Της Δήμητρας Κωσταγιώργου
Πόσες θυσίες αντέχουμε;
Με το επικαιροποιημένο μνημόνιο Δ’ μπαίνουν ρητά οι τράπεζες στον ανελέητο
χορό της επίθεσης. Το μνημόνιο καθιστά πλέον σαφές ότι χρειάζονται περί τις
12.000 απολύσεις στον τραπεζικό κλάδο, και εννοείται περικοπές σε μισθούς,
επιδόματα και γενικότερα απόλυτη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αφού
τελευταία πληροφορηθήκαμε για το γενικευμένο σχέδιο αύξησης ωραρίου. Το
σχέδιο αυτό ξεκινά με το δημόσιο, αλλά το “κλειδί” για να επεκταθεί σε όλη
την κοινωνία το κρατάνε οι τράπεζες αφού αποτελούν τον κινητήριο μοχλό του
ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η
προσπάθεια για διάλυση του ασφαλιστικού ξεκίνησε με τον πρώτο
αντιασφαλιστικό νόμο που πέρασε πρώτα από τις τράπεζες, το 2005, η κυβέρνηση
της ΝΔ και συνεχίζεται έως σήμερα με την απόλυτη διάλυση των ταμείων και της
κοινωνικής πρόνοιας γενικότερα. Για τις τράπεζες, λοιπόν, πριν ακόμα
“ενταχθούν” στα μνημονιακά πλαίσια:
– Είναι ήδη γεγονός με την κατάπτυστη κλαδική σύμβαση 06-07 που
υπογράφτηκε με απόλυτη ευθύνη των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, η κατάργηση του ενιαίου
ωραρίου στις τράπεζες. Πιο ουσιαστική δε, είναι η διαρκής στην πράξη
καταπάτηση ωραρίου στα καταστήματα.
– Η μηδενική αύξηση εδώ και 3 χρόνια για όλες τις τράπεζες, ενώ ειδικά
για κάποιες η μηδενική αύξηση ισχύει για πάνω από 5 χρόνια, ελλείψει
σωματείων ή παρουσίας εργοδοτικών ή πλήρως γραφειοκρατικών σωματείων.
– Η σωρεία απολύσεων “λόγω κρίσης” των “αόρατων” εργαζομένων, των
υπενοικιαζόμενων και των διαφόρων ειδών συμβασιούχων στις
τράπεζες-κάτεργα Eurobank,
Citibank, κ.ά. Οι απολύσεις αυτές δεν καταγγέλλονται, δεν επιβεβαιώνονται
και χαρακτηρίζονται ως “λήξη σύμβασης”.
– Τα προ κρίσης “ευγενή” ταμεία, κύρια, επικουρικά και παροχής εφάπαξ,
έφτασαν στο ναδίρ. Οι αναλογιστικές μελέτες δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση
να σώσουν την κατάσταση όσο καλύπτουν τις ρεμούλες και το χωρίς έλεγχο
τζογάρισμα των αποθεματικών τους. Η σωρεία <<εθελούσιων εξόδων>> έπαιξε και
αυτή σημαντικό ρόλο, ώστε σήμερα να μιλάμε για αδυναμία παροχής των
υπηρεσιών τους στους εργαζόμενους.
Καζάνι που βράζει ή λιμνάζοντα νερά;
Η πρώτη σημαντική επίθεση στους εργαζόμενους στις τράπεζες ξεκινά από την
Αγροτική. Η ατζέντα περιλαμβάνει τα εξής:
– Ξεφορτώνονται από τον όμιλο όλες τις θυγατρικές που δεν ανήκουν στον
χρηματοοικονομικό κλάδο: Δωδώνη, Ροδόπη, Σεκάπ, Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης,
Ελληνική Βιομηχανία Ζωοτροφών, Εταιρεία Ανάπτυξης Αλιείας κ.ά.
– Μείωση λειτουργικού κόστους, δηλαδή κλείσιμο περίπου του 10% των
υποκαταστημάτων, μείωση των μισθών κατά 10%. Ξεσκαρτάρισμα των “επιζήμιων”
για την τράπεζα κομματιών με υπαγωγή στο νόμο για τις ΔΕΚΟ (φορτώνουν έτσι
τα χρέη και τις ζημιές στους φορολογούμενους), δημιουργώντας έτσι “φιλέτα”
για επενδυτές και αγοραστές, σε τιμή ευκαιρίας φυσικά. Το ίδιο θα ισχύσει
και για το 10% της ΕΥΔΑΠ που ανήκει στον όμιλο. Μέσα σε όλα αυτά, οι
επιτυχόντες του τελευταίου διαγωνισμού μένουν μετέωροι ανάμεσα σε υποσχέσεις
για μετάταξη στο ΙΚΑ (χωρίς να διευκρινίζεται το εργασιακό καθεστώς) και σε
φήμες για μη πρόσληψη.
Είναι η Αγροτική ο δούρειος ίππος για τις τράπεζες;
Δυστυχώ η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή και τα γεγονότα είναι περισσότερο
από επικίνδυνα.
Στην Εμπορική τράπεζα, πιστοί στις κομματικές τους ταυτότητες και στις
επιταγές του μνημονίου, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ κατέβασαν την πρόταση της
διοίκησης για αλλαγή του κανονισμού εργασίας, που περιλαμβάνει διευκόλυνση
απολύσεων και μειώσεις βαθμών …ύστερα από “διάλογο”.
Ελπιδοφόρα τα σημάδια στις 2 τράπεζες, αφού στη μεν Αγροτική με πρωτοβουλία
2 αριστερών παρατάξεων συλλέχθηκαν περί τις 500 υπογραφές για έκτακτη γενική
συνέλευση, η οποία έγινε και απέρριψε την πολιτική του ΔΣ του συλλόγου των
εργαζομένων και αποφάσισε την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην άνευ
προηγουμένου επίθεση. Στη δε συνέλευση της Εμπορικής, η παντοδυναμία της
ΠΑΣΚΕ -ΔΑΚΕ εξελίχθηκε σε πανωλεθρία, αφού η συνέλευση ψήφισε με 364 ψήφους
το ενωτικό πλαίσιο των αριστερών δυνάμεων έναντι 339 που ψήφισαν την
εργοδοτική πρόταση. Μικρές νίκες, με πρωτοβουλία δυνάμεων που αντιστέκονται
και αγωνίζονται, μπορεί να επιτευχθούν. Το στοίχημα της περιόδου, όμως, δεν
είναι να αποτελέσουμε το ανάχωμα στις εξελίξεις, αλλά να οργανώσουμε την
αντεπίθεση στη λαίλαπα του κεφαλαίου.
Στην Εθνική Τράπεζα, ήρθε η πρώτη μεγάλη επιχειρησιακή σύμβαση του μνημονίου
που σφραγίζει, με τις ευλογίες της ΓΣΕΕ, τις μηδενικές αυξήσεις, κάνοντας
παράλληλα χάρη στους τραπεζίτες με ρυθμίσεις για τα δάνεια τραπεζοϋπαλλήλων,
δήθεν με ευνοϊκούς όρους (στην πραγματικότητα οι τράπεζες επιθυμούν τις
ρυθμίσεις, ώστε να παρουσιάζουν περισσότερα <<εξυπηρετούμενα>> δάνεια, έτσι η
εικόνα της τράπεζας εμφανίζεται καλύτερη αλλά και πλασματική επίσης). Κρυφά
υπογράφτηκε η επιχειρησιακή του αίσχους, χωρίς καν γνωστοποίηση στο ΔΣ του
ΣΥΕΤΕ, ούτε καν στο προεδρείο. Η ΠΑΣΚΕ αλωνίζει και γίνεται ένα με τα
αφεντικά, και με περισσό θράσος προτάσσει τάχα την προστασία των θέσεων
εργασίας.
Δεν μας λέει, όμως, αν έχει τεθεί επίσημα θέμα κατάργησης θέσεων εργασίας
στον ΣΥΕΤΕ ή στην ΟΤΟΕ; Οι τραπεζίτες για την υπογραφή της εκκρεμούς
κλαδικής σύμβασης ζήτησαν, για αρχή, κατάργηση του επιδόματος πολυετίας,
ωστόσο τώρα που το μνημόνιο περιγράφει ρητά το πετσόκομμα των εργαζομένων
και των μισθών στις τράπεζες, οι ορέξεις τους ανέβηκαν. Κι ενώ σε όλη την
Ευρώπη τα επιτόκια δανείων μειώθηκαν προς αντιμετώπιση της κρίσης, οι
ελληνικές τράπεζες συνεχίζουν απτόητες να έχουν τις παράλογες απαιτήσεις
τους.
Έρχονται οι υπέρτατες θυσίες, δηλαδή θυσιάζουμε στο βρώμικο βωμό των
τραπεζών, τον ποτισμένο με το αίμα του κάθε εργαζόμενου, την ίδια μας τη
ζωή; Ας μας πουν οι γραφειοκράτες και εργοδοτικοί υπάλληλοι του
συνδικαλισμού πόσους ανθρώπους είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν για την
“ανάπτυξη” των τραπεζών; Πόσους μισθούς είναι ήδη έτοιμοι να περικόψουν για
να σώσουν τη δικιά τους καρέκλα; Αλλά, κυρίως, ας πουν οι ίδιοι οι
τραπεζοϋπάλληλοι πότε θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, για να πάρουν το
συνδικαλισμό στα χέρια τους;
Ποτάμι εκατομμυρίων εισρέει στις τράπεζες!
Το συνολικό ποσό της απευθείας ενίσχυσης τραπεζών φτάνει τα 200 δις ευρώ.
Από αυτά τα 110 δις διοχετεύονται από ΕΕ-ΔΝΤ (10 δις ταμείο
χρηματοπιστωτικής σταθερότητας) και το καινούριο πακέτο για το α΄ εξάμηνο
του 2011 είναι στα 25 δις ευρώ. Δεν ξεχνάμε βέβαια το 1ο πακέτο των 28 δις
ευρώ το φθινόπωρο του 2008, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση της ΝΔ διαβεβαίωνε
ότι όλα βαίνουν καλώς, απλώς δεν υπάρχουν καθόλου λεφτά ούτε για υγεία, ούτε
για παιδεία και πόσω μάλλον για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.
Στην ίδια πολιτική, με πέπλο ΔΝΤ-ΕΕ αυτή τη φορά, συνεπής στη συμφωνία
διάλυσης κάθε ψήγματος κοινωνικής ζωής, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να ενισχύει τις
τράπεζες. Σε αδιάρρηκτη σχέση μεταξύ τους, κράτος και τράπεζες εκδίδουν τώρα
6μηνα έντοκα γραμμάτια για περαιτέρω αφαίμαξη (εδώ γελάνε, οι τράπεζες
δανείζουν στο κράτος αυτά που τους δάνεισε…).
*H Δήμητρα Κωσταγιώργου είναι εργαζόμενη σε τράπεζα
Αναδημοσίευση από το 4ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ