Η ζωή μας όλη ισορροπεί σε μία ρευστή κατάσταση. Την ώρα που επιστρέφεις από μία τελετή χαράς, έρχεται ένα αναπάντεχο γεγονός που σε φέρνει αντιμέτωπο με τη θλίψη. Το ζητούμενο είναι η ιδανική διαχείριση των εναλλαγών. Αυτό ακριβώς θέλει να μας πει ο αγγλο-πακιστανικής καταγωγής Αλίμ Καν στο μεγάλο μήκους ντεμπούτο του, “After Love” που είχε προγραμματιστεί να κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις Κάννες το 2020, τελικά έκανε στο Τορόντο κι η πανελλήνια πρώτη του έγινε στο 61ο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό κι η πρωταγωνίστρια Joanna Scanlan κέρδισε το Βραβείο γυναικείας ερμηνείας.
Ένα σπίτι αδειάζει κυριολεκτικά, την ώρα που στην αντίπερα όχθη ένα άλλο ετοιμάζεται να αδειάσει μεταφορικά. Σιγή, βουβός πόνος και ένα μυστήριο που έρχεται να ενώσει δύο ιστορίες. Το προσωπικό πένθος δίνει γρήγορα τη θέση του σε ένα δράμα πολλαπλών αποχρώσεων. Η Μαίρη χάνει το στήριγμά της τόσο στο κομμάτι της φυσικής παρουσίας, αλλά παράλληλα καταρρέει ολόκληρο το σύμπαν που έχει οικοδομήσει εδώ και χρόνια. Η ανακάλυψή της αποτελεί αιτία της μέγιστης συντριβής που βιώνει. Ακριβώς όπως βλέπει τους λευκούς γκρεμούς να συνθλίβονται ξεμακραίνοντας με το πλοίο.
Στην άλλη πλευρά την περιμένει μία καινούρια πραγματικότητα. Αυτή είναι αποφασισμένη να την εξερευνήσει κι ας πληγωθεί βαθιά. Αναζητά τη λύτρωση πέρα από τη θάλασσα, στην οποία έχει μάθει να καταφεύγει στα δύσκολα. Το πρώτο διάστημα είναι αναγνωριστικό. Προσπαθεί να αντιληφθεί τι έχει συμβεί και να συνδέσει τα γεγονότα. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει, δε θέλει να πιστέψει που πήγαινε ο Άχμεντ όταν απουσίαζε από το σπίτι. Τι μπορεί να κάνει όμως τώρα πια, ειδικά από τη στιγμή που στην εξίσωση πέρα από τη Ζενεβιέβ υπάρχει κι ο Σόλομον;
Το δίλημμα γίνεται υπαρξιακό. Πόσο μπορεί να αντέξει; Eδώ έχουμε μία ακόμα απροσδόκητη εξέλιξη. Η Μαίρη δίχως να συνειδητοποιήσει κι η ίδια έρχεται πιο κοντά στον Σόλομον. Οικοδομείται μία σχέση εμπιστοσύνης. Κερδίζει τον σεβασμό του. Σαν κάτι να τους συνδέει ή μήπως όντως τους συνδέει; Ο χρόνος κυλάει, η στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης πλησιάζει. Ζυγίζει τα δεδομένα, φιλτράρει τη σκέψη της κι απασφαλίζει. Σε πρώτη φάση δε θα βρει ανταπόκριση, ο χρόνος είναι όμως ο καλύτερος γιατρός όταν υπάρχουν ανοιχτές πληγές κι εκκρεμότητες.
Ένα έργο του ανεξάρτητου αγγλικού σινεμά (πέντε βραβεία) που φέρνει συνειρμικά στο μυαλό μου τον Χρυσό Αλέξανδρο του 2018, “Ray and Liz” του Ρίτσαρντ Μπίλιγχαμ. Mία ιδιότυπη εξομολόγηση που μέχρι την τελευταία σκηνή έχει κάτι να σου δώσει και σε κρατάει ενεργό σχεδόν σε ρόλο συμπρωταγωνιστή. Θα είναι η αποκάλυψη ενός νέου μυστικού – βάρους ζωής; Θα είναι ένα συναίσθημα; Θα είναι μία εικόνα; Το μεγαλείο της συγχώρεσης θα επικρατήσει, ο χρόνος άλλωστε ποτέ δε γυρίζει πίσω …
