινιστικές συλλογικότητες στη Θεσσαλονίκη σήμερα 25 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Μέρα κατά της Έμφυλης Βίας, στις 19:00 στο άγαλμα Βενιζέλου .
«Ενδοοικογενειακή βία και γυναικοκτονίες πάνω από 15 το 2022, σεξουαλική κακοποίηση και βιασμοί σε πρωτοχρονιάτικα πάρτι και αστυνομικά τμήματα, σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και παιδοβιασμοί. Η έμφυλη βία είναι στην ημερήσια διάταξη και εξοντώνει φυσικά και ψυχολογικά γυναίκες, παιδιά, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, ενώ το σύστημα κάνει ότι είναι δυνατό για να συγκαλύψει τα εγκλήματα ειδικά όταν οι δράστες είναι “δικά του παιδιά”» σημειώνουν στα καλέσματά τους με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα που καθιερώθηκε τον Δεκέμβριο του 1999 από τη συνέλευση του ΟΗΕ με στόχο να αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου. .
Όπως μάλιστα τονίζεται, η ημέρα είχε ήδη καθιερωθεί άτυπα από γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του ’80 εις μνήμην των αδελφών Mirabal ή διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες). Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι’ άυτο συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν “σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης”.
Εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο, κάθε μέρα υφίστανται διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, όπως σωματική, λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική, παρενόχληση, βιασμούς, σωματεμπορία, μέχρι και δολοφονία. Στην Ελλάδα του 2022 μετράμε ήδη 16 γυναικοκτονίες, σχεδόν κάθε μέρα ακούμε για περιστατικά βιασμών, ξυλοδαρμού, απειλών και παρενόχλησης. Φαίνεται η έμφυλη βία να έχει κανονικοποιηθεί και σε αρκετές περιπτώσεις με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να κατηγορήθηκε το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του. Παρόλο τον μεγάλο αριθμό περιστατικών έμφυλης βίας στην Ελλάδα, φαίνεται να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση, με την Ελλάδα να παραμένει στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τα έμφυλα ζητήματα, σημειώνουν οι συλλογικότητες.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, 5 γυναίκες ή κορίτσια δολοφονούνται κάθε 60 λεπτά από μέλη της οικογένειάς τους. Πάνω από 1/3 των γυναικών και κοριτσιών έχουν υποστεί βία λόγω του φύλου τους. Η βία ενάντια στις γυναίκες είναι σήμερα η πιο διαδεδομένη και αυξανόμενη παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων στον κόσμο.
Μάλιστα οι καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης» σε παγκόσμιο επίπεδο, οι κρίσεις και οι πολεμικές συγκρούσεις έχουν εντείνει περαιτέρω την έμφυλη βία επιδεινώνοντας τους παράγοντες κινδύνου. Από την έναρξη του COVID-19, το 45% των γυναικών ανέφεραν ότι οι ίδιες ή μια γυναίκα που γνωρίζουν έχει βιώσει μια μορφή έμφυλης βίας. Οι φυσικές καταστροφές, πολλές από τις οποίες γίνονται πιο πιθανές λόγω της κλιματικής αλλαγής, επιδεινώνουν όλα τα είδη βίας με βάση το φύλο κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Αυτό φάνηκε ήδη σε διαφορετικές περιπτώσεις όπως ο τυφώνας Κατρίνα (2005), ο σεισμός στην Αϊτή (2010), ο σεισμός στο Christchurch της Νέας Ζηλανδίας (2011), οι τροπικοί κυκλώνες στο Βανουάτου (2011), οι καύσωνες στην Ισπανία (2008-2016) και πυρκαγιές θάμνων στην Αυστραλία (2019–2020
Οι συλλογικότητες σημειώνουν μεταξύ άλλων ότι το θεσμικό και νομοθετικό πλαίσιο είναι αδύναμο, δεν λειτουργεί για να προστατέψει τις γυναίκες και τις θηλυκότητες γενικότερα.
«Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση του θύτη και την προστασία της επιζήσας/ του επιζήσαντος. Οι θηλυκότητες που απευθύνθηκαν σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των θυτών τους, δεν βρήκαν καμία απολύτως στήριξη. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking, τα trans άτομα κ.α.. Τις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη δυσπιστία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Η δυσπιστία που υπάρχει στην κοινωνία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η έμφυλη βία είναι πολύ δύσκολο να έχει χειροπιαστές αποδείξεις καθώς τα περισσότερα περιστατικά γίνονται απουσία μαρτύρων το κάνει πιο εύκολο να αμφισβητηθεί το ίδιο το άτομο που δέχεται την βία. Τέλος, η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξης».
«Επειδή δεν αντέχουμε να μετράμε δολοφονημένες γυναίκες και θηλυκότητες, να γράφουμε τα ονόματά τους σε πανό ή να τα κλείνουμε σε τραγούδι,
Επειδή μας είναι αποκρουστικός ένας κόσμος, όπου μας βιάζουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι,
Επειδή δεν θέλουμε να αποδεικνύουμε 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα ότι είμαστε γενναίες όταν πρέπει να διασχίσουμε έναν δρόμο, όταν πάμε στο σχολείο, τις σχολές, στη δουλειά μας ή όταν βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε,
Επειδή πολλές, πάρα πολλές από εμάς δεν τολμούμε καν να καταγγείλουμε τον βιασμό μας, και όταν κάποτε βρίσκουμε το θάρρος να το κάνουμε, μας αναγκάζουν να τον ξαναζήσουμε μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τα ανακριτικά γραφεία και τις δικαστικές αίθουσες,
Επειδή είμαστε αυτές που θα μας ρωτήσουν επίμονα γιατί φορούσαμε εκείνο ή το άλλο (εσω)ρούχο και πόσο ακάλυπτο δέρμα άφηνε, πόσο αλκοόλ είχαμε καταναλώσει, γιατί καλέσαμε κάποιον σπίτι μας, γιατί πήγαμε στο πάρτι,
Επειδή θα κάνουν όλες αυτές τις ερωτήσεις σε εμάς και όχι σε αυτόν, ποτέ σε αυτόν που μας παρενόχλησε, βίασε, χτύπησε, εκβίασε,
Επειδή, όταν καταφέρνουμε να βρούμε δουλειά, είμαστε οι πρώτες στις οποίες θα επιτεθούν λεκτικά, θα μας υποτιμήσουν, θα μας προσβάλλουν, θα γελάσουν με σεξιστικά ‘αστειάκια, θα μας παρενοχλήσουν,
Επειδή αρνούμαστε να ζούμε σε μια κοινωνία που καθημερινά αναγκαζόμαστε να βρίσκουμε καινούριες λέξεις για να περιγράψουν τη βία που δεχόμαστε: stalking, revenge porn, slut shaming, trafficking
Επειδή έχουμε βαρεθεί να ορίζουν το σώμα μας νομοθέτες, εργοδότες και παπάδες,
Επειδή οι συντρόφισσές μας -μετανάστριες και προσφύγισσες- κλείνονται μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιάζονται, πεθαίνουν από ένα τσίμπημα σκορπιού αβοήθητες, πνίγονται ή επαναπροωθούνται,
Επειδή λεσβίες, μπάι και τρανς γυναίκες και θηλυκότητες καλούνται καθημερινά να ζήσουν με τις καταπιέσεις που κυβερνήσεις και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν εγγράψει πάνω στο σώμα τους,
Επειδή γυναίκες, που -αμυνόμενες- αντιστάθηκαν στη βία, οδηγήθηκαν στις φυλακές,
Επειδή γυναίκες κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές βιώνουν καθημερινά εξευτελισμούς και ταπεινώσεις,
Επειδή νιώθουμε συντρόφισσές μας όσες πλημμυρίζουν τους δρόμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όσες κατεβαίνουν με τα πράσινα μαντίλια στη Λατινική Αμερική, όσες εξεγείρονται στο Ιράν απέναντι στην κρατική καταστολή ή όσες καλούνται στις ΗΠΑ ναδώσουν τη μάχη για το δικαίωμά τους στην άμβλωση, για το δικαίωμά τους να έχουν αυτές λόγο για το ίδιο το σώμα τους,
Επειδή βλέπουμε τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν πάνω από την Ευρώπη, τις ζωές των τρανς αδερφών μας στην Ουκρανία να βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και την ελευθερία των ρωσίδων φεμινιστριών να τίθεται υπό διακύβευση, όταν βρίσκουν το θάρρος να διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο που ξεκίνησε η χώρα τους,
Επειδή μας θυμώνει το γεγονός ότι οι δημόσιοι πόροι κατευθύνονται για εξοπλιστικά προγράμματα, για περιττές στρατιωτικές παρελάσεις και όχι για καλύτερα σχολεία, πανεπιστήμια ή δομές υγείας,
Επειδή βλέπουμε κάθε μέρα να γινόμαστε φτωχότερες και η φτώχεια είναι μια από τις μεγαλύτερες και σκληρότερες μορφές βίας,
Επειδή χρειαζόμαστε δομές για επιζώσες, συμβούλους ψυχικής υγείας που θα μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε τα τραύματά μας, νομικούς που θα αναλάβουν τον δύσκολο και επώδυνο δικαστικό αγώνα για τη δικαίωσή μας,
Επειδή χρειαζόμαστε δασκάλους και καθηγητ(ρι)ες για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία,
Επειδή έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα κι έχουμε δώσει σκληρές μάχες ως φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα για το δικαίωμα στην άμβλωση και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να το αμφισβητήσει ή να μας το στερήσει, με καμπάνιες για το ‘αγέννητο παιδί’, με κηρύγματα στις Εκκλησίες και νομοθετήματα με το ρολόι της Ιστορίας ‘σταματημένο’ δεκαετίες πίσω,
Επειδή τίποτα δεν μας χαρίστηκε, τίποτα δεν μας παραχωρήθηκε και όλα τα δικαιώματα έχουν κερδηθεί με αγώνες δεκαετιών,
Στις 25 Νοέμβρη θα είμαστε στους δρόμους»
