Σκηνοθεσία: Τζέι Σι Τσάντορ
Παίζουν: Ρόμπερτ Ρέντφορντ
Διάρκεια 106΄
ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ, STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 9
Οι μοναχικές ταινίες επιβίωσης είναι της μοδός: Buried, Gravity, The deep, Ναυαγός… ο συρμός όμως ξέρασε -όπως και το κύμα- μια ακόμα ταινία σαν ουρά μετεωρίτη, που δείχνει μια πορεία αλλά δεν τη χαράζει.
Η πυξίδα του έδειχνε πορεία προς τα Όσκαρ μα το ναυάγιο τον πέταξε στην παραλία που ανθοφορούν τα χρυσά βατόμουρα. Με το σενάριο να μπάζει από παντού νερά, οι αμμόλοφοι της αφήγησης μετακινούνται αργά όσο οι θεατές που δεν γοητεύονται από τα μοναχικά τερτίπια κοιτάζονται με απορία “σα ναυαγοί σαν Ροβινσώνες δίχως νόμους και κανόνες” με αυτά τα απορημένα βλέμματα που λένε wtf! Βγαίνοντας από την προβολή σαν χρυσόψαρο έξω από τα νερά σου, δύναται να ξεχάσεις όσα λίγο πριν είχες δει.
Καταλαβαίνω πόσο δελεαστικό και γοητευτικό είναι για έναν Ρέντφορντ να κληθεί να γεμίζει κάθε κάδρο με την παρουσία του, όμως το ταξίδι του δεν είναι “γεμάτο περιπέτεια, γεμάτο γνώση” με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να εύχεσαι η σωσίβια λέμβος να γράφει Τζέλα Δέλτα και να μην έχει φουγάρα αυτό το παλιό σαπιοκάραβο.
Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά αλλά με σήματα καπνού βοήθεια αν ζητάς, έρημο και θάλασσα θα ορίζεις. Ο σκηνοθέτης έκανε μακροβούτι μα φόραγε μπρατσάκια και -συγνώμη αλλά απλώθηκε στα βαθιά- ζητώντας απλά από τον Ρέντφορντ να κάνει πεταλούδα σε κουτάκι σόδας. Αρκετή μπουρμπουλήθρα αλλά ακόμα να χωνέψουμε μέχρι το “όλα χάθηκαν” να βρει βάλτο να λιμνάσει.
Άξια αναζήτησης η μάρκα χρωμοσαμπουάν του γόη του κινηματογράφου που παραμένει ανεξίτηλη παρ’ όλη τη θαλασσοταραχή.
Αξιολόγηση 0
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος