Για 26η συνεχή χρονιά, με πείσμα, πίστη και επιθυμία, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης είναι εδώ από τις 26 έως τις 28 Ιουνίου στο Πάρκο Ξαρχάκου (ΧΑΝΘ) στη Θεσσαλονίκη.
Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, όπως δηλώνουν οι διοργανωτές/τριές του δεν είναι απλώς ένας θεσμός, είναι μια φλόγα που δεν σβήνει γιατί τη συντηρούν οι ζωές και οι αγώνες μας. «Μέσα σε έναν κόσμο που σκοτεινιάζει, επιμένουμε να αναπνέουμε συλλογικά και σας προσκαλούμε. Σε μια εποχή που ο φασισμός, ο αποκλεισμός και το μίσος δυναμώνουν, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι μια μεγάλη γιορτή κοινότητας, διαφορετικότητας και αλληλεγγύης. Μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά που όλοι οι κάτοικοι της πόλης την έχουμε ανάγκη· όλες οι φωνές που δεν θέλουν να σωπάσουν έχουν τον χώρο τους· όλα τα όνειρα που ασφυκτιούν στο περιθώριο αποκτούν θέση κεντρική, φωτίζονται».
Λευτεριά στην Παλαιστίνη
Και φέτος, δεν θα μπορούσαμε να μην έχει ως κεντρικό άξονα τον αγώνα για ελευθερία στην Παλαιστίνη. Παρά τις εκκλήσεις διεθνών φορέων και κινημάτων για να σταματήσει η μεθοδευμένη γενοκτονία που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι στον ίδιο τους τον τόπο, η διεθνής κοινότητα μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος της συνενοχής της — να μην ενοχλείται από το αίμα που χύνεται. Την ίδια ώρα, πρωτοβουλίες όπως το March to Gaza και το Freedom Flotilla Coalition δείχνουν πως μόνο ο λαός μπορεί να βοηθήσει τον λαό.
Καθημερινότητα οι απαγωγές, εξαφανίσεις ανθρώπων που αναζητούν ασφάλεια
Παράλληλα, Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης στρέφει ξανά το βλέμμα στην κατάσταση στα θαλάσσια σύνορα. «Οι επαναπροωθήσεις των τελευταίων κυβερνήσεων, καταδικασμένες κατ’ επανάληψη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, έχουν μετατρέψει το Αιγαίο σε άτυπο τάφο. Η παραβίαση του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου έχει γίνει καθημερινότητα: απαγωγές, εξαφανίσεις ανθρώπων που αναζητούν ασφάλεια. Η ιθαγένεια παραμένει γραφειοκρατικός λαβύρινθος, ενώ η πρώτη γενιά μεταναστ(ρι)ών στερείται ακόμα και στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Η προτεινόμενη αυστηροποίηση του πλαισίου εισόδου και παραμονής, που ανακοίνωσε ο νέος υπουργός Μετανάστευσης, ποινικοποιεί με ρατσιστικά και ταξικά κριτήρια τη μετανάστευση. Όλα αυτά δύο χρόνια μετά το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο, όπου η δίκη αναδεικνύει τις ευθύνες του κράτους μα η ατιμωρησία και η συγκάλυψη κυριαρχούν».
Για τη δικαιοσύνη που αγνοείται
Οι διοργανωτές-τριες μιλούν φυσικά για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών και τις δημόσιες υποδομές, όπου «με συνεχόμενα επικοινωνιακά τεχνάσματα επιχειρείται αποπροσανατολισμός και μετατόπιση της συζήτησης σε επίπλαστα “προβλήματα” όπως η αξιολόγηση, η “ανομία” στα πανεπιστήμια, τα Εξάρχεια, η παραβατικότητα των νέων, η άρση μονιμότητας στο δημόσιο.
Ένα δημόσιο που σταθερά ταλαιπωρείται από την υποστελέχωση. Πρόκειται για μια επίθεση στον δημόσιο χαρακτήρα των αγαθών και των υποδομών, με στόχο την απαξίωση τους και την ιδιωτικοποίηση δήθεν για το κοινό καλό, εξυπηρετώντας τελικά ιδιωτικά συμφέροντα και ρουφώντας και το τελευταίο ευρώ από την ήδη ρημαγμένη καθημερινότητα».
Την ίδια ώρα, όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση του φεστιβάλ, το κόστος ζωής αυξάνεται ραγδαία: οι μισθοί νεοδιορισμένων σε παιδεία και υγεία δεν επαρκούν. Το καρτέλ ενέργειας, η απορρόφηση κατοικιών από funds, η τουριστικοποίηση των πάντων, μάς κάνουν να ασφυκτιούμε στον τόπο μας.
Η ακροδεξιά απειλεί κεκτημένα δικαιώματα, η κλιματική κρίση γίνεται πιο βίαιη
«Παρακολουθούμε την άνοδο της Ακροδεξιάς παγκοσμίως. Πολιτικές δυνάμεις απειλούν ελευθερίες και κεκτημένα δικαιώματα. Ο περιορισμός των τρανς δικαιωμάτων —στη νομική αναγνώριση, στην πρόσβαση στην υγεία, στην εκπαίδευση— δεν είναι μεμονωμένος. Είναι μέρος μιας ευρύτερης, συντηρητικής αντεπίθεσης. Με πρόσχημα την «ασφάλεια» θεσμοθετούν καταστολή και ρατσισμό. Με πρόφαση την «κανονικότητα» επιτίθενται στους πιο ευάλωτους: τα τρανς άτομα, τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, τους πρόσφυγες, τις άστεγες, τις γυναίκες, τα άτομα με αναπηρία.
Συνεχίζεται η απροθυμία της αστυνομίας να παρέχει στοιχειώδη ασφάλεια σε γυναίκες, trans και queer άτομα. Ο συντηρητισμός επιμένει να διατηρεί την κανονικότητα του σεξισμού, της τρανσοφοβίας και της ομοφοβίας. Το τίμημα: λιντσαρίσματα και δολοφονίες, ακόμα και έξω από αστυνομικά τμήματα.
Αντίθετα, η κρατική βία είναι παρούσα σε πολιτικούς χώρους, πορείες, σε καταυλισμούς και σε κάθε σημείο όπου το κράτος νιώθει απειλή. Μοιράζει συγχωροχάρτια σε κάθε είδους κακούργημα. Και το ερώτημα παραμένει: ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;» τονίζει μεταξύ άλλων το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγοντας παράλληλα τη συζήτηση για το περιβάλλον και την άρνηση ουσιαστικής περιβαλλοντικής πολιτικής. Η κλιματική κρίση γίνεται πιο ορατή, πιο βίαιη, πιο καταστροφική. Πίσω από τους νόμους καθησυχασμού, οι ίδιες καταστροφικές κατευθύνσεις συνεχίζονται.
«Κόντρα σε πολιτικές που μας βλέπουν ως αριθμούς ή καταναλωτές, εμείς μιλάμε, ενωνόμαστε, οργανωνόμαστε. Χτίζουμε κόσμους χωρίς αποκλεισμούς. Βρισκόμαστε ξανά στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με συζητήσεις, μουσικές, θέατρο performances, εκθέσεις. Δημιουργούμε ανθρώπινες κοινότητες ύπαρξης και φωνάζουμε ξανά: λευτεριά στην Παλαιστίνη» καταλήγει στο κάλεσμά του.
Δείτε το πρόγραμμα του φεστιβάλ, τις συζητήσεις και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις εδώ
