Του Τζιόρτζιο Κρεμάσκι
Κι έτσι λοιπόν, μέσα στον καπνό των δακρυγόνων και των μολότοφ, η ελληνική Βουλή ενέκρινε το νέο ποσοστό κοινωνικών περικοπών, που επέβαλαν οι τοκογλύφοι της ευρωπαϊκής τρόικας προκειμένου να παραχωρήσουν λίγες πιστώσεις.
Μ’ αυτή τη νέα δόση, το σύνολο των περικοπών που επιβλήθηκαν στη δημόσια δαπάνη από όλες, επαναλαμβάνω όλες, τις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανέρχεται στο 40% του ελληνικού ΑΕΠ. Είναι σαν οι κυβερνήσεις Μπερλουσκόνι και Μόντι με το σύνολο των χειρισμών τους να είχαν περικόψει στη χώρα μας πάνω από 600 δις ευρώ. Μέχρι τώρα είμαστε στο ένα τέταρτο αυτού του αριθμού και ήδη οι δήμοι ανακοινώνουν ότι θα σβήσουν τη θέρμανση στα σχολεία.
Ας φανταστούμε λοιπόν ποια είναι η υλική κατάσταση του ελληνικού λαού, έστω και αν μας είναι δύσκολο απλά και μόνο να την συλλάβουμε επειδή αυτή η χώρα, για να μείνει στην Ευρώπη της λιτότητας, των τραπεζών και του ευρώ, βγαίνει από την Ευρώπη των κοινωνικών δικαιωμάτων και κατρακυλάει στην κατάσταση που κάποτε ονομαζόταν τριτοκοσμική.
Πόσοι ηλικιωμένοι, πόσα παιδιά, πόσες γυναίκες, πόσοι φτωχοί θα δουν να υποβαθμίζονται οι συνθήκες ζωής τους μέχρι του σημείου να κινδυνεύει η ίδια η ζωή τους, εξαιτίας της ακύρωσης εκείνου του συστήματος προστασίας το οποίο – από το σχολείο μέχρι την υγεία, τις συντάξεις, τις συμβάσεις εργασίας, την υπεράσπιση των εργαζομένων από τις απολύσεις – έβγαλε με κόπο από τον Μεσαίωνα αυτή τη μικρή ήπειρο; Η νίκη ενάντια στον φασισμό ήταν αυτή που δόμησε στην Ευρώπη το κοινωνικό κράτος και η φιλελεύθερη δεξιά, καθώς και η άχρηστη και αμνήμων αριστερά, το διέλυσαν.
Στη χώρα μας το καθεστώς της ενημέρωσης αφήνει ένα στεναγμό δικομματικής ανακούφισης γιατί η ελληνική Βουλή πέταξε στους πέντε δρόμους κι άλλα εκατομμύρια ανθρώπους: στη χώρα μας όλα αυτά δεν αξίζουν καν μια συζήτηση, εμείς μαλώνουμε για τον εκλογικό νόμο και για τις εσωκομματικές εκλογές. Μάλιστα, πρόκειται για τις εσωκομματικές εκλογές της κεντροαριστεράς, όπου οι υποψήφιοι αγωνίζονται για την υπεράσπιση του δημοσιονομικού συμφώνου και εκείνων των συνθηκών χάρη στις οποίες η Ελλάδα καταστρέφεται, εσωκομματικές εκλογές όπου ζητείται απ’ αυτούς που πάνε να ψηφίσουν να επαγρυπνούν ώστε οι υποψήφιοι να σεβαστούν αυτές τις δεσμεύσεις.
Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό, αλλά η ευθύνη της ελληνικής σφαγής –που αποδίδεται κατ’ αναλογία στην κυβέρνηση της χώρας, στον Ντράγκι, στη Μέρκελ και στον Ολάντ– αφορά και τον Μόντι, στον Μπερλουσκόνι, τον Μπερσάνι και όποιον αποδέχεται τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις.
Ο ελληνικός λαός υποβάλλεται σε ζημιές και θύματα που μπορούν να συγκριθούν με τις ζημιές και τα θύματα ενός πολέμου κι αυτό είναι ένα έγκλημα κι αυτοί που το εφαρμόζουν είναι εγκληματίες. Μπορεί να είναι κανείς εγκληματίας επειδή συνειδητά κάνει κακό, ή επειδή δεν αντιστέκεται σ’ αυτό λόγω καιροσκοπισμού, φόβου, άγνοιας. Παραμένει όμως το γεγονός ότι τα εγκλήματα υπάρχουν και οι εγκληματίες είναι ανάμεσά μας.
Η 14η Νοεμβρίου θα είναι μια πρώτη μέρα ευρωπαϊκού αγώνα. Είναι ένα σημαντικό ραντεβού, που δίκαια υιοθέτησαν οι Ισπανοί Αγανακτισμένοι και η No Monti Day, παρόλο που η επίσημη πλατφόρμα της ευρωπαϊκής συνδικαλιστικής ομοσπονδίας είναι εντελώς υποταγμένη στην οικονομική εγκληματικότητα. Εμείς θα βγούμε στο δρόμο ενάντια σε όλες τις συνενοχές που οδηγούν στη σφαγή της Ελλάδας και όλης της Ευρώπης.
Μετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς
Πηγή: Repubblica/blog Micromega/RedNotebook