Χρυσός Αλέξανδρος της Θεσσαλονίκης στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα “Meet your Neighbors”. To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αμίν Ναϊφέ (βραβευμένος για το μικρού μήκους Crossing – 2017) έκανε πρεμιέρα στη Βενετία και κέρδισε το Βραβείο Κοινού (BNL People΄s Choice). Τα “200 metres” είναι μία ταινία που αγγίζει την πραγματικότητα. Φλερτάρει με το ντοκιμαντέρ, αλλά είναι μυθοπλασία. Ταξίδεψε τον κόσμο, κοινοποίησε ένα πολύ σημαντικό θέμα, ευαισθητοποίησε, άρεσε και αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της Ιορδανίας για το OSCAR Διεθνούς.
Ο Μουσταφά κατάγεται από την Παλαιστίνη, όπως κι ο σκηνοθέτης. Στο Ισραήλ είναι η οικογένειά του. Η σύζυγός του και τα τρία του παιδιά που αγαπάει πολύ. Το τείχος της Δυτικής Όχθης χωρίζει τη ζωή του στα δύο. Υπάρχουν δύο κορούλες κι ένα παλικαράκι που διψάει να παίξει ποδόσφαιρο. Θέλει το καλύτερο για όλους. Η επικοινωνία τους είναι διαρκής ακόμα κι όταν βρίσκεται στην άλλη πλευρά πλάι στην μητέρα του. Τα προβλήματα πολλά, η υγεία του δεν περνάει και τις καλύτερες ημέρες. Πάνω απ’ όλα όμως έχει την αξιοπρέπεια του.
Αδυνατεί να συμβιβαστεί. Δε θέλει να νιώσει αδρανής κι ως έναν βαθμό άχρηστος. Κυνηγάει το μεροκάματο. Το περιβάλλον του ανησυχεί, αλλά αδυνατεί να του αλλάξει άποψη. Πιστός στις αρχές δεν υπαναχωρεί έχοντας βαθιά αίσθηση του χρέους προς την Εστία (τόσο την μητρική, όσο και τη συζυγική). Η μοίρα όμως του παίζει ένα άσχημο παιχνίδι. Η γραφειοκρατία, η καθυστέρηση ανανέωσης της άδειας παραμονής του και το Σάββατο τον εγκλωβίζουν. Το τηλέφωνο χτυπάει και τα νέα είναι άσχημα. Πρέπει να τρέξει, να βρει τον τρόπο και τον δρόμο.
Kάπου εκεί το κινηματογραφικό είδος αλλάζει. Προχωράμε με ένα road trip. Εκεί γίνεται γνωστός ο πόνος και οι συνθήκες ταλαιπωρίας αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι μόνο ο πρωταγωνιστής μας, είναι εκατοντάδες άνθρωποι που βιώνουν αυτές τις συνθήκες. Οι μεσάζοντες εκμεταλλεύονται τις συνθήκες και κερδοσκοπούν ασύστολα. Ένα είδος “παρεμπορίου ψυχών”. Ποιος νοιάζεται όμως για κάτι που συμβαίνει τόσο μακριά από το σπίτι μας; Αυτή η λογική κυριαρχεί. Κι όταν αυτή έχει επικρατήσει μοιραία η φωτιά από το σπίτι του γείτονα θα κάψει και το δικό μας.
Ερμηνευτικά δεσπόζει ο τραγικός πατέρας, Αλί Σουλιμάν. Σηκώνει στις πλάτες του το ξετύλιγμα της πλοκής, όπως ακριβώς της ευθύνες του. Το πρώτο μέρος θεωρώ πως είναι ένα κλικ καλύτερο από το δεύτερο. Η παρουσία της Γερμανίδας μας δείχνει τις καθολικές διαστάσεις που πρέπει να πάρει το θέμα. Αυτός είναι ο κυρίαρχος στόχος της ταινίας. Η επικοινωνία όσων ζουν και δε γίνεται γνωστό αυτοί οι άνθρωποι. Ο σκοπός μπορεί να χαρακτηριστεί “ιερός” και αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που κέρδισε Επιτροπές και κοινό σε όλες τις χώρες που προβλήθηκε.
Παρακολούθησα την ταινία στις αίθουσες του λιμανιού. H αίσθηση της εγγύτητας με έκανε κομμάτι της ιστορίας. Είμαι ένας άνθρωπος μάλιστα που είμαι γνώστης της κατάστασης. Δεν μπορείς όμως να μην ενεργοποιηθείς όταν βλέπεις αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Ναι μπορεί να λέμε ότι εδώ τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά, αλλά κάπου άλλου πηγαίνουν πολύ χειρότερα. Είναι μάθημα για όλους μας. Να εκτιμάμε και να διεκδικούμε συνεχώς. Πόσο κάνει άραγε ένας άνθρωπος να διασχίσει αυτά τα 200 μέτρα;
