Οι ανταποκρίσεις των καλών δημοσιογράφων που ακολούθησαν την αποστολή αλληλεγγύης στο Κομπάνι είναι πραγματικά συγκλονιστικές γιατί εκεί, στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, το δίκιο του αγώνα είναι τόσο πυκνό που μπορείς να το κόψεις στον αέρα, εκεί το δίκιο του αγώνα ταυτίζεται με την ίδια τη ζωή και για τους ζωντανούς και για τους πεθαμένους. Αλλά όχι μόνο το δίκιο του αγώνα… γιατί εκεί, στη Ροζάβα, πριν από τις επίθεση των τζιχαντιστών, ήταν σε εξέλιξη ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικοπολιτικά πειράματα αυτού του αιώνα, η δημοκρατική αυτονομία, ένας πραγματικά αναπάντεχος, σε ένα βαθμό ανεξήγητος και σε έναν άλλο εξηγήσιμος, κουρδικός ζαπατισμός.
Από όλες τις ανταποκρίσεις στο μυαλό που καρφώθηκε κάτι που μας μετέφερε η Ντίνα Δασκαλοπούλου στην «Εφημερίδα των Συντακτών», κάτι που της απάντησε μία Κούρδισα αξιωματούχος όταν τη ρώτησε αν φοβήθηκε τους τζιχαντιστές: «Όταν μπορείς να τον σκοτώσεις, δεν τον φοβάσαι…». Πρόκειται για μία επιστροφή στα βασικά, δεν φοβάσαι αυτούς που μπορείς αντιμετωπίσεις, αυτούς που έχεις προετοιμαστεί να αντιμετωπίσεις. Με άλλα λόγια, τα πράγματα δεν αλλάζουν γιατί κάποιος/κάποια το ζητάει κρατώντας την αναπνοή του/της κλαψουρίζοντας, ούτε είναι θέμα… τρέλας, γοητείας, απελπισίας, σχεδίου στα χαρτιά, ψυχολογίας, κοινής λογικής, παράνοιας, ψυχραιμίας, βιασύνης και βάλε και εσύ ότι θες. Για να γίνει μία αλλαγή θέλει επίπονη προετοιμασία.
Στα δικά μας, αυτό, η προετοιμασία για το επόμενο μεγάλο βήμα, σήμερα λείπει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ότι έχει γίνει μέχρι τώρα ήταν ευκολάκι και μικρό πράγμα. Το αντίθετο μάλιστα, ότι έχει γίνει μέχρι τώρα ήταν μεγάλο και δύσκολο να συμβεί, αλλά η επόμενη μέρα έχει απίστευτα περίπλοκες απαιτήσεις. Μάθαμε, δεν ξέραμε, να ρίχνουμε κακές κυβερνήσεις, αλλά έως εκεί. Και αυτό πάει να πει πως θα συνεχίσουμε να φοβόμαστε πράγματα και καταστάσεις που δεν είμαστε έτοιμοι/έτοιμες να αντιμετωπίσουμε. Κατά τα άλλα, όσο και να γαυγίζουν τα… σκυλιά στο σκοτάδι και στο euro group, το καραβάνι θα συνεχίσει την πορεία του.
Ο alterthess ιανός