Το μέλλον δεν είναι αυτό που ήταν
Γιόγκι Μπέρα
Επιστρέφοντας σπίτι την προηγούμενη Δευτέρα έπεσα πάνω στη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, την ώρα ακριβώς που τον ρωτούσε ο Χατζηνικολάου τι χρειάζονταν τέσσερις ολάκερες μυστικομυστήριες συναντήσεις σε ιδιωτικό διαμέρισμα με τον Ψυχάρη –αυτόν της γνωστής παλαιόθεν διαπλοκής.
Η απάντηση δεν θεώρησε καλό να συμπεριλάβει κάποια εξήγηση για τον αριθμό των συναντήσεων, ενώ αναφορικά με το γεγονός, ανεξαρτήτως αριθμητικών στοιχείων, αυτό που ειπώθηκε είναι πως … το αποτέλεσμα μετράει. Υπονοώντας πως η σημερινή κόντρα αποδεικνύει πως «χατίρια δεν κάνουμε».
Σας φαίνεται πειστική η απάντηση; Δεδομένου πως το μέλλον διαρκεί πολύ και, όπως λέει και το αρχικό μότο, δεν είναι αυτό που ήταν, μάλλον όχι. Γιατί, όπως θυμόμαστε, τόσο το συγκρότημα όσο και το Μέγκα δεν κράτησαν μια σταθερή στάση απέναντι στη σημερινή συγκυβέρνηση, ενώ, σίγουρα, το μόνο σταθερό στην τακτική τους, που ήταν η υποστήριξη του αναπόφευκτου, εντέλει, του σκληρού πυρήνα της διαρκούς μνημονιακής πολιτικής, αντικειμενικά την ευνοεί.
Από την άλλη, το γεγονός πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε αντιπαράθεση με αναμφίβολα άθλιους τύπους και κυκλώματα, προφανώς, κάνει ένα μέρος του κόσμου να στέκεται σχετικά υποστηρικτικά. Μόνο που όλοι καταλαβαίνουν, επίσης, πως με τέτοιους άθλιους δεν έχει λόγο ένας αριστερός να βρίσκεται και να ξαναβρίσκεται. Κι εδώ δεν δίνει λύση η αναφορά στο διάβολο, ο οποίος μάλλον συμπαθέστερος του Ψυχάρη είναι.
Όπως, επίσης, είναι σχεδόν γκροτέσκα η επίδειξη λενινισμού πάντοτε σε ανάλογες περιπτώσεις. Πρώτα ήταν το Μπρεστ Λιτόφσκ, ως ανάλογο του τρίτου Μνημονίου! Τώρα είναι ο Ψυχάρης ως εάν να πρόκειται για τον Μεσέρσκι[1]! ΟΚ, αλλά να, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά τουλάχιστον. Όλα εκείνα ήταν γνωστά και δημόσια –επί μήνες γινόταν συζήτηση στις εφημερίδες και στα συλλογικά όργανα. Όλα τα δικά μας, αντίθετα, τα αποφάσιζε και τα εκτελούσε μια μικρή ομάδα εν κρυπτώ και παραβύστω, που μεγαλοπιάνονταν ως παίκτης «ισότιμος» με τους «άλλους».
Δεν έχουν σχέση με την αριστερά αυτά.
Και δεν είναι καθόλου δευτερεύοντα ούτε αμέτοχα τόσο στο φιάσκο όσο και στην τραγωδία που μας επιφυλάχθηκε τον τελευταίο χρόνο.
Όπως το έθεσε η Μαριάννα Τζιαντζή την Πέμπτη, στην Εφημερίδα των Συντακτών: «Τι σημασία έχει τι είπαν; Τι συμφώνησαν, τι παζάρεψαν, τι δεν συμφώνησαν; Ποιος ζήτησε τι και ποιος δεν ζήτησε; Ποιος λέει την αλήθεια, ποιος διαψεύδει και πόσο πειστικά; Αυτό που τελικά μένει είναι «η πολιτική είναι αλλού» και «όλοι τους είναι ίδιοι»».
Δεν είναι μόνο οι έρευνες γνώμης που το δείχνουν. Οι απλοί άνθρωποι το εκφράζουν σε κάθε ευκαιρία. Και δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη καταστροφή για οποιοδήποτε απελευθερωτικό εγχείρημα, οσοδήποτε μετριοπαθές στις άμεσες επιδιώξεις του. Ούτε στοιχειώδη άμυνα δεν μπορείς να κάνεις με αυτούς τους όρους, όταν κανείς πια δεν πιστεύει τίποτε.
[1] Το Ρώσο βιομήχανο με τον οποίο αρχές του 1918 είχαν ξεκινήσει συζητήσεις για πιθανή σύμπραξη σε σημαντικούς βιομηχανικούς τομείς.
Photo Credit: Menelaos Myrillas / SOOC