Πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη έκανε χθες η μικρού μήκους ταινία των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα, “Α la carte” στην αίθουσα Παύλος Ζάννας στον πέμπτο όροφο του Ολύμπιον. Προβάλλεται μαζί με τη “Γυναίκα που έφυγε” του Χονγκ Σανγκ-σού (Βραβείο Σκηνοθεσίας το 2020 στο Βερολίνο). Θα μείνουμε όμως σε αυτό το κείμενο στην πρώτη, καθώς αποτελεί ένα ελπιδοφόρο σκηνοθετικό εγχείρημα που δε συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Δράμας και ξεκίνησε τη διαδρομή του από τις “Νύχτες Πρεμιέρας” και το Ιντεάλ των Αθηνών πριν λίγες ημέρες.
Ο Υπουργός Υγείας παρουσιάζεται σε μία ραδιοφωνική εκπομπή. Νιώθει αμήχανος, πιεσμένος, κάτι τον βασανίζει. Μοιάζει να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να καθαρίσει το μυαλό του, να βάλει σε τάξη τη σκέψη του και να αρθρώσει μερικές λέξεις. “Κοιτάω τον κόσμο στα μάτια”. Δηλώνει έμμεσα την αποστροφή στην τηλεόραση με μία μοναδική εξαίρεση. Το πρόγραμμά του άλλωστε είναι τρομερά γεμάτο κι η οικογένεια αποτελεί προτεραιότητα. Ο δημοσιογράφος ακροβατεί στα όρια του λειτουργήματος. Θέλει να διεκπεραιώσει απλά τη συνέντευξη ή να αποκαλύψει ειδήσεις όπως επιτάσσει η δεοντολογία;
Πρωταγωνιστικό δίδυμο οι Χρήστος Στέργιογλου που είδαμε στο spot για το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Spaghetti) κι ο Αντώνης Μποσκοΐτης. Ο τελευταίος ένας αληθινός μετρ των συνεντεύξεων που παίζει ουσιαστικά τον ρόλο που έχει στη ζωή. Όσο περνάει η ώρα η πίεση αυξάνεται, ο πολιτικός μπορεί να ακούει τον συνομιλητή του να τον “αποθεώνει” έμμεσα (“πόσο σας αγαπάει ο κόσμος”), αλλά αντικρίζει κατάματα την σκληρή πραγματικότητα στην οθόνη επικοινωνίας (“ξέπλυμα”, “παραίτηση”). Προσπαθεί να ελιχθεί, όμως συνεχώς ο κλοιός σφίγγει. Το ζήτημα γίνεται βαθιά εσωτερικό. Οι σφυγμοί αυξάνονται. Ένα “έχετε ευθύνη” ακούγεται …
Την ίδια ώρα το τηλέφωνο δε σταματάει να χτυπάει. Τα SMS διαδέχονται το ένα το άλλο. Η αίσθηση της ευθύνης, ο φόβος της καταστροφής, οι τύψεις. Δύο πραγματικότητες συγκρούονται μετωπικά. Οι ακροατές είναι γνώστες της κατάστασης κι όταν ο Υπουργός κατανοήσει τον βαθμό της αντίληψης των γεγονότων “ακρωτηριάζεται”. Γνωρίζει καλά πως είναι συνένοχος στα εγκλήματα για δύο μάλιστα κυβερνητικές θητείες. “Το παιδί μου χάθηκε από τα φάρμακα που του έδωσε ο …”. Η αλήθεια λάμπει κι η διαπεραστική της δύναμη σκοτώνει. “Όλοι είναι σάπιοι κι εγώ μέσα με τα μπούνια”. Δεν υπάρχει διαφυγή.
-“Ώρα να παίξουμε το παιχνίδι μας” …-“Είστε όλο εκπλήξεις”. Ο σπουδαίος καλεσμένος φαντάζει απροετοίμαστος. Απογοητεύει τα μέλη της κυβέρνησης, τα στελέχη των φαρμακοβιομηχανιών που κινούν τα νήματα, τον λαό, τον εαυτό του. Μετά από ένα παιχνίδι με τις λέξεις, το αδιέξοδο επιτείνεται. Είναι έτοιμος να προβεί σε αποκαλύψεις. Μία κατάθεση ψυχής που θα τον λυτρώσει και ταυτόχρονα θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Έχει όμως τη δύναμη; Σιωπή. Μία ανάσα και … Ένα τραγούδι ακόμα. Ο χρόνος τρέχει, η εκπομπή ολοκληρώνεται. Ο θεατής γίνεται κομμάτι της.
Πριν μερικά χρόνια είχα παρακολουθήσει το “Line” του Λουκά Aγέλαστου και έγραψα “μικρό μήκος, μεγάλη αξία και νόημα”. Ακριβώς το ίδιο μου βγήκε αυθόρμητα να γράψω και γι’ αυτά τα 12΄που στα δικά μου μάτια επισκίασαν τη “Γυναίκα που Έφυγε” που ακολούθησε χρονικά. Αυτή η κατάσταση (και) στην πατρίδα μας έχει δημιουργήσει μία κοινωνία κόπωσης και παραίτησης. Με την υγειονομική κρίση να τρέχει (41! συνάνθρωποί μας νεκροί χθες) και την κυβέρνηση να έχει αλλάξει όλους τους εμπλεκόμενους στη διαχείρισή της, πρέπει οπωσδήποτε να παρακολουθήσετε αυτήν την ταινία μικρού μήκους.
