Η ταινία του Μαχαμάτ-Σαλέχ Σαρού(ν), “Lingui, the Sacred Bonds” συμμετείχε στο Διαγωνιστικό τμήμα των Καννών κι ουσιαστικά έρχεται να ολοκληρώσει το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης με το σχήμα του κύκλου. Όποιος ήταν τυχερός και παρακολούθησε το “Γεγονός” της Οντρέ Ντιγουάν ή διάβασε σχετικά μπορεί εύκολα να καταλάβει τι εννοώ. Η θρησκεία των Μουσουλμάνων δεν αφήνει περιθώρια ευελιξίας κι ελευθερίας. Η Αμίνα μία ανύπαντρη μητέρα που έχει στιγματιστεί από την τοπική κοινωνία και την οικογένειά της καλείται να διαχειριστεί την “ανεπιθύμητη” εγκυμοσύνη της ανήλικης κόρης της. Η Μαρία πονά και σιωπά.
Οι δυσκολίες γίνονται αντιληπτές από τις πρώτες σκηνές. Η μητέρα δέχεται πρόταση γάμου από έναν γείτονα, η οποίος φαινομενικά θέλει να βοηθήσει και συγκρούεται με τα στερεότυπα. Η ίδια αναζητάει αγάπη κι όχι προστασία. Τα έχει καταφέρει περίφημα άλλωστε μέχρι τώρα. Ξαφνικά βρίσκεται στο γραφείο της διευθύντριας του τοπικού σχολείου κι από εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται ο μίτος των εξελίξεων. Ένταση, νεύρα, βία. “Δε θέλω να γίνω σαν εσένα μαμά, κανείς δε σε σέβεται … Το σώμα μου, μου ανήκει”. Αποτροπή του μοιραίου και αντίστροφη μέτρηση, καθώς η μικρή Μαρία αντιλαμβάνεται πως μόνο ενωμένες θα βρουν τη λύση.
Δεν είναι μόνο η ταινία έναρξης, είναι κι οι “Παράλληλες Μητέρες” του Πέδρο Αλμοδόβαρ που ξεκινούν από κοινή αφετηρία. Η συνέχεια όμως διαφορετική στην εξέλιξη της πλοκής. Απαιτείται μία γενναία απόφαση. Εδώ αναζητείται μία ανώδυνη λύση “αποβολής”. Οι δύο γυναίκες δε δοκιμάζουν ανορθόδοξα μέσα, δε σκέφτονται όμως και την πιθανότητα να γεννηθεί το παιδί. Οι πρώτες εβδομάδες κυλούν κι αναζητείται λύση. Την ίδια στιγμή η κοινωνία έχει καταδικάσει – στιγματίσει ήδη τη νεαρή. Κανείς δεν ασχολείται με το πως συνέβη το συμβάν και ποιος μπορεί να είναι ο πατέρας.
Όταν δοθεί μία σοβαρή προοπτική περνάμε στο οικονομικό κομμάτι. Η Αμίνα είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για χάρη της κόρης της. Καπνίζει και ψάχνει εξαγνισμό των αμαρτιών τα βράδια στον χορό. Ο μεταξύ τους δεσμός γίνεται ολοένα και πιο δυνατός. Η ισχύς εν τη ενώσει. Εκεί έρχεται ως από μηχανής Θεός ένα αγαπημένο πρόσωπο από το παρελθόν. Οι δεσμοί διευρύνονται. Η λύση δε θα αργήσει να δοθεί και μάλιστα εξασφαλίζει ένα είδος αμοιβαίας ωφέλειας, καθώς οι γυναίκες στο Τσαντ δεν έχουν λόγο όταν αποφασίζει ο σύζυγος.
Όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε η αγωνία κορυφώνεται. Τα πράγματα δεν κυλούν όπως τα έχουν σχεδιάσει οι πρωταγωνιστές μας. Γίνεται μία μίνι ανατροπή και μία αλλαγή σχεδίου. Σας αφήνω να την ανακαλύψετε μόνοι, καθώς η ταινία έχει πάρει διανομή από την One From The Heart. Η πίστη δε χάνεται λεπτό και δεν είναι μόνο προς τα σύμβολα, αλλά προς την ίδια τη ζωή. Είναι το νόημα της Θρησκείας κι όχι το γράμμα κι η τυφλή εφαρμογή της. Δημιουργείται ένα πεδίο θετικής ενέργειας κι ελπίζουμε. Μαζί κι εμείς. Το μεγάλο μυστικό – ερωτηματικό παραμένει όμως: Ποιος είναι ο πατέρας;
Θα αποκαλυφθεί ελάχιστες στιγμές πριν το φινάλε και τότε σε ένα τέτοιο πατριαρχικό – θεοκρατικό καθεστώς ποια είναι η λύτρωση για δύο γυναίκες μόνες; Το τέλος όμως δε θα μπει εκεί. Ο σκηνοθέτης μαεστρικά κλείνει κάθε εκκρεμότητα και γράφει υποδειγματικά τον επίλογο. Άραγε οδηγούμαστε σε ένα happy end ή οι “κακοί” κερδίζουν όπως γίνεται συνήθως στην πραγματικότητα; Οι απαντήσεις για όσους δεν τις έλαβαν χθες σε περίπου δύο μήνες στις σκοτεινές αίθουσες ολόκληρης της Ελλάδας.
