με ρωτάς τι έχει μείνει…
πληκτρολογώ λέξεις που ακόμη δεν εμφανίζονται
σαν από συμπαθητική μελάνη φτιαγμένες οι ιδέες
εξαφανίζονται
κάτω από το βάρος του ασήκωτου καναπέ μου
κρυμμένες ακόμη πολύ βαθιά στη σπηλιά του απροσδιόριστου
σαν ματαίωση που υπερχείλισε, σαν τραγούδι που αφέθηκε
και δεν τραγουδιέται από κανέναν πια
ποτέ κλειστά μικρόφωνα δεν κέρδισαν σε αγώνες μνήμης.
Τ.Φ
Το τώρα του μετά
Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρ’ όλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους παρά από τη σιωπή τους.
Φραντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων
Τώρα που φτάσαμε στο “μετά”
κατάλαβες πως τότε στην πλατεία,
η πιο άκυρη ερώτησή σου
ήταν το “μετά” που ρώταγες από τον καναπέ σου;
Την επόμενη φορά, μη με ρωτήσεις «και τι θα γίνει μετά;»
όσο στο τώρα δεν έχεις καμιά διάθεση
για συμμετοχή,
για ένα “μαζί” βρε αδελφέ
Όχι για ν’ ακουστείς,
μα για να ακούσεις,
κόντρα σε οποιαδήποτε σιωπή
που σαν Σειρήνα σε αδρανοποιεί.
Εσύ, εσένα, ανάμεσα στους άλλους
να σε ακούσεις καθαρά απ’ την αρχή
σαν παιδί που μόλις έμαθε
τους πρώτους φθόγγους
να ψελλίζει.
Τ.Φ
Πηγή: Εντευκτήριο