in

Πολιτική συμμαχιών

Η μόνη συμμαχία που μπορεί να κάνει η Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει είναι αυτή με τη συνείδηση των πολλών καλών ανθρώπων πάνω σε μία πολύ συγκεκριμένη βάση: Την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους γι’ αυτούς που το έχουν ανάγκη, τη φορολόγηση του πλούτου, την αποκατάσταση των δικαιωμάτων του Κόσμου της Εργασίας, την ανάπτυξη της κοινωνικής/αλληλέγγυας οικονομίας, την προστασία του περιβάλλοντος και το να αλλάξει η γεύση που έχει η ζωή, που σήμερα είναι σκατά. Και αυτό ισχύει στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, παντού όπου νιώθεις αυτό το τρέμουλο, με τον ίδιο τρόπο, μπροστά στην αδικία.

Αυτή είναι η μόνη συμμαχία που μπορεί να γίνει και όλα τα άλλα αφορούν συναινέσεις. Αν υπάρχουν δυνάμεις στο χώρο του συμβιβασμού με τη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού που θέλουν να μετακινηθούν από τη θέση τους, να το κάνουν, να συναινέσουν με πολιτικούς στόχους όπως, για παράδειγμα, ένα νέο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και όχι με την αναθεώρηση του άρθρου 16. Αν υπάρχουν «κεντρώες» δυνάμεις που φλέρταραν με τους ακροδεξιούς του Σαμαρά και τώρα θέλουν να αλλάξουν θέση, ας το κάνουν, ας συναινέσουν με πολιτικούς στόχους όπως η διεύρυνση των πολιτικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και όχι με την κατάργηση του νόμου για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Σε αυτή την ιστορία η συμμαχία με τη συνείδηση των πολλών καλών ανθρώπων είναι το καθοριστικό, αλλά και οι συναινέσεις θα παίξουν το ρόλο τους, όμως σε καμία περίπτωση το Δεύτερο δεν μπορεί να μπαίνει πάνω από το Πρώτο. Η συμμαχία με τη συνείδηση των πολλών καλών ανθρώπων είναι το πραγματικό «πυρηνικό» όπλο μίας κυβέρνησης που θέλει να σπάσει τις πολιτικές της λιτότητας και του ποδοπατήματος της αξιοπρέπειας του Κόσμου της Εργασίας, αυτή η συμμαχία, μόνον αυτή, μπορεί να αναγκάσει τις ελίτ στην Ευρώπη να υποχωρήσουν. Παράξενες μέρες είναι μπροστά μας.

Ο alterthess ιανός

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

«Από την κρατική στην δημόσια ΕΡΤ. Ποια είναι η άλλη ενημέρωση; Πως παρεμβαίνουν οι εργαζόμενοι και η κοινωνία;».