Το 43ο Φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών της Δράμας ξεκίνησε και φέτος δίνεται η ευκαιρία μέσω της ειδικής πλατφόρμας να παρακολουθήσουμε όλες τις προβολές δίχως αριθμητικό περιορισμό, πράγμα που συνέβη στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Πάμε όμως δίχως να χάνουμε χρόνο να ρίξουμε μία ματιά στις πρώτες προβολές που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ξεκίνημα με το “Barakat” του Μanon Nammour από τον Λίβανο. O παππούς συναντά τον εγγονό του μετά από χρόνια. Έχει πάντα μαζί του μία πίτα με θυμάρι από τον κήπο. Οι δυο τους ετοιμάζουν ένα ταξίδι, αλλά πριν αυτό φτάσει στον τελικό του προορισμό πρέπει να γίνει μία υποχρεωτική στάση στη Βηρυττό. Η κατάρα του εμφυλίου κι οι συνεχείς συρράξεις στην Μέση Ανατολή έχουν μεταβάλλει το τοπίο. Ολοένα αυξανόμενο είναι επίσης το μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ευρώπη και την Αυστραλία. Μία βόλτα διαλύει τον κόσμο του πρεσβύτερου σε ηλικία. Το μαγαζί ήταν κάποτε εδώ, όχι πια. Το Barakat αγνοείται. Μαζί του μία εποχή, ένας κόσμος ολόκληρος. Ξαφνικά ο παππούς χάνεται. Σα να μην έχει λόγο ύπαρξης πλέον, σαν ο χρόνος να τον ξεπέρασε. Ο εγγονός τον αναζητεί με επιμονή. Η χαρά δίνει τη θέση της στην αγωνία και το όμορφο ταξίδι μετατρέπεται σε “παιχνίδι” αναζήτησης…
Δεύτερη στάση για το ελληνικό, “Dakar” του Στέλιου Μωραΐτη. Ο Σταύρος μπαίνει στο αυτοκίνητο, η κασέτα στη θέση της … “Λας Πάλμας 1978”. Ο χρόνος έχει παγώσει για τον πρωταγωνιστή. Μία εξομολόγηση-ομολογία στην αγαπημένη του Ματούλα που με πόνο ψυχής άφησε. Οι πραγματικοί λόγοι που αναγκάστηκε να μπαρκάρει. Λέξεις γεμάτες φόρτιση και πίκρα. Στάση σε ένα κατάστημα ΟΠΑΠ, ο χρόνος κυλά, η ζωή όμως έχει μείνει πίσω. Σαν άλογο δεμένο με χαλινάρια, υποχρεωμένο να κατευνάσει τις ορμές του. Στόχος να ακουστούν τα ανομολόγητα, τα απωθημένα μίας ζωής που ενδεχομένως δεν έφτασαν ποτέ εκεί που έπρεπε. Φτάνει στο σπίτι, ήρθε η ώρα για ανάπαυση και πάλι μόνος… Πρωταγωνιστεί ο Γιάννης Κοκκιασμένος.
Τρίτη επιλογή από το μακρινό Χονγκ Κονγκ. Το “Wild Child” του Κa Ki Wong. Γνωρίζουμε ένα νεαρό αγόρι πλάι σε μία καμήλα. Ένα πραγματικό αγρίμι. Βγάζει μόνο κραυγές κι έχει στο χέρι του ένα μαχαίρι. Αδύνατο να ελέγξει τα ζωώδη ένστικτά του και να προσαρμοστεί στον αστικό τρόπο ζωής. Αρχικά με τη δύναμη στη σχοινιών και στη συνέχεια με αυτήν της μουσικής και της ευγένειας ένας άνθρωπος καταφέρνει να τον “εξημερώσει”. Όπλα του μία φυσαρμόνικα, ένα φύλλο χαρτί κι ένας μαρκαδόρος. Κλειδί η υπομονή, η συνεχής ενθάρρυνση και το ζωντανό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Οι κραυγές δίνουν τη θέση τους στους μουσικούς ήχους. “Δεν με ενδιαφέρει αν χάσω την εργασία μου”…
Σύντομα κοντά σας με τη δεύτερή μας ανταπόκριση που θα έχει χρώμα Λατινικής Αμερικής.