Συγκλονιστική επιστολή δημοσιοποίησε ο εκπαιδευτικός κοινωνιολόγος και αιρετός εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών στο ΠΥΣΔΕ Ανατολικής Αττικής Αλέξανδρος Αρφαράς, ο οποίος πληροφορήθηκε πριν από λίγες ημέρες ότι καταγγέλθηκε η σύμβαση του μετά από πολυετή υπηρεσία στο ΠΡΟΤΥΠΟ ΒΑΡΗΣ, όπου εργαζόταν.
Η επιστολή
Και να που μετά από 10 χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση (16 χρόνια στην εκπαίδευση γενικότερα) βρίσκεις ένα απρόσωπο γράμμα από έναν άγνωστο δικαστικό επιμελητή που σου γνωστοποιεί την απόλυσή σου. Εκείνη τη στιγμή περνούν πάρα πολλές σκέψεις από το μυαλό σου, εικόνες από το σχολείο, τις τάξεις, τους μαθητές, τους συναδέλφους… Σκέφτεσαι ότι εσύ είχες πάντα πρόσωπο σε ό,τι έκανες. Δε λειτουργούσες απρόσωπα, ψυχρά. Πώς θα μπορούσες άλλωστε ως εκπαιδευτικός; Έμπαινες στις τάξεις με χαμόγελο, με ανθρωπιά, με καλοσύνη.
Αισθήματα που δεν ορίζει το ωρολόγιο πρόγραμμα ούτε σε υποχρεώνει το υπουργείο «παιδείας». Προσπαθούσες να διαφέρεις από τους διεκπεραιωτές, να καταγγέλλεις τη δολοφονία του Λόγου, να καταπολεμάς την αδιαφορία. Να αποκτάς συνεχώς περισσότερες γνώσεις, αποκτώντας μέχρι και διδακτορικό, για να κάνεις ένα μάθημα που θα τους προσφέρει γνώσεις και θα χτίζεις σιγά -σιγά την παιδεία τους, θα διαμορφώνεις τις αξίες τους.
Ήξερες ότι αυτά δεν αρέσουν στους σχολάρχες- επιχειρηματίες. Δεν τους ενδιαφέρει η ηθική (που δεν έχουν), ο πολιτισμός (που δε γνωρίζουν), τα προσόντα (που κοστίζουν), οι φιλανθρωπικές δράσεις.
Μόνο το κέρδος. Όμως εγώ, έβλεπα τη δίψα στα μάτια των παιδιών για κάτι διαφορετικό. Για κάτι ανθρώπινο. Κάθε χρόνο μετά το συσσίτιο για τους αστέγους που διοργάνωνα με τους μαθητές στον ξενώνα της ΜΚΟ Κλίμακα, τα παιδιά αγκάλιαζαν με αγάπη περίσσια την προσπάθεια. Ξεχείλιζε η θέληση τους να προσφέρουν βοήθεια σε ανθρώπους που ζούσαν στο περιθώριο. Αυτή ήταν και η ανταμοιβή μου. Γυρνούσα σπίτι και σκεφτόμουν: ας μη θέλει η διοίκηση του σχολείου, εγώ κάθε χρόνο θα κάνω κάτι περισσότερο, θα προσφέρω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, να περάσω αξίες στους μαθητές μου, να εκπληρώσω το χρέος μου ως εκπαιδευτικός.
Ένιωθα ότι η συλλογικότητα χάνεται μέσα στη δίνη της σκληρής καθημερινότητας που εκμαυλίζει τις συνειδήσεις των πολιτών.
Προσπαθούσα να αντιστέκομαι στην απανθρωποποίηση και την αλλοτρίωση με οποιοδήποτε κόστος. Να τολμώ, να διεκδικώ!
Να ξεφεύγω από τα στενά και στεγνά προγράμματα του υπουργείου.
Τελικά, αναλογίζεσαι, άξιζε; Τι κέρδισα; Την απόλυσή μου! Θα με θυμάται κανείς; Θα βρω δουλειά άμεσα. Θα εκτιμήσει κανείς τις γνώσεις και τις αξίες μου; Μήπως θα έπρεπε να ήμουν και εγώ ένας υπάκουος «καθηγητάκος», κόλακας των διευθυντών ώστε να κρατήσω τη θέση μου; Όχι, τέτοια θέση δεν τη θέλω. Προτιμώ να διαφυλάξω την αξιοπρέπεια μου. Θέλω να κοιτώ στα μάτια τους μαθητές μου, όπως θα κοιτώ στα μάτια και το γιο μου.
Ονειρεύομαι μια διαφορετική εκπαίδευση.
Δε θα γίνω ο δούλος που θέλει ο σχολάρχης, ο υπαλληλάκος που θέλει το υπουργείο, ο τεμπέλης άχρηστος δάσκαλος που λένε κάποιοι δημοσιογράφοι.
Θα ακολουθήσω το δύσκολο και μοναχικό ίσως δρόμο χωρίς να παραιτηθώ από οτιδήποτε…
Με τιμή Αλέξανδρος Αρφαράς (ΠΕ10)