Στο πρώην Στρ. Παύλου Μελά, Θεσσαλονίκη
«Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου, γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή»
Πολλά και κοσμογονικά πράγματα συνέβησαν από το προηγούμενο μας φεστιβάλ μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο: μνημόνια παλιά και νέα, «μεταρρυθμίσεις» και ιδιωτικοποιήσεις, που συγκέντρωσαν τον πλούτο στους λίγους και μοίρασαν τη φτώχεια στους πολλούς, πόλεμοι και βομβαρδισμοί που χτύπησαν λαούς και διέλυσαν χώρες, αλλά και αγώνες, από το Κομπανί ως τις γαλλικές πλατείες, που μας έδωσαν ξανά ελπίδα. Αυτό όμως που μας κίνησε περισσότερο, το ζήτημα που μας κάλεσε επιτακτικά να διαλέξουμε «με ποια πλευρά είμαστε», ήταν το προσφυγικό: οι αγώνες δηλαδή των προσφύγων και μεταναστών ενάντια στα σύνορα και από δίπλα το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης. Το 19ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ – Κοινωνικής Αλληλεγγύης δε θα μπορούσε παρά να έχει στον πυρήνα του αυτή τη θεματική.
Βλέπουμε το Φεστιβάλ ως μια ευκαιρία να αναλογιστούμε συλλογικά όσα έχουμε ζήσει τους τελευταίους μήνες, όσα μάθαμε στις δράσεις έμπρακτης αλληλεγγύης στην πόλη της Θεσσαλονίκης και κυρίως στην Ειδομένη, όσα διεκδικήσαμε στις κινητοποιήσεις ενάντια στο φράχτη, στα κέντρα κράτησης και στις ευρωπαϊκές αντιμεταναστευτικές συμφωνίες. Ως έναν κόμβο για να βρεθούμε με ομάδες και συλλογικότητες από την πόλη, την υπόλοιπη Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, με ανθρώπους μπαίνουν κάθε μέρα με τα σώματα και τα μυαλά τους στον αγώνα για την υποστήριξη των μεταναστ(ρι)ών, στον αγώνα ενάντια στα σύνορα και το φασισμό και υπέρ του διεθνισμού και της αλληλεγγύης. Ως αφορμή για να βαθύνουμε τις μεταξύ μας σχέσεις εμπιστοσύνης, αλλά και για να συναντηθούμε πολιτικά και κοινωνικά με τους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες που βρίσκονται ήδη στην ευρύτερη περιοχή, να κουβεντιάσουμε και να διασκεδάσουμε (χωρίς καμιά ντροπή κι ενοχή), αρχίζοντας να μοιραζόμαστε αγωνίες, φόβους κι ελπίδες, όπως ταιριάζει σε ανθρώπους που συνυπάρχουν σε μία κοινότητα.
Θέλουμε, όμως, να εμβαθύνουμε και στις αιτίες της προσφυγιάς. Να αναζητήσουμε, πέρα από τις τηλεοπτικές εικόνες φρίκης, το τι συμβαίνει στη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ποια είναι η κατάσταση στη γειτονική Τουρκία με τον τόσο κεντρικό ρόλο στη νέα συμφωνία, αλλά και τι ωθεί ανθρώπους από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Μαρόκο, τη Σενεγάλη κ.α. να ρισκάρουν τις ζωές τους για να μπουν σε ένα νέο αγώνα επιβίωσης. Να δούμε το ρόλο της Δύσης στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους της Μέσης Ανατολής, τις ευθύνες της Ευρώπης στη στήριξη αυταρχικών καθεστώτων στην Ασία και την Αφρική, τα αποτελέσματα του καπιταλισμού στην υπερεκμετάλλευση και την καταδίκη ολόκληρων πληθυσμών στη φτώχεια, την καταπίεση, την ανελευθερία, σε μία ζωή γεμάτη φόβο.
Ξέρουμε όμως ότι όσο η αλληλεγγύη και η αντίσταση οργανώνονται, τόσο ανασυντάσσεται η κυρίαρχη ευρωπαϊκή ξενοφοβική μηχανή. Ο Βαλκανικός δρόμος έχει κλείσει, η απάνθρωπη συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία οδηγεί σε απελάσεις, εγκλεισμό, κλείσιμο των περασμάτων, στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του προσφυγικού, με τις περιπολίες της FRONTEX και του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο να δημιουργούν ένα νέο status επιτήρησης συνόρων και να προκαλούν τελικά ένα νέο κύκλο μαζικών τάφων στη Μεσόγειο. Την ίδια στιγμή, οι ομάδες αλληλεγγύης, αυτοί που σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της διάσωσης και της υποστήριξης των προσφύγων ενόσω το ελληνικό κράτος εμφανιζόταν από πλημμελές ως επιδεικτικά απόν από τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις προστασίας των ανθρώπων που έφταναν στα σύνορά του, δαιμονοποιούνται από την κυβέρνηση και την πλειοψηφία των ΜΜΕ και δέχονται επίθεση και καταστολή. Αυτή η πορεία της αναστήλωσης της Ευρώπης-Φρούριο, η οποία αμφισβητήθηκε το περσινό καλοκαίρι από την ίδια την κίνηση και την αποφασιστικότητα των μεταναστ(ρι)ών, περνά μέσα από πολιτικές αποφάσεις και σχεδιασμούς που οφείλουμε να τους αντιλαμβανόμαστε καλά και να αντιπαρατεθούμε μαζί τους με το λόγο και την πράξη μας, ξεκινώντας από το ρόλο του ελληνικού κράτους και της κυβέρνησης σε αυτό το διεθνή καταμερισμό του αντιμεταναστευτικού πολέμου.
Η ευρωπαϊκή αντιμεταναστευτική πολιτική αλληλοτροφοδοτείται και με το αναγεννημένο τέρας του ευρωπαϊκού φασισμού, το οποίο κερδίζει έδαφος, πατώντας πάνω στις πιο μύχιες φοβίες των ανθρώπων, υπόσχεται μια λευκή, χριστιανική, αρτιμελή και φυσικά αρρενωπότατη Ευρώπη, καθορίζει την πολιτική ατζέντα και επιτίθεται σε όποιον/α διαφέρει ή σε όποιον/α του αντιστέκεται. Από αυτή τη σκοπιά επιδιώκουμε να αναδείξουμε και τα ζητήματα του φασισμού, της ισλαμοφοβίας και της ακροδεξιάς στην πανευρωπαϊκή τους διάσταση, στοχεύοντας πάνα στον καλύτερο κι ευρύτερο αντιφασιστικό συντονισμό και στην πάλη ενάντια στους φασιστές εδώ και παντού, όπου αυτοί προσπαθούν να βγουν από το βόθρο της ιστορίας και να αποκτήσουν κοινωνικά ερείσματα.
Πέρα από το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, το οποίο κατέχει αυτονόητα την κεντρική θέση στη θεματολογία του, το 19ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ θα επιδιώξει ξανά να φιλοξενήσει και να αναδείξει και άλλους κοινωνικούς αγώνες, προσφέροντας ένα χώρο συνάντησης διαφορετικών συλλογικοτήτων, που όμως χρειάζεται –πιστεύουμε- η μία την άλλη. Θα μιλήσουμε για όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού αποκλεισμού, μαζί με τις οργανώσεις για τα ζητήματα φύλου και σεξουαλικής ταυτότητας, για τους αγώνες της LGBTQI κοινότητας ενάντια σε κάθε τύπου κοινωνική καταπίεση, τις διαρκείς μάχες των αναπήρων για προσβασιμότητα και την απαραίτητη κοινωνική μέριμνα και υποστήριξη, τον αγώνα να σταθεί στα πόδια του το σύστημα της ψυχικής υγείας, τις διεκδικήσεις και τα δικαιώματα των Ρομά, την πάλη ενάντια στον αποκλεισμό των τοξικοεξαρτημένων ατόμων.
Γνωρίζουμε ταυτόχρονα ότι οι αγώνες αυτοί είναι αναπόσπαστο μέρος των κοινωνικών αγώνων για τη γη, την ελευθερία, τη δουλειά με αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ παραμένει ανοιχτό στα κινήματα της παιδείας και της υγείας, στα κινήματα για την περιβαλλοντική δικαιοσύνη και τα κοινά αγαθά, στους μικρούς και μεγαλύτερους αγώνες των εργαζομένων, με αιχμή τη μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη νεοφιλελεύθερη ασφαλιστική αποδιάρθρωση και τις επερχόμενες απολύσεις. Άλλωστε, η επιβολή της ευρωπαϊκής κατασταλτικής πολιτικής για το προσφυγικό στηρίχτηκε και αυτή στην επίκληση του δόγματος TINA (Τhere Ιs Νo Αlternative), ακριβώς όπως λίγο καιρό πριν, το νέο μνημόνιο και η «ευρωπαϊκή ένταξη» (ή δέσιμο) της χώρας επιβλήθηκαν ως μονόδρομος χωρίς άλλη εναλλακτική. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι, παρά το αμήχανο κλίμα που επικρατεί μετά από αυτή την ήττα, η αναζήτηση των εναλλακτικών αποτελεί προϋπόθεση για την αναγκαία ανασυγκρότηση των πολιτικών και κοινωνικών αντιστάσεων. Θέλουμε λοιπόν το Φεστιβάλ να συμβάλει και σε αυτή τη συζήτηση.
Σε αυτή τη συνάντηση κι ακόμα περισσότερο σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, δεν περισσεύει κανείς και καμία, από όσους αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε αυτήν την πλευρά του ποταμού. Για το λόγο αυτό, το φεστιβάλ θα παραμένει πάντα ανοιχτό και φιλόξενο σε όλες τις συλλογικότητες που, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές θεματικές, τακτικές, προσεγγίσεις, αναλύσεις ή προτεραιότητες που έχουν, επιθυμούν τη συνεργασία, διαπνέονται από την αλληλεγγύη, χαρακτηρίζονται από εσωτερική δημοκρατία και κοινωνική γείωση, σέβονται τα δικαιώματα των εργαζομένων τόσο στην κοινωνία όσο και στο εσωτερικό τους και –πρώτα από όλα- τοποθετούνται με σαφήνεια ενάντια στις πολιτικές και τις κυβερνήσεις που, όπως κι η ελληνική, κλείνουν σύνορα, υψώνουν φράχτες, φυλακίζουν ανθρώπους λόγω καταγωγής και πνίγουν πρόσφυγες στη θάλασσα, ή καταδικάζουν ολόκληρους λαούς στη φτώχεια. Αν συμφωνούμε σε αυτά, όλα τα άλλα θα τα βρούμε στο δρόμο: στο δρόμο του αγώνα, για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και εκμετάλλευση, για έναν «κόσμο που θα χωρά πολλούς κόσμους».
Ανοιχτά σύνορα, όχι στην κράτηση και τις απελάσεις.
Ενάντια στην Ευρώπη της φτώχειας και του ρατσισμού
Η αλληλεγγύη θα νικήσει!