Η περσινή ερμηνεία της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου στο “Η δουλειά της” του Νίκου Labot, που τιμήθηκε με Βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, σε συνδυασμό με το ευαίσθητο θέμα που πραγματεύεται με οδήγησαν στο να παρακολουθήσω το “Αύριο περνάω απέναντι” της Σεπιντέ Φαρσί. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. Μία ταινία επίκαιρη με φόντο το μεταναστευτικό, η οποία θέτει στο κέντρο της τον άνθρωπο και μας δείχνει πως τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο στην εποχή μας.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ένας Σύριος αρνείται να σκοτώσει. Έχει ηθικές αναστολές. Η μοίρα του όμως είναι ο θάνατος αν αρνηθεί την εντολή. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια καταφέρνει να αποδράσει από τη δίνη του πολέμου και το ελληνικό λιμενικό θα τον συλλάβει στα ύδατα του Αιγαίου. Κατηγορείται, περνάει την πρώτη του νύχτα στην Ελλάδα στο κελί της φυλακής, αλλά τελικά η λογική θα πρυτανεύσει και θα μείνει ελεύθερος. Μία νέα ζωή ανοίγεται μπροστά του. Αφετηρία του η Μυτιλήνη. Πρέπει να βρει δύναμη να ξεκινήσει. Τότε στη ζωή του έρχεται απροσδόκητα η Μαρία. Μία συνάντηση τολμώ να γράψω αντισυμβατική. Ποιος ορίζει όμως ποιον μπορούμε να αγαπήσουμε;
Δύο άνθρωποι ταξιδεύουν σε αχαρτογράφητα μονοπάτια. Αναζητούν λίγη ανθρωπιά. Όταν μείνεις γυμνός συνειδητοποιείς ποιος πραγματικά είσαι. Το πρωί ξανά ο ένας στη δουλειά, εκεί που βρέθηκε ύστερα από δυσμενή μετάθεση κι ο άλλος στους δρόμους. Μοιραία θα ξανασυναντηθούν, τα πράγματα όμως παίρνουν άσχημη τροπή και το ταξίδι στην Αθήνα είναι επιβεβλημένο. Ένας άνθρωπος που έχει χάσει τα πάντα είναι δυνατός κι ικανός να δώσει κουράγιο στο διπλανό του. Το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Κι αυτό δεν έχει ταυτότητα. Το έχεις μέσα σου ή όχι … δεν αγοράζεται.
Στην Ελλάδα του 2019 οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται ως ξένοι και πολλές φορές ως εχθροί. Σκεφτείτε όμως τι έχουν περάσει. Οι ίδιοι ονειρεύονται μία ζωή μακριά από την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Τους έχουν εγκλωβίσει όμως εδώ, σε μία πατρίδα που εξελίσσεται σε ένα διαρκές πείραμα σε όλα τα επίπεδα. Ανάμεσά τους υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι μορφωμένοι, επιστήμονες, ασυνόδευτα παιδιά. Πώς είναι δυνατόν να αδιαφορούμε και να κάνουμε επιθέσεις στον αδύναμο, όταν δεν προκαλεί;
Η Μαρία είναι πληγωμένη. Ακόμα και ο έρωτας για την ίδια μοιάζει με μία πράξη εκτόνωσης. Η έντονη σχέση τους θα της δώσει ξανά ελπίδα, αλλά την ίδια στιγμή η αγωνία κορυφώνεται κι η ένταση ανεβαίνει. Ότι πολυτιμότερο έχει τίθεται σε κίνδυνο. Καθημερινός Γολγοθάς. Ένας τιτάνιος αγώνας για μη χρωστάς. Μένουν μόνο τα πουλιά που πετούν να συμβολίζουν την ελευθερία κι η ηθική των ανθρώπων να μας θυμίζει πως πρέπει να προσπαθήσουμε. Το καλό επιστρέφεται και να είστε σίγουροι, πως όσο κι αν αργήσει θα έρθει.