Το 2010 ο πραγματικός μέσος (ο διάμεσος, με τον οποίο αμείβονται περίπου οι μισοί μισθωτοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) μισθός στην Ελλάδα ήταν στα 1550 ευρώ μεικτά. Στα τέλη του 2012, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΟΟΣΑ, ήταν στα 1210 ευρώ μεικτά, ενώ φέτος η εκτίμηση που υπάρχει, από το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, είναι ότι θα πέσει κάπου κοντά στα 1050 ευρώ μεικτά. Φυσικά όποιος ξέρει κάποια πράγματα για το πώς έχει η κατάσταση με τους μισθούς γνωρίζει ότι το ονομαστικό επίπεδο δεν λέει κάτι από μόνο του, ότι δηλαδή αλλιώς μετράνε 1000 ευρώ καθαρά στην Ελλάδα κι αλλιώς στη Ρουάντα και αυτό έχει να κάνει με το κόστος ζωής, με την αγοραστική δύναμη, με το ύψος των φόρων και των αφορολόγητων ορίων, αλλά και με το δείκτη εξάρτησης της εργασίας, δηλαδή από το πόσοι τρώνε από ένα μισθό για να στο σπάσω σε τάλιρα.
Στην Ελλάδα σε όλους τους δείκτες, από το 2010, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο για τους πολλούς καλούς ανθρώπους: ο διάμεσος μισθός έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 500 ευρώ, το κόστος ζωής παραμένει το ίδιο, όλοι οι φόροι άμεσοι και έμμεσοι έχουν αυξηθεί για τους από τα κάτω, η αγοραστική δύναμη των μισθωτών και των συνταξιούχων βρίσκεται κάπου μεταξύ 1975 και 1979 και ο δείκτης εξάρτησης της εργασίας έχει εκτιναχτεί στα ύψη εξαιτίας του διπλασιασμού του ποσοστού της ανεργίας μέσα σε, μόλις, τρία χρόνια. Κι όλα αυτά πάνε να πουν πως μπορεί να μην σπουδάσαμε οικονομικά στις ΗΠΑ, ούτε και να ανοίξαμε πιτσαρία που να… γάμησε, αλλά έχουμε μάτια και βλέπουμε αυτό που συμβαίνει στον κόσμο που ζούμε. Οπότε τα 500 ευρώ το κεφάλι, εφάπαξ, για το ένα εκατομμύριο των «ευπαθών», είναι μία προεκλογική μπαρούφα που, λογικά, δεν θα έπρεπε να πείθει ούτε τον Μουρούτη.
Ο alterthess ιανός