O Κινηματογράφος για τους περισσότερους ανθρώπους είναι απλά ψυχαγωγία. Υπάρχουν όμως και λίγοι, ίσως ρομαντικοί, για τους οποίους εξελίσσεται σε τρόπο ζωής, σε απόλυτο βαθμό. Θα λέγαμε τους στιγματίζει ανεξίτηλα. Ο Ντέιβιντ Στράτον είναι ένας απ’ αυτούς. Άγγλος, γόνος οικογενείας εμπόρων. Ο πατέρας του έχει παντοπωλείο. Ο ίδιος όμως αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό του με πείσμα κι αυτό έγινε πραγματικότητα. Δεν είναι αχάριστος. Δεν έχει αλλάξει. Σχολιάζει κι αξιολογεί ταινίες με δικά του κριτήρια. Κι είναι έτοιμος να συνδιαλεγεί, να διαφωνήσει και να αλλάξει άποψη, αν τον πείσει ο συνομιλητής του.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Παράλληλα, βλέπουμε μία μεγάλη ανασκόπηση του αυστραλιανού σινεμά. Αχορτογράφητα εδάφη για τους περισσότερους. Μία χώρα, που με δυσκολία εξάγει ταινίες, ωστόσο έχει να επιδείξει τις δικές της μεγάλες επιτυχίες. Έχει μία ένδοξη ιστορία. Ένα όμορφο ταξίδι γεμάτο εικόνες κι εμπειρίες, από έναν άνθρωπο, που έχει παρακολουθήσει πάνω από 24.000 ταινίες στη ζωή του. Φιλοξενούνται μέλη της οικογένειάς του, σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές κι η επί 28 χρόνια συμπαρουσιάστριά του, Margaret Pomeranz.
Ανατρέχει μέσα από φιλμς κι εξερευνά τον ίδιο του τον εαυτό. Σκιαγραφεί τις πτυχές του υποδειγματικά. Μία συναρπαστική διαδρομή στην κινηματογραφική κληρονομιά της χώρας, για την οποία αγωνίστηκε με πάθος, όντας διευθυντής του Φεστιβάλ του Σύδνεϋ για περίπου είκοσι χρόνια, ενώ στη συνέχεια ξεκίνησε να γράφει στο Variety, ως κριτικός. Σήμερα διδάσκει την Ιστορία του Κινηματογράφου στους νέους Αυστραλούς. Στρατιώτης της ” ιδέας “, πως το σινεμά διαμορφώνει προσωπικότητες και πρεσβευτής των αξιών, που την διέπουν.
Η δύναμη του ανθρώπου και της Μεγάλης οθόνης συμπλέκονται και χαράζουν κοινή πορεία. Μία σχέση ζωής. Δίνεις τη ψυχή σου, το είναι σου, τον χρόνο σου, δημιουργείς ένα μοναδικό αρχείο, χειρόγραφο κι επιβραβεύεσαι κάνοντας το χόμπι σου, επάγγελμα. Γνωρίζεις την ανέλιξη, που σου πρέπει. Ευλογία. Ο Σάλι Άιτκεν πετυχαίνει διάνα με την επιλογή του, να ξετυλίξει παράλληλα το κουβάρι ενός σπουδαίου χαρακτήρα και του Κινηματογράφου της Αυστραλίας.
Ένα έργο λύτρωση για τη ψυχή, όσων έχουν τρέλα με το σινεμά, ένας ύμνος για έναν άνθρωπο που τόλμησε κι αφιέρωσε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, σε αυτό, που πραγματικά αγάπησε, αγαπά και θα αγαπάει για πάντα. Ευαίσθητο, αλλά και πέρα για πέρα ρεαλιστικό.
*Το φιλμ προβλήθηκε στο 20 Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης