Η Ντέμπρα Γκράνικ επιστρέφει στα 55 της χρόνια στην μεγάλη οθόνη. Η Αμερικανίδα σκηνοθέτης δημιούργησε μία ταινία για τους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και την άρνηση του συμβιβασμού με την εποχή, που ισοδυναμεί με απόδραση από τη φυλακή του σύγχρονου κόσμου κι αναζήτηση των ριζών μας, από τις καταβολές του ανθρώπινου είδους.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ένας βετεράνος του πολέμου δεν αντέχει τα εγκόσμια κι αποφασίζει να αποσυρθεί στα βάθη του εθνικού δρυμού του Όρεγκον. Μοναδική του συντροφιά η κόρη του. Ζουν σε σκηνή, κάνουν ασκήσεις ετοιμότητας, ώστε να διαφύγουν, αν τους εντοπίσουν και περνούν μία καθημερινότητα, δίχως πολλές συγκινήσεις. Ξαφνικά, έρχεται η ώρα που πρέπει να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα κι ο καθένας να κάνει τις επιλογές του για το παρόν και το μέλλον.
Δύο άνθρωποι, με διαφορετικά βιώματα κι ανάγκες, που νομοτελειακά τα θέλω τους οδηγούνται σε σύγκρουση. Όσο το νεαρό κορίτσι μεγαλώνει, νιώθει την ανάγκη της επαφής και στη συνέχεια της παραμονής στον πολιτισμό. Της δίνει ασφάλεια ένα σπίτι με ζεστασιά, κατανοεί πως η ένταξή της στο κοινωνικό σύνολο θα έρθει μέσα από το σχολείο. Ο πατέρας όμως, έχει αποφασίσει πως ποτάμι δεν έχει επιστροφή. Θα καταφέρουν να πορευτούν μαζί;
” Ήθελα να κάνω μία σύγχρονη εκδοχή της Τρικυμίας του Σαίξπηρ, βασισμένη σε μία αληθινή ιστορία “, τονίζει η ίδια η σκηνοθέτης. Η πρωτοεμφανιζόμενη, Τόμασιν Μακένζι αποτελεί την ιδανική φυσιογνωμία, για να ενσαρκώσει τη βασική ηρωίδα, που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κόσμους, στα θέλω της και τα πρέπει. Ομοίως ο Μπεν Φόστερ σε έναν σπαρακτικό ρόλο, δεν έχει επιλογή, νιώθει σαν το ψάρι έξω από τη γυάλα, θέλει να ζήσει όσο του μένει στο περιβάλλον, που ο ίδιος επέλεξε.
Τρομερή η ομορφιά της φύσης των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως κι η φωτογραφία της Nancy Schreiber. Μία όψη τους, που σπάνια προβάλλεται στην τηλεόραση, δυστυχώς. Μου θύμισε μία άλλη απόδραση, τότε στη Νέα Ζηλανδία, με το ” Κυνήγι Αγριανθρώπων ” του Ταίκα Βαϊτίτι. Κι ίσως να’ ναι ένα μήνυμα για επιστροφή σε αυτήν, που τόσο έχουμε πληγώσει και δεδομένα κάποια στιγμή θα μας εκδικηθεί.
Δυναμική επιστροφή και τιμή για το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, που φιλοξενεί αυτό το ευαίσθητο φιλμ στην ενότητα των Special Screenings. Για τα ανεξίτηλα τραύματα που αφήνει πίσω της κάθε μάχη και την ανάγκη των νέων να ανοίξουν τα φτερά τους, να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα ερεθίσματα και να εξελιχθούν, διότι όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, μόνο αυτοί μπορούν να αλλάξουν την ανθρωπότητα.
Η ταινία προβάλλεται ξανά το Σάββατο 10/11 στις 23:00 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα.