Απόγευμα Πέμπτης, λιμάνι Θεσσαλονίκης, αίθουσα Φρίντα Λιάππα. Μία αίθουσα γεμάτη και περίπου μία ώρα νωρίτερα σχηματίζεται ουρά για τις ακυρώσεις. Μάλλον κάτι καλό παίζει εδώ. Ο λόγος για το You Only Die Twice του Γαϊρ Λέβ από το Ισραήλ. Μία ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και το θρίλερ μυστηρίου, όπως τόνισε κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης πριν την πρώτη προβολή, που αποτέλεσε μάλιστα ευρωπαϊκή πρεμιέρα. Μία ιδιαίτερη τιμή για το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ξεκινάμε από τους δρόμους τους Τελ Αβίβ, μία ιστορία κληρονομιάς ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και μεταφερόμαστε νοερά στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αφετηρία της αναζήτησής μας μία ιστορία ταυτότητας. Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται σχεδόν άμεσα στην Αυστρία. Ποιος είναι άραγε ο πραγματικός Ερνστ Μπεχίνσκι; Υποθέσεις, σενάρια, ανατροπές και μετά ησυχία. Μοιάζει δεδομένο πως κάποιος ναζί έκλεψε το εβραϊκό διαβατήριο, ώστε να επιβιώσει μετά την ήττα. Είναι όμως αυτή τη πραγματικότητα;
O Mπεχίνσκι ή Μπεσίνσκι πέθανε δύο φορές μία το 1969 και μία το 1987. Οι πυλώνες πάνω στους οποίους είναι δομημένο το ντοκιμαντέρ είναι δύο. Από τη μία η αποκατάσταση της αλήθειας κι από την άλλη το πνεύμα αγάπης. αλληλεγγύης και συμπόρευσης ανθρώπων που προέρχονται από εντελώς διαφορετικές κατοβολές, από τον απέναντι πόλο της ιστορίας θα λέγαμε δίχως υπερβολή. Κι αυτή είναι μία πρώτης τάξης απάντηση σήμερα, που πάνε να αναβιώσουν ιστορίες φασισμού στην Ευρώπη.
Και μετά την ησυχία … ξανά στις επάλξεις. Νέα στοιχεία. Φτάνουμε μέχρι και το Λος Άντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για να λυθεί ο γρίφος και να ξετυλιχθεί επιτέλους ο μίτος της Αριάδνης. Μία ιστορία έρωτα, φιλίας, υποστήριξης κρύβεται πίσω από το ” προφανές “. Όσα είχαν σκεφτεί ήταν αδύνατον να πλησιάσουν την αλήθεια, που έμεινε καλά κρυμμένη στο μπαούλο των αναμνήσεων για χρόνια. Ένα τρίγωνο αποκαλύψεων, που έφεραν στο φως μία πολύ ευαίσθητη πλευρά του ανθρώπου.
Σε μία εποχή κατά την οποία πιο ” εύκολα σκοτώνεις, παρά αλλάζεις ταυτότητα “, ο Λεβ λυτρώθηκε και με το τέλος της ταινίας του λύτρωσε και το κοινό μαζί του. Ένα ημερολόγιο επιβίωσης, προδοσίας, συμβιβασμού και μία φωνή πως ο πολιτισμός μπορεί να ενώσει πριν να είναι πολύ αργά. Κάπως έτσι το μίσος κι οργή θα δώσουν τη θέση τους στο χαμόγελο και την αγάπη. Με κωμική χροιά, χιούμορ και πνεύμα αισιοδοξίας περνάει ένα καθολικό μήνυμα ελπίδας αντίθετο με την εποχή.
Ένα οδοιπορικό στον δρόμο για τη δικαίωση της τιμής, της υστεροφημίας, της αιώνιας ζωής. Μία μάχη σκληρή με τον χρόνο, που όμως δεν αλλοτριώνει, αλλά δυναμώνει το πνεύμα συνεργασίας. Μία μικρή ιστορία, που δείχνει τον δρόμο και σ’ άλλες ανάλογες, ανείπωτες να ειπωθούν επιτέλους. Οι απάνθρωποι ναζιστές δεν έχουν χώρο στον κόσμο μας, δε θα κερδίσουν, θα επικρατήσει η ΑΓΑΠΗ κι ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ να είστε σίγουροι γι’ αυτό.