Είναι γνωστό πως το ερώτημα του τίτλου αποτελεί το τελικό και συντριπτικό «επιχείρημα» του συνόλου των καθεστωτικών πολιτικών, μιντιανθρώπων και εν γένει δημοσιολόγων, όταν έχουν απέναντί τους έναν συριζικό νεοκομμουνιστή.
Διότι, όπως είναι προφανές, και αυτοί θα ήθελαν το τέλος των θυσιών και τη δικαιότερη κατανομή των βαρών. Έλα, όμως, που δεν υπάρχουν τα λεφτά! Κι έτσι είναι αναγκασμένοι να κάνουν την καρδιά τους πέτρα αφήνοντας το 70% των νέων ανθρώπων στην ανεργία, το 50% του πληθυσμού χωρίς πρόσβαση σε πρωτοβάθμια υγεία και μερικές χιλιάδες συνέλληνες να αυτοκτονούν κάθε χρόνο.
Δηλαδή, πώς θα γίνει; Αφού δεν υπάρχουν τα λεφτά!
Το δυστύχημα είναι πως το επιχείρημα είναι εξαιρετικά δραστικό πολιτικά. Πιάνει ακόμη και σε ανθρώπους της Αριστεράς, όπως αποδεικνύει το γεγονός πως πάντοτε η συγκεκριμένη ερώτηση μας απευθύνεται όχι μόνο στις ανοιχτές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμη και στο πλαίσιο συζητήσεων στο εσωτερικό των κομματικών μας οργανώσεων.
Ας επανέλθουμε, λοιπόν. Η μόνη απάντηση των συριζικών νεοκομμουνιστών δεν μπορεί παρά να είναι η γνωστή και αφελής: Θα πληρώσουν οι πλούσιοι!
Πριν, όμως, αιτιολογήσω γιατί αυτή είναι η μόνη αριστερή και, ταυτόχρονα, η μόνη ρεαλιστική απάντηση, επιτρέψτε μου μια μικρή παρέκβαση.
Αν επιχειρήσουμε να δούμε τις στάσεις ποικίλων τμημάτων της Αριστεράς στο θέμα διαπιστώνουμε, συνοπτικά μιλώντας, τα παρακάτω:
Το ΚΚΕ θεωρεί πως τέτοιο θέμα δεν υφίσταται στο μέτρο που οποιαδήποτε ιδέα κυβέρνησης της Αριστεράς στις παρούσες συνθήκες δεν είναι παρά συστημικός αντιπερισπασμός προκειμένου το κίνημα να εκτραπεί από τη σωστή ατραπό. Το ποια είναι αυτή δεν είναι πολύ σαφές, εκτός της έκκλησης για συστράτευση των κομμουνιστών με τον εαυτό τους «στους αγώνες», αλλά … anyway.
Ο αντεξουσιαστικός χώρος ούτως ή άλλως δεν απασχολείται με τέτοια ζητήματα, ενώ μεγάλο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και μέρος της μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, εμμένοντας στην πρωταρχική σημασία της εξόδου από το ευρώ, θεωρεί πως το «χρηματοδοτικό πρόβλημα» θα επιλυθεί κατά βάση με το τύπωμα νέου εθνικού νομίσματος. Έτσι, το «να πληρώσουν οι πλούσιοι», το αίτημα, δηλαδή μιας ριζικής αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου εδώ και τώρα στην πραγματικότητα δεν αποτελεί προτεραιότητα και, συνεπώς, στριμώχνεται μεταξύ άλλων σε ένα μακρό προτασεολόγιο.
Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, όπως προκύπτει από τις επίσημες συλλογικές αποφάσεις του, όχι, όμως, πάντα από το δημόσιο λόγο του που παραπέμπει κάποιες φορές σε ΕΣΠΑ, προνομιακό δανεισμό και τα παρόμοια, είναι πως η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για οποιαδήποτε ταξικά μεροληπτική πολιτική, που θα επιχειρήσει να ανασχέσει την καταστροφή και να αλλάξει τα πράγματα.
Και, επιπλέον, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως πρόκειται για εφικτή επιλογή, που εξαρτάται από, να το ξαναπώ, την ταξικά πολύ μεροληπτική πολιτική βούληση και, φυσικά, ένα ισχυρό κίνημα, που θα την ωθεί και θα την στηρίζει. Πρόκειται, δηλαδή, για ρεαλιστική επιλογή.
Ας δούμε λίγο μερικά από τα στοιχεία.
Ζούμε σε μια καπιταλιστική οικονομία, η οποία για πολλές δεκαετίες παρουσίασε ποσοστά κέρδους αξιοζήλευτα σε διεθνές επίπεδο και, ταυτόχρονα, μια από τις περισσότερο άνισες διανομές εισοδήματος στον κόσμο, η οποία έχει, μάλιστα, ραγδαία επιδεινωθεί τα τρία τελευταία χρόνια.
– Η σχέση εισοδήματος του ανώτερου προς το κατώτερο 20% από 7:1 στην περίοδο της «ευημερίας» προσεγγίζει ήδη το 10:1 (Έκπληξη! Δεν χάνουν όλοι στην κρίση!).
– Στα τρία τελευταία χρόνια ο ιδιωτικός ιατροφαρμακευτικός τομέας έχει δει τον διπλασιασμό των κερδών του, ενώ η Τράπεζα Πειραιώς ανακοίνωσε κέρδη στο πρώτο εξάμηνο αρκετών δισεκατομμυρίων (Να τι κάνει η διάλυση του δημόσιου τομέα υγείας και η ανακεφαλαίωση των τραπεζών με χρήματα των συνταξιούχων).
– Μέσα στην κρίση και στη χλαπαταγή, έτσι, ο μόνος δείκτης με «θετικό» πρόσημο είναι ο λόγος του διαθέσιμου εισοδήματος των εταιριών προς τις αμοιβές της εργασίας, ο οποίος, μετά, μάλιστα, από τη φορολογία κερδών και περιουσίας, είδε αύξηση 38%.
– Βάσει της περσινής έκθεσης του ΣΔΟΕ, μεταξύ 2001 και 2006, 200 δισεκατομμύρια «μετανάστευσαν» στο εξωτερικό, ενώ σύμφωνα με στοιχεία, που ο Γ. Σταθάκης ανακοίνωσε στο Οικονομικό Επιμελητήριο, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες διαθέτουν ακίνητη περιουσία μεγαλύτερη των 700 δισεκατομμυρίων –και, προφανώς, αντίστοιχη είναι και η κινητή, που κατέχουν. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξος ο ισχυρισμός, που δεν έχει διαψευστεί ποτέ, πως η συνολική περιουσία των Ελλήνων πλουσίων υπερβαίνει τα 2 τρισεκατομμύρια (11 φορές το σημερινό ελληνικό ΑΕΠ).
– Παρόλες τις εθνικοανεξαρτησιακές παρόλες το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι απολύτως ταξικό στο μέτρο που η δημιουργία του οφείλεται στην ακραία απροθυμία των Ελλήνων πλούσιων να πληρώσουν, έστω και στο ελάχιστο
– Από 7100 off shore εταιρίες, που κατέχουν ακίνητα στην Ελλάδα, έχουν ελεγχθεί οι 34! Ο φόρος που βρέθηκε να χρωστούν είναι 40 εκατομμύρια. Αναλογικά, λοιπόν, στο σύνολο αντιστοιχούν περί τα 10 δισεκατομμύρια! Ακόμη και ο Στουρνάρας το δέχεται, αλλά δεν … διαθέτει υπηρεσίες με τεχνογνωσία.
– Από τη λίστα των 54000 –μνημονιακών πατριωτών, ως επί το πλείστον- που έστειλαν χρήματα στο εξωτερικό μετά το 2010 ελέγχθηκαν οι 2! Βεβαιώθηκαν οφειλές 5 εκατομμυρίων. Ο αναλογικός υπολογισμός δίνει και εδώ ποσό άνω των 10 δισεκατομμυρίων!
– Για να γίνει αντιληπτό για τι μιλάμε ας σημειώσουμε πως τα δύο τελευταία ποσά αντιστοιχούν στο διπλάσιο του συνολικού μισθολογικού κόστους του δημοσίου και στο πενταπλάσιο των δαπανών για την παιδεία. Διαφορετικά, θα χρειάζονταν λιγότερο από το μισό ποσό προκειμένου να εξασφαλιστεί μηνιαίο εισόδημα 700 ευρώ για όλους τους ανέργους! Και αναφερόμαστε σε δύο μόνο περιπτώσεις.
Να γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο πως πρόκειται για ρεαλιστική επιλογή, αν ένα ισχυρό κίνημα και μια ανελαστική πολιτική βούληση συγκλίνουν σε αυτόν τον στόχο.
Να γιατί, επιπλέον, πρόκειται για την κατεξοχήν αριστερή επιλογή, στο μέτρο που πλήττει ευθέως και άμεσα τον ταξικό αντίπαλο χωρίς να παραπέμπει τη σύγκρουση στο υπερπέραν ή να την εξαρτά από ιεραρχήσεις, που προτάσσουν νομισματικούς δρόμους προς…
Γίνεται; Νομίζω, τα παραπάνω δείχνουν πως ναι. Αν πάντως δεν γίνεται αυτό, τότε δεν γίνεται τίποτε.
Ή θα πληρώσουν οι πλούσιοι ή θα μας γδάρουν ζωντανούς!
ΥΓ. Επειδή συχνά τίθεται, προς αμφισβήτηση αυτής της θέσης, το παράδειγμα των εφοπλιστών. Μα, λένε με τελευταίο τον Χατζηνικολάου, τη Δευτέρα, αν τους στριμώξετε θα φύγουν. Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: οι εφοπλιστές έχουν εγκατεστημένα συμφέροντα στην ελληνική επικράτεια, αντίστοιχα ίσως των διεθνών. Υπάρχουν, λοιπόν, όλες οι δυνατότητες ακόμη κι αυτοί να «συμβάλλουν». Εκόντες ή άκοντες.