της Molly Yarrow
Το τελευταίο διάστημα επιχειρείται από την τουρκική κυβέρνηση η πλήρης εμπορευματοποίηση της περιοχής γύρω από την πλατεία Taksim. Στο πλαίσιο αυτό γκρεμίζονται και ανοικοδομούνται ή «παραμορφώνονται» κτίρια με μεγάλη σημασία για τη διατήρηση της πολυπολιτισμικής πολιτιστική κληρονομιάς της περιοχής. Έτσι, η φτωχολογιά (κυρίως μετανάστες) που κατοικούν στην παλιά ελληνική και αρμένικη γειτονιά ,κάτω από τη λεωφόρο Tarlabası (μια περιοχή παρατημένη από το κράτος, σε αντίθεση με την υπερπολυτελή και πεντακάθαρη Istiklal ένα δρόμο πιο πάνω) αποδιώχνονται κακήν κακώς και το Gezi Park, ένας από τους λίγους χώρους πρασίνου στο κέντρο της πόλης, αποφασίζεται να μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο.
Με αφορμή λοιπόν τα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη για την εν λόγω «αναβάθμιση» της περιοχής, ο Erdoğan απαγορεύει τις απεργιακές διαδηλώσεις της πρωτομαγιάς… μόνο στην Istanbul. Εκείνη τη μέρα όλη η πλατεία και ο πεζόδρομος της Istiklal κλείνει με κιγκλιδώματα, κάθε κάθετο σοκάκι φυλάσσεται από αστυνομικές δυνάμεις και τα μέσα μαζικής μεταφοράς δε λειτουργούν μέχρι το απόγευμα. Επιπλέον, η καταστολή που δέχεται ο κόσμος που αψηφά τον «παντοδύναμο ηγέτη» και οργανώνει διαδηλώσεις σε άλλα σημεία της πόλης είναι απερίγραπτη. Η μάχη ξεκινά στις 7 το πρωί και διαρκεί μέχρι αργά το μεσημέρι. Ο κόσμος υπομένει τόνους δακρυγόνων και δεν υποχωρεί. Τα μπλοκ σπάνε βίαια από τις επεμβάσεις τον ΤΟΜΑ (βλ. δικές μας αύρες) αλλά ανασυντάσσονται ξανά και ξανά.
Από εκείνη τη μέρα και μέχρι τις 28 Μαΐου που έγινε η κατάληψη του Gezi Park, οι αστυνομικές δυνάμεις δεν αποχώρησαν ούτε λεπτό από την περιοχή του Taksim. Κάθε προσπάθεια διαδήλωσης, ανεξαρτήτως αντικειμένου ή μεγέθους, πνίγηκε στα δακρυγόνα και διαλύθηκε με συνοπτικές και βάναυσες διαδικασίες.
Το χρονικό:
Οι ταραχές ξεκίνησαν αμέσως και η πρώτη πολύ άγρια καταστολή επιχειρείται την Πέμπτη 29/5 στις 5πμ όταν στο χώρο του πάρκου έχουν απομείνει μόνο λίγοι κατασκηνωτές. Εκείνη η μέρα μάλιστα, προβλέπεται από τους θιασώτες της ιστορίας αυτής να είναι και η τελευταία καθότι η συμμετοχή του κόσμου είναι πολύ μικρή και ο Erdoğan ανυποχώρητος. Την ίδια μέρα όμως το απόγευμα, στο πάρκο συγκεντρώνονται κοντά 20.000 άτομα, φωνάζουν συνθήματα κατά του πρωθυπουργού και υπέρ του πάρκου. Η κατάληψη μετατρέπεται σε μια μεγάλη γιορτή για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου. Τα συνθήματα, οι μουσικές και τα τραγούδια δε σταματούν μέχρι αργά το βράδυ. Η αλληλεγγύη εκφράζεται με κάθε τρόπο: οι γύρω δήμοι στέλνουν κούτες με φαγητά και νερά, κόσμος που βρίσκεται (ή και όχι) στο πάρκο παραγγέλνει ντουζίνες πίτσες οι οποίες καταφτάνουν συνέχεια στο χώρο της αυτοσχέδιας κουζίνας και μοιράζονται στο πλήθος ενώ άλλοι ζητούν συνέχεια σακούλες για να βοηθήσουν να διατηρηθεί ο χώρος καθαρός. Αυτοοργάνωση!
Την Παρασκευή τα ξημερώματα, για άλλη μια φορά, η αστυνομία επιτίθεται στον εναπομείναντα στο πάρκο κόσμο. Ακολουθεί ανελέητο κυνηγητό και ρήψη δακρυγόνων που καταλήγει σε αρκετούς σοβαρούς τραυματισμούς. Ο κόσμος συνεχίζει να προσπαθεί να πλησιάσει το πάρκο και στις 12 το μεσημέρι περίπου 1000 άτομα πραγματοποιούν καθιστική διαμαρτυρία η οποία, για ακόμα μια φορά, πνίγεται στα χημικά και διαλύεται βίαια.
Από εκείνη τη στιγμή ο λαός της Istanbul αρχίζει να βγαίνει στους δρόμους. Κατά τη διάρκεια της ημέρας ακούγονται παντού συνθήματα κατά της καταπίεσης του καθεστώτος και του Erdoğan, οι πεζοί χτυπούν παλαμάκια και παρακινούν τους οδηγούς των διερχόμενων οχημάτων να κάνουν φασαρία με τις κόρνες τους.
Στις 10μμ η πλατεία Taksim πολιορκείται από 3 πλευρές με δεκάδες χιλιάδες κόσμου που προσπαθεί να την καταλάβει. Τα δακρυγόνα πέφτουν ασταμάτητα και όμως κανένας δεν κάνει πίσω. Τα νέα κάνουν ήδη το γύρω της χώρας και ξεκινούν διαδηλώσεις σε Bodrum, Izmir και Ankara. Στην Istanbul οι συμπλοκές διαρκούν όλη τη νύχτα. Στη 1πμ το βράδυ (ξημέρωμα Σάββατο) γίνεται κάλεσμα μέσω των social media σε όσους είναι στα σπίτια τους για να βγουν και να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν για τη βία και την καταστολή. Μία ώρα αργότερα, όλες οι γειτονιές βουίζουν, κατσαρόλες χτυπούν ασταμάτητα, τα φώτα των σπιτιών αναβοσβήνουν και ακούς από παντού συνθήματα και επαναστατικά τραγούδια…
Στις 5πμ το νέο κάλεσμα μιλά για συγκέντρωση στις πλατείες γύρω από το Taksim (στο Şişli, το Beşiktas και αλλού). Στις 7 το πρωί χιλιάδες κόσμος από την ανατολική πλευρά της πόλης διασχίσει με τα πόδια τη γέφυρα του Βοσπόρου κλείνοντας το ένα ρεύμα κυκλοφορίας και κατευθύνεται προς το κέντρο το γεγονότων.
Και η κοσμοσυρροή δεν έχει σταματημό… Άνθρωποι κάθε ηλικίας από όλο, σχεδόν, το κοινωνικό φάσμα βγαίνουν να διαδηλώσουν κατά του φασιστικού κράτους και της βίαιης καταστολής. Φωνάζουν συνέχεια « Η Taksim είναι δική μας, θα την καταλάβουμε», «Erdoğan έλα, αν τολμάς», «Κάτω ο φασισμός» κ.α.
Όσα μαγαζιά στο κέντρο λειτουργούν ακόμα, μοιράζουν δωρεάν φαγητό σε όποιον περνά. Γιατροί βγαίνουν με τις ποδιές, δίνουν οδηγίες και στήνουν ομάδες πρώτων βοηθειών σε όλο το κέντρο. Τα δακρυγόνα συνεχίζουν ακατάπαυστα…
Στις 4μμ η αστυνομία υποχωρεί και ο κόσμος κατακλύζει την πλατεία Taksim…
Τα παραλειπόμενα & οι απώλειες…:
Εν τω μεταξύ, στη διάρκεια των τελευταίων 2 ημερών εκδίδεται δικαστική απόφαση αναστολής των εργασιών στο πάρκο, άπειρες πολυεθνικές δηλώνουν δημόσια ότι δε θα ανοίξουν «ποτέ» υποκατάστημά τους σε αυτό το μελλοντικό εμπορικό κέντρο και ο επικεφαλής του «υπερ-δήμου» της Istanbul δηλώνει ότι «η όποια εργασία έγινε στην περιοχή ήταν για τη διαπλάτυνση του παρακείμενου δρόμου και ουδεμία σχέση είχε με την ανέγερση του εν λόγω εμπορικού κέντρου». Αλλά ο Erdoğan «ατσαλάκωτος», επιμένει ότι αυτό το έργο θα πραγματοποιηθεί και ότι σήμερα το μεσημέρι «θα αφήσει» τον κόσμο να διαδηλώσει, αλλά το βράδυ, δε θα επιτρέψει να γίνει τίποτα.
Τα μεγάλα τουρκικά μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν πια να σιωπούν για όλα ή να υποτιμούν τη σημασία των γεγονότων… Μιλούν για τη βία, τις συλλήψεις, τους άπειρους τραυματίες… Παρόλα αυτά τηρείται σιγή ιχθύος γύρω από τον ενδεχόμενο αριθμό θανάτων, ο οποίος φημολογείται ότι σήμερα το πρωί έφτασε τους 4.
Αλήθεια, πως σκοπεύει αυτός ο «υπεράνθρωπος» και το αυταρχικό καθεστώς του θα χαλιναγωγήσουν τη οργή του λαού;;; Για να δούμε…
Μάλλον, δεν τους μένει να κάνουν και πολλά από το να παραιτηθούν. Γιατί αυτή η πόλη με τα 22.000.000 κατοίκους ξύπνησε και τους το έχει ήδη δηλώσει: θα είναι και σήμερα στους δρόμους και όσο χρειαστεί…
Υ.Γ.: Αν οι επαναστάσεις μοιάζουν «κάπως», μάλλον είναι «κάπως» έτσι…
Με πολύ ενθουσιασμό και αισιοδοξία για το ότι κάτι… κάπου… αλλάζει προς το καλύτερο…