Πέρασαν δύο χρόνια. Το Φεστιβάλ χθες βράδυ επέστρεψε σπίτι του στην κατάμεστη αίθουσα του Ολύμπιον. Εκεί κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης παρακολουθήσαμε “Το Γεγονός” της Οντρέ Ντιγουάν βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Ανρί Ερνό, που εμπεριέχει αρκετά αυτοβιογραφικά της στοιχεία. Χρυσός Φοίνικας που πάντα κρύβει ένα κοινωνικό πρόσημο και Βραβείο FIPRESCI βαρύνουσας σημασίας στο φετινό Φεστιβάλ της Βενετίας. Μάλιστα με μήνυμά της η ίδια η σκηνοθέτης μας ενημέρωσε πως το νέο της έργο αυτές τις ημέρες βγαίνει στις αίθουσες και στη Γαλλία.
Μία παρέα νεαρών φοιτητριών από την πρώτη σκηνή στο κυρίαρχο φόντο. Ονειρεύονται την επόμενη ημέρα σε όλα τα επίπεδα. Μεταφερόμαστε νοερά στη δεκαετία του 60΄. Τα κορίτσια μπορεί να έχουν ενηλικιωθεί, αλλά η νομοθεσία κι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τους στερούν πολλές από τις ελευθερίες που σήμερα θεωρούμε αυτονόητες. Η αριστούχος Ανν αποτελεί παράδειγμα για τις συμμαθήτριες και φίλες της. Οι γονείς της είναι περήφανοι γι΄αυτήν και προσδοκούν να αποφοιτήσει με άριστα. Κάνει μάλιστα όνειρα να γίνει μέχρι και καθηγήτρια της έδρας. Η “φωτιά” δε θα αργήσει να ανάψει. Ξαφνικά χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.
Αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά δε γνωρίζει που πρέπει να απευθυνθεί. Οι μέρες περνούν, το ίδιο κι οι εβδομάδες. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας και συνοδοιπόρος στη διαδρομή της. Η συμπεριφορά της σταδιακά αλλάζει. Χάνει το ενδιαφέρει της για μελέτη. Ο περίγυρός της προσπαθεί να αντιληφθεί τι έχει συμβεί. Δε θέλουν ούτε να περνάει από το μυαλό τους το “απεχθές σενάριο”. Μόλις καταφέρει να αρθρώσει δύο λέξεις, οι άνθρωποι απομακρύνονται. Φοβούνται, φιλίες ετών δοκιμάζονται, τη στιγματίζουν και τελικά τίθεται στο περιθώριο. Νιώθει πως πλέον είναι μόνη. Εκεί είναι το δυσκολότερο σημείο της ακροβασίας της.
Ψύχραιμη αναζητά τη λύση. Όσο ορθολογικά μπορεί να φανταστεί κανείς. Δε χάνει την πίστη και την ελπίδα της. Είναι αποφασισμένη να επιστρέψει στις δραστηριότητές αφού λύσει τον “γόρδιο δεσμό”. Θα πονέσει, θα υποφέρει, θα ρισκάρει, θα τιμωρήσει τον εαυτό της. Ήδη από νωρίς και τη στιχομυθία μπροστά στον καθρέφτη ένιωσα να υπάρχει μία έμμεση προοικονομία. Επιβεβαιώθηκε με σαφήνεια. Στο μυαλό συνειρμικά φυσικά έρχεται ο Χρυσός Φοίνικας του Κρίστιαν Μουντζίου, “4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 ημέρες”. Δύο πρωταγωνίστριες αποφασισμένες να φτάσουν στα άκρα κόντρα στην καθεστηκυία ηθική με στόχο να πάρουν πίσω τη ζωής τους κόντρα σε Θεούς και Δαίμονες.
Μεγάλη αποκάλυψη η Αναμαρία Βαρτολομέι. Γαλλίδα με καταγωγή από τη Ρουμανία. Κάνει τον ρόλο κομμάτι του εαυτού της. Στο πρόσωπό της, στο σώμα της, στις κινήσεις της αντικατοπτρίζεται το “βάρος” που κουβαλάει. Άλλες φορές σωπαίνει (υπόκωφα), άλλες φορές είναι έτοιμη να ξεσπάσει, άλλες τολμάει … Έχει ένα καλά κρυμμένο μυστικό που όμως έχει την ανάγκη να το μοιραστεί με τα κατάλληλα άτομα. “Έχει την αρρώστια που μετατρέπει τις γυναίκες σε νοικοκυρές”. Ένα φεμινιστικό μανιφέστο, ικανό να ταράξει τα θεμέλια της εποχής. Τι συμβαίνει όμως σήμερα κι αποκτά τόσο μεγάλη αξία σε παγκόσμια κλίμακα;
Τόσο ο Χρυσός Λέοντας, όσο κι ο Χρυσός Φοίνικας (Τitane) θέτουν ξεκάθαρα το κεκτημένο δικαίωμα στην άμβλωση και τη δυνατότητα του κάθε ανθρώπου να αποφασίζει για το σώμα του. Πολυδιάστατο θέμα που έχει αποκτήσει επίκαιρο χαρακτήρα, καθώς στην Ευρώπη και σε χώρες όπως η Ουγγαρία κι η Πολωνία έχει αφαιρεθεί, ενώ κι Έλληνες Ευρωβουλευτές τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο ψήφισαν ενάντια σε αυτό (!). Την εποχή της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, σε κάποια θεμελιώδη ανθρώπινα ζητήματα γυρίζουμε χρόνια πίσω. Η οπισθοδρόμηση αυτή είναι από μόνη της λυπηρή και φυσικά πολύ επικίνδυνη για το μέλλον.
