Σε αρκετά σημεία της Θεσσαλονίκης πραγματοποιούνται εδώ και μέρες παρεμβάσεις ενόψει της 25ης Νοέμβρη, παγκόσμιας ημέρας εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, ενώ για σήμερα είναι προγραμματισμένες διαμαρτυρίες οι οποίες κορυφώνονται με τη διαδήλωση που είναι προγραμματισμένη για τις 19.00 στο Άγαλμα του Βενιζέλου.
Σε κοινή τους ανακοίνωση οι φεμινιστικές και λοατκία+ συλλογικότητες «Μαχητικές και Ελεύθερες», «ομάδα Sylvia Rivera – για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride», «Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη», «Τσουκνίδ@», «Φοιτητική Ένωση για το Φύλο και την Ισότητα – ΦΥΛ.ΙΣ.» αναφέρουν:
«Η φετινή 25η Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας των γυναικών, μας βρίσκει να μετράμε ήδη 13 γυναικοκτονίες (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) μόνο μέσα στο 2021.
Μας βρίσκει σε μία περίοδο που η πανδημία, οι καραντίνες, η απώλεια εργασίας και η δραματική μείωση εισοδήματος λειτούργησαν καταλυτικά στην αύξηση των περιστατικών βίας κατά των γυναικών. Παράλληλα όμως, μας βρίσκει και σε μία περίοδο που περισσότερες γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν και που όλο περισσότερες/οι/α λένε «ως εδώ» με την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες.
Η έμφυλη βία έχει βγει από το κουτί της «ιδιωτικής υπόθεσης» και αντιμετωπίζεται πλέον από μεγάλα στρώματα της κοινωνίας σαν αυτό που είναι: ένα κοινωνικό φαινόμενο που προϋπήρχε της πανδημίας και έχει τις ρίζες του στις σεξιστικές αντιλήψεις και την πατριαρχία, που το σύστημα αναπαράγει για να επιβιώνει. Σε αυτό το πλαίσιο έχει αποκαλυφτεί η στάση της αστυνομίας, που στην πραγματικότητα αδιαφορεί για τα θύματα έμφυλης βίας, αφού όταν καλείται να επέμβει είτε δεν εμφανίζεται ποτέ, είτε εμφανίζεται πολύ αργά. Η αδιαφορία αυτή είναι προέκταση της κρατικής αδιαφορίας, με τις ελάχιστες δομές στήριξης των θυμάτων βίας, τα μεγάλα λόγια και τις λίγες πράξεις.
Παράλληλα, ζούμε σε μια περίοδο όπου καταπατώνται συνεχώς τα εργατικά δικαιώματα, πράγμα που επηρεάζει άμεσα και τις εργάτριες, εγκλωβίζοντας τες σε ένα σύστημα διπλής καταπίεσης και βίας. Ζούμε σε μία περίοδο που οι διαρκώς αυξανόμενες φωνές των κουηρ και τρανς γυναικών τις εκθέτει σε κίνδυνο ακόμα και για τη σωματική τους ακεραιότητα, και τις σπρώχνει ξανά στην αορατότητα. Ακόμα πιο έντονο εγκλωβισμό και βία βιώνουν οι προσφύγισσες, οι οποίες βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ γνωστές ήταν και είναι οι τακτικές της επαναπροώθησης, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την ζωή πολλών μεταναστριών/ων. Και φυσικά, καμία αναφορά στο δημόσιο λόγο για τις σεξεργάτριες, τις συνθήκες εργασίας τους και την μηδενική τους ορατότητα στην κοινωνία.
Η 25η Νοέμβρη, όπως και κάθε μέρα, πρέπει να γίνει ημέρα αγώνα ενάντια στον σεξισμό και την πατριαρχία, για έναν κόσμο χωρίς ανισότητες και διακρίσεις, όπου καμία άλλη γυναίκα (ντόπια, μετανάστρια/προσφύγισσα, κουήρ ή τρανς) δε θα πέσει θύμα βίας, καμία άλλη γυναίκα δε θα δολοφονηθεί.
Είμαστε δίπλα στις αδελφές μας!
Είμαστε εδώ και είμαστε μαζί
Καμία άλλη γυναικοκτονία!
Καμία λιγότερη!
Φτιάχνουμε και φέρνουμε μαζί μας πικέτες και χαρτόνια για την έμφυλη βία, για να γεμίσουμε τους δρόμους της πόλης με τις ιδέες και τα συνθήματά μας!».
Οι δολοφονημένες ζουν στους δικούς μας αγώνες σημειώνει η συλλογικότητα Witches Fight Back αναφέροντας στο κάλεσμά της:
«Η 25η Νοέμβρη ανακηρύχθηκε το 1999 από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Την ημερομηνία καθιέρωσαν άτυπα γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του 80΄, στη μνήμη της δολοφονίας των αδελφών Mirabal.
Η Patria (1924-1960), η Minerva (1926-1960) και η Maria Teresa (1935-1960) Mirabal υπήρξαν μέλη της αντιδικτατορικής αντίστασης ενάντια στο καθεστώς Τρουχίγιο (1930-1961) στη Δομινικανή Δημοκρατία. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν αλλεπάλληλα. Στις 25 Νοεμβρίου 1960, κατά την επιστροφή τους από επίσκεψη στους συζύγους της Minerva και της Maria Teresa στη φυλακή, οι τρεις αδελφές μαζί με τον οδηγό Rufino de la Cruz σταματήθηκαν από άνδρες της ασφάλειας, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν με ρόπαλο και στραγγαλίστηκαν. Τοποθετήθηκαν μέσα στο αυτοκίνητο το οποίο οδηγήθηκε σε γκρεμό για να φανεί ατύχημα. Η τέταρτη αδελφή, η Dedé (1925-2014), μεγάλωσε τα παιδιά των αδελφών της και διατήρησε ζωντανή την κληρονομιά τους. Οι αδελφές Mirabal αναδείχθηκαν σε σύμβολα του λαϊκού και φεμινιστικού κινήματος παγκόσμια και έμειναν γνωστές ως Οι Πεταλούδες / Las Mariposas.
Στην Ελλάδα του 2021 η σεξιστική βία έχει κανονικοποιηθεί σε βαθμό ώστε να μιλάμε για πάνω μια δολοφονημένη το μήνα. Οι γυναικοκτόνοι είναι, κατά πλειοψηφία, νυν και πρώην σύντροφοι ή σύζυγοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις βλέπουμε να υπάρχει καταπιεστικό παρελθόν στη σχέση θύτη-θύματος. Πολύ συχνά, γυναίκες σε τέτοιο περιβάλλον έχουν γνωστοποιήσει στον κοντινό τους κύκλο ότι απειλούνται ή, ακόμα, έχουν φτάσει στο σημείο να προβούν σε καταγγελίες στην αστυνομία -καταγγελίες που συχνά είτε απλώς καταγράφονται, είτε αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες και αγνοούνται.
Κάθε γυναικοκτονία ακολουθεί η καθιερωμένη προβληματική κάλυψη του θέματος στα κανάλια. Βλέπουμε συχνά προσπάθεια ξεπλύματος του γυναικοκτόνου, με τα συστημικά μίντια να κάνουν λόγο για εγκλήματα πάθους, ζήλειας, ερωτικής εμμονής. Από τα δελτία ειδήσεων ως τα τηλεοπτικά πάνελ, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την προσωπική ζωή του θύματος, αν ήταν “πιστή”, “καλή μητέρα” και άλλα, με λίγα λόγια “αν εκπλήρωνε σωστά το ρόλο της ως γυναίκα”. Στο αποκορύφωμα, παρακολουθούμε τα μίντια να δίνουν χώρο σε κάθε λογής Μπαλάσκα που μοιράζει σε επόμενους γυναικοκτόνους δωρεάν συμβουλές για μείωση ποινής. Με τη στάση αυτή, τα συστημικά μίντια μεταθέτουν τη συζήτηση σε ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική βάση, και τρέφουν λίγο ακόμα τη λογική και τη ρητορική της πατριαρχίας.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα έγκλημα πάθους. Είναι εμφανές ότι η βασική αιτία των γυναικοκτονιών είναι η αίσθηση δικαιώματος πάνω στα γυναικεία σώματα και στις ζωές μας. Η βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της. Γι’ αυτούς τους λόγους, ως φεμινιστική συλλογικότητα διεκδικούμε τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, ώστε να τεθεί το ζήτημα στην έμφυλη διάστασή του, καθώς και ουσιαστικά μέτρα προστασίας και δομές για θηλυκότητες που απειλούνται. Θεωρούμε την αναγνώριση της γυναικοκτονίας μέρος του αγώνα μας, ωστε να αναγνωρίζεται ως τέτοια και τα εγκλήματα αυτά να εδραιώνονται στην κοινή γνώμη ως εγκλήματα με έμφυλη αφετηρία. Λύση δεν θα δώσει ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, αλλά η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση.
Παράλληλα σε αυτά, θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών δεν ήταν μόνο cis γυναίκες αλλά και θηλυκότητες και λοάτκι+ άτομα. Η βία της ετεροκανονικότητας και της πατριαρχιας στοχεύει στα σώματα αυτά και ακόμη περισσότερο στα πιο καταπιεσμένα εξ αυτών, σε επίπεδο ταξικό, φυλετικό, ειτε όσο αφορά ζητήματα αναπηρίας, ψυχικής ασθένειας κ.α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δολοφονία της Zackie / Oh, πριν τρία χρόνια στην Ομόνοια από αφεντικά, μπάτσους, υπό τη σιωπηλή συνενοχή των περαστικών. Τον Ζακ τον λίντσαραν μέρα μεσημέρι σε ένα πολυσύχναστο σημείο της Αθήνας, με τη ταμπέλα του κλέφτη, του τοξικοεξαρτημένου, του δημοσίου κινδύνου. Ωστόσο αναρωτιόμαστε, αν ο Ζακ δεν ήταν εμφανώς θηλυκότητα, αν δεν ήταν μικρόσωμος, αλλά ψηλός και γεροδεμένος τι αντιμετώπιση θα είχε λάβει; Αν είχαν μπροστά τους μια ηγεμονική φιγούρα αρρενωπότητας η έκβαση “του επεισοδίου” θα ήταν πολύ διαφορετική. Έπειτα ο Ζακ λιντσαρίστηκε ξανά και ξανά στις ειδήσεις των 8, στις εικασίες των “ειδικών” και υπό την σχεδόν ηδονοβλεπτική ματιά των θεατών που πρότρεχαν σε συμπεράσματα. Ξεπλένοντας έτσι όχι μόνο την ελληνική σεξιστική κοινωνία αλλά και την ίδια την κρατική στρατηγική σεξισμού και εξόντωσης μια σειράς θηλυκοτήτων, ταξικά ορισμένων, υποκειμένων όπως των έγκλειστων μεταναστριών, των σεξεργατριών, των “παράνομων” εργατριών, των “αόρατων” τρανς υποκειμένων.
Για όλους αυτούς τους λόγους, γιατί πατριαρχία, ομοφοβία, σεξισμός, τρανσφοβια μας πνιγουν, θα είμαστε και φέτος στο δρόμο στις 25 Νοέμβρη. Η 25η Νοέμβρη που θέλουμε είναι διεκδικητική, διαθεματική, μας συμπεριλαμβάνει όλ@ όσ@ καταπιεζόμαστε από πατριαρχία και καπιταλισμό.
Θα είμαστε στο δρόμο για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, για να φωνάξουμε και για εκείν@ που δεν μπορούν, για να βάλουμε τέλος σε πατριαρχία και καπιταλισμό. Γιατί κανέν@ δεν είναι ελεύθερ@ όταν δεν είμαστε όλ@!».
Η Αναμέτρηση (ομάδα κομμουνιστριών και κομμουνιστών) και η Συνάντηση για μια αντικαπιταλιστική και διεθνιστική Αριστερά τονίζουν:
«Τα έμφυλα υποκείμενα στο σπίτι, στον δρόμο και στην δουλειά πλήττονται διαρκώς είτε ευρισκόμενα αντιμέτωπα με άνιση οικονομική ή επαγγελματική μεταχείριση είτε επωμιζόμενα κατ’αποκλειστικότητα τα οικογενειακά βάρη, έχοντας το “μονοπώλιο” της φροντίδας. Ετσι, ο θεσμός της οικογένειας όπως διαμορφώνεται στο υπάρχον καπιταλιστικό και πατριαρχικό πλαίσιο εμπεδώνει εξουσιαστικούς μηχανισμούς που αναπαράγουν σχέσεις επιβολής, πειθάρχησης και συντηρητισμού. Η συζήτηση σχετικά με την συνεπιμέλεια που είδαμε να εξελίσσεται το προηγούμενο διάστημα ήρθε να υπογραμμίσει ακριβώς αυτό, πως το ίδιο το κράτος μέσω της οικογένειας συνθέτει καταπιεστικά αδιέξοδα περιβάλλοντα για τις γυναίκες. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η παντελής έλλειψη κρατικής πρόνοιας για τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας (ανεπάρκεια ξενώνων και δομών δωρεάν νομικής εκπροσώπησης, απουσία αντανακλαστικών του δικαστικού συστήματος και μέριμνας για την γρήγορη έκδοση και τήρηση ασφαλιστικών μέτρων). Τα θύματα καλούνται, λοιπόν, συχνά να διαλέξουν μεταξύ της φυσικής ή οικονομικής επιβίωσης τους και της σωματικής τους ακεραιότητας. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που τα θύματα καταφέρνουν να βρουν το θάρρος να καταγγείλουν τα σε βάρος τους περιστατικά, συχνά αντιμετωπίζονται με υποτιμητικά ή αποτρέπονται από τις αρμόδιες αρχές από το να ολοκληρώσουν την καταγγελία και υπόκεινται σε εκ νέου ψυχολογική κακοποίηση στο αστυνομικό τμήμα. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα περιστατικά για τα οποία έχει γίνει γνωστό ότι η αστυνομία ήταν ενήμερη καιρό πριν αλλά δεν ανέλαβε κάποια δράση για να προστατεύσει τα θύματα, με ορισμένα από αυτά να καταλήγουν μέχρι και σε γυναικοκτονίες».
Η Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ-ρι-ών) αναφέρει πως «για όλες εμάς, τις αγωνιζόμενες γυναίκες, τις κομμουνίστριες και τις αναρχικές, τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις γυναίκες του λαού και της εργατικής τάξης, ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση είναι διαρκής και αλληλένδετος με το συλλογικό και επίμονο αγώνα για την κοινωνική και την ταξική απελευθέρωση, με το πανόραμα των αγώνων της εποχής μας, στους εργασιακούς χώρους, στη διεκδίκηση δημόσιας, δωρεάν και καθολικής υγείας και παιδείας, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο, απέναντι στην κρατική καταστολή.
Έχοντας πλήρη συνείδηση των αιώνων έμφυλης καταπίεσης που κουβαλάμε στις πλάτες μας, ως γυναίκες στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, ενδυναμώνουμε τη θέση μας μέσα στην κοινωνία και το κίνημα, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες, τις αγωνίες, τις κραυγές και τις επιθυμίες μας, παλεύουμε στην καθημερινότητά μας, ώστε να δώσουμε τέλος στην πατριαρχία, την έμφυλη βία και την καταπίεση.
Δεν ξεχνάμε τη Νεκταρία, τη Δώρα, τη Γαρυφαλλιά, την Ελένη, τη Μαρία, την Καρολάιν, την Κωνσταντίνα, τη Βιολέτ, την Ελένη, τη Βασιλική, την Ανίσα, τη Σταυρούλα, τη Μόνικα και όλες τις δολοφονημένες από την πατριαρχία, τα ονόματα των οποίων δεν θα μάθουμε ποτέ.
Να συναντηθούμε στον αγώνα για την ταξική απελευθέρωση και τη γυναικεία χειραφέτηση!».
Μία ώρα νωρίτερα καλούν στο ίδιο σημείο και άλλες συλλογικότητες όπως η Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία/ Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων και η Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών «Quieta Movere» με την πρώτη να αναφέρει:
«Είναι ακόμα πιο σαφές πλέον πως εκείνο που οπλίζει τα χέρια των βιαστών και δολοφόνων, και ξεπλένει τα εγκλήματά τους είναι ένα ολόκληρο σύστημα, που έχει όνομα και λέγεται πατριαρχία, κράτος και καπιταλισμός. Οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους μηχανισμούς. Γιατί η έμφυλη βία είναι συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι κρατικοί φορείς που υπερφίαλα διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, είναι οι ίδιοι που καθημερινά αναπαράγουν την καταπίεσή τους. Απολύουν εγκύους, αθωώνουν βιαστές και γυναικοκτόνους, ψηφίζουν νομοσχέδια ενάντια στις αμβλώσεις και την αυτοδιάθεση των σωμάτων των γυναικών, κρατούν κατά χιλιάδες έγκλειστες πρόσφυγες-μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις πνίγουν στο Αιγαίο, τις απειλούν, τις ξυλοκοπούν και τις βιάζουν στα σύνορα, τις παρενοχλούν σεξουαλικά- όπως καταγγέλλουν οι φυλακισμένες μετανάστριες στην κόλαση της Πέτρου Ράλλη και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταστέλλουν αγωνιζόμενες γυναίκες που δεν σκύβουν το κεφάλι μπροστά στην κρατική, καπιταλιστική, πατριαρχική βαρβαρότητα».
Παρέμβαση και στην Πρυτανεία του ΑΠΘ από την ομάδα γυναικών φοιτητριών Ειρήνη Γκίνη και Φοιτητικούς Συλλόγους
«Σπάμε τις αλυσίδες της σιωπής στον δρόμο του αγώνα και της ανατροπής», τονίζει η ανακοίνωση την ομάδας γυναικών φοιτητριών Ειρήνη Γκίνη συνεχίζοντας:
«Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε γυναίκα που βιώνει βία εκεί που εργάζεται, που σπουδάζει, που αθλείται, που περνάει τον ελεύθερο χρόνο της. Καλούμε κάθε νέα και νέο μέσα από οργανωμένη πάλη, στον σύλλογο της, δυναμώνοντας την φωνή της ομάδας να αντιπαλέψει κάθε μορφή βίας μέσα στα πανεπιστήμια, με θάρρος και τόλμη τα οποία μπορούν να αναπτυχθούν μόνος το έδαφος της συλλογικότητας , της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης.
Παλεύουμε ενάντια σε όλες τις μορφές βίας, φωτίζουμε τη ρίζα τους το σάπιο σύστημα δηλαδή στο οποίο ζούμε και οδηγεί τις γυναίκες στη σιωπή, επειδή δεν έχουν οικονομικά και κοινωνικά στηρίγματα για να μπορέσουν να διαφύγουν ή να μιλήσουν για αποτρόπαιες πράξεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες στην προσπάθεια τους να σπουδάσουν και να δουλέψουν!».
Η ομάδα σήμερα στις 11.00 θα πραγματοποιήσει συγκέντρωση στην Πρυτανεία ενώ στις 12.00 διοργανώνει διαμαρτυρία-κινητοποίηση με δρώμενο στην Καμάρα.
Στην σημερινή κινητοποίηση στην Πρυτανεία θα συμμετέχουν και οι φοιτητικοί σύλλογοι ΗΛ-ΜΗΧ, Φυσικού, Κτηνιατρικής, ΜΜΕ, ΤΕΦΑΑ, Πολιτικών Επιστημών και ο ΣΟΦΕΘ, σήμερα 25/11, παγκόσμια μέρα κατά της βίας των γυναικών.
Σε ψήφισμα τους αναφέρουν :
«Ο Φοιτητικός Σύλλογος, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, εκφράζει για μια ακόμα φορά την αλληλεγγύη του σε κάθε γυναίκα που βιώνει την ανασφάλεια και τη βία στο χώρο δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, εκεί που περνάει τον ελεύθερο χρόνο της. Μας γεμίζουν οργή και αγανάκτηση τα αποτρόπαια εγκλήματα που φτάνουν μέχρι τη δολοφονία γυναικών από τους πρώην ή νυν συζύγους, συντρόφους, αλλά και τόσα άλλα που δεν «ακούγονται».
Η οργή μας μπορεί να γίνει δύναμη οργάνωσης κι αγώνα ενάντια στις πραγματικές αίτιες που γεννούν τους δράστες- τέρατα και διευκολύνουν τη δράση τους. Ενάντια στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που αφήνουν τις γυναίκες απροστάτευτες, εξαρτημένες στα πλαίσια του γάμου ή της συμβίωσης, εκτεθειμένες στους οικονομικούς και κοινωνικούς εκβιασμούς στην πορεία των σπουδών της, στην εργασία, στον αθλητισμό, πολιτισμό.
Είναι αποτελέσματα της άθλιας πραγματικότητας που ζει μια γυναίκα σήμερα, στην κοινωνία της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, βιώνοντας πολύμορφες διακρίσεις στη μόρφωση, την εργασία, σε κάθε πλευρά της ζωής της. Τέτοιες «αλυσίδες» είναι η ανασφάλεια της «ευέλικτης» και κακοπληρωμένης εργασίας, η ανεργία, οι υποβαθμισμένες και εμπορευματοποιημένες υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις κι εκβιασμοί που συναντά μια κοπέλα.
Όσο οι όροι ζωής, σπουδών, εργασίας επιδεινώνονται τόσο πιο δύσκολο γίνεται για μια γυναίκα να βρει το θάρρος και τη δύναμη να αποκρούσει, να καταγγείλει τα περιστατικά βίας, να ξεφύγει από μια παθογόνα σχέση. Πώς να στηριχτεί μια γυναίκα:
• Όταν οι ελάχιστες κρατικές υποδομές και υπηρεσίες για την ολόπλευρη στήριξη των θυμάτων, δηλαδή νομική, συμβουλευτική, ψυχολογική, παραμένουν υποστελεχωμένες;
• Όταν οι κυβερνήσεις και η ΕΕ μετράνε σε ευρώ τα απαραίτητα μέτρα ενημέρωσης, στήριξης και πρόληψης που πρέπει να υπάρχουν στις γειτονιές και στους χώρους εκπαίδευσης; Εξάλλου, το κίνητρο της ευαισθησίας τους για τη βία κατά των γυναικών είναι ότι… “κοστίζει” στην ΕΕ 290 δις ευρώ το χρόνο…
• Όταν μια γυναίκα, ακόμα και αν καταγγείλει κάποιο περιστατικό, έχει να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια μέχρι την τελική καταδίκη του δράστη, όπως την αστυνομική αυθαιρεσία, την υποστελέχωση των ιατροδικαστικών υπηρεσιών, μακροχρόνιες νομικές διαδικασίες.
Τασσόμαστε υπέρ της αυστηροποίησης των ποινών των εγκλημάτων βίας κατά των γυναικών. Όμως γνωρίζουμε ότι οι όποιες αλλαγές στην ποινική νομοθεσία δεν είναι από μόνες τους ικανές να εξασφαλίσουν την ολόπλευρη προστασία των γυναικών από τα απαράδεκτα εγκλήματα. Χρειάζεται ολόπλευρη κοινωνική προστασία και στήριξη.
Δυναμώνουμε τον αγώνα ενάντια σε κάθε κοινωνική ανισότητα, διάκριση, τη βία κατά των γυναικών, μέσα από τη συλλογική διεκδίκηση για τις σύγχρονες ανάγκες μας στη μόρφωση, την εργασία, τη ζωή.
Διεκδικούμε όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για να μπορεί κάθε γυναίκα να στέκεται στα πόδια της χειραφετημένη οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά.
Αντιπαλεύουμε τις απαράδεκτες κοινωνικές αντιλήψεις σε βάρος των γυναικών, που βομβαρδίζουν τον κοινό αγώνα μας για ισότιμα δικαιώματα σε όλες και όλους. Αντιπαλεύουμε τα σάπια πρότυπα του ατομισμού, του ανταγωνισμού, που φτάνουν στο σημείο της υποτίμησης της προσωπικότητας, ακόμα και της ανθρώπινης ζωής.
Μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους δυναμώνουμε την αλληλεγγύη, κάνουμε πράξη το «ένας για όλους και όλοι για έναν», γινόμαστε πραγματική ασπίδα προστασίας για τον καθένα και την καθεμία από εμάς, για να αλλάξουμε μαχητικά τη ζωή μας.
Διεκδικούμε:
– Να δημιουργηθούν κρατικοί ξενώνες, συμβουλευτικά κέντρα, στελεχωμένα με ειδικευμένο μόνιμο προσωπικό, χωρίς εμπλοκή ΜΚΟ . Όλα αυτά απαιτούν γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.
– Συμβουλευτικοί σταθμοί στα ιδρύματα στελεχωμένα με το αναγκαίο επιστημονικό προσωπικό, με μόνιμη σταθερή εργασία . Συγκεκριμένα στη σχολή μας να λειτουργία ειδική επιτροπή ψυχολόγων στην οποία θα μπορεί να αποτανθεί κάθε νέα που βιώνει με οποιονδήποτε τρόπο βία .
– Ενημερωτικά προγράμματα στη σχολή από κρατικούς επιστημονικούς φορείς.
– Υλικοτεχνική υποδομή απαραίτητη για ασφαλή πρόσβαση από και προς τη σχολή, πχ φωτισμός».
