H νέα ταινία του Ουμπέρτο Παζολίνι (“Still Life”) αποτελεί ένα σκληρό μάθημα ζωής. Το “Για πάντα κοντά σου” συγκίνησε. Βραβείο Κοινού στη Βενετία και στο Βαγιαδολίδ (2020), καθώς ευαισθητοποιεί και ταυτόχρονα αποφεύγει την παγίδα του μελό. Ο Τζέιμς Νόρτον (πιθανώς επόμενος James Bond) δίνει μία καθηλωτική ερμηνεία. Εσωτερικεύει τον πόνο, είναι αξιοπρεπής και δίνει έναν αγώνα ζωής για το μέλλον του γιου του. Πλάι του ο μικρούλης Ντάνιελ Λαμόντ που κερδίζει τις εντυπώσεις στο ντεμπούτο του.
Μεταφερόμαστε στη Βόρεια Ιρλανδία. Στο επίκεντρο η εργατική τάση. Αμυδρά στο μυαλό μου έρχονται ταινίες του Κεν Λόουτς και το “Glassland” του Gerard Βarrett. Ένας 35χρονος πατέρας που περιβάλλει με στοργή το παιδί του. Μόνος το μεγαλώνει με βαθύ αίσθημα χρέους κι ευθύνης της αποστολής του. Η ζωή όμως του επιφυλάσσει άσχημο παιχνίδι. Δεν του μένει χρόνος να διαχειριστεί το πρόβλημά του. Η κλεψύδρα αδειάζει απελπιστικά σε δύο επίπεδα. Μία μία οι εκκρεμότητες πρέπει να κλείσουν πριν είναι αργά. Η σημαντικότερη αφορά τον Μάικλ.
Tα εκφραστικά μάτια του μικρούλη θέλουν να πουν πολλά, αλλά δεν τα μαρτυρούν. Σαν να το νιώθει, σαν να αντιλαμβάνεται αυτό που έρχεται, αλλά δε θέλει να το πιστέψει και να συνεχίσει τη σκέψη του. “Τι θα πει υιοθεσία”; Είναι αποφασισμένος να περάσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τον πρότυπό του (χαρακτηριστική η σκηνή που προσπαθεί με τις μπογιές να δημιουργήσει ένα τατουάζ στον δέρμα του). Ψάχνει κάθε τι που θα τους ενώνει για πάντα. Το χαμόγελο της ζωής κι η αναφορά του θανάτου που επαναφέρει το σκληρό μοτίβο και το φέρνει κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά.
Η αναζήτηση συνεχίζεται, μία κοπιώδης, ψυχοφθόρος διαδικασία. Πού και πώς θα είναι το νέο περιβάλλον; Η μόρφωση, μία καλύτερη τύχη κι η αποφυγή επανάληψης της ιστορίας ενός αέναου κύκλου. Η μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του. O Tζον σε αυτή τη διαδρομή μαθαίνει να ακούει τα προβλήματα των άλλων, να θέτει το δικό του σε δεύτερη μοίρα. Βιώνει ενδεχομένως τη λύπηση των άλλων, δεν αντιδρά όμως. Παλεύει μέσα του. Γίνεται σκληρός σαν ατσάλι. Ο σκηνοθέτης κρατάει μαεστρικά το πρόβλημα εκτός κεντρικής σκηνής. Ποτέ δε θα μάθουμε από τι πάσχει, αν και φανταζόμαστε.
Με αφορμή ένα άρθρο στον τύπο η αληθινή ιστορία μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη με επιτυχία. Μία υπόθεση που εύκολα θα μπορούσε να χάσει την ποιότητά του και να γίνει κάτι κοινότυπο, που ενδεχομένως θα μπορούσαμε να βρούμε ακόμα και στην τηλεόραση. Δεν έπεσε όμως στην παγίδα. Ο τρόπος το κάνει να ξεχωρίσει. Κράτησε ισορροπία μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία σκηνή. Ακόμα κι ο αποχαιρετισμός γίνεται τόσο απαλά, τόσο γλυκά, τόσο στοργικά. Μία υπόσχεση μένει: “για πάντα κοντά σου” όσο μακριά κι αν μας φέρει η ίδια η ζωή.
